 |
| J.Exc. x. Bp. Donald H. Sanborn |
Udzielanie sakramentów
Zasady ogólne
Udzielanie sakramentów wymaga nie tylko ważnych święceń, ale też jurysdykcji. O jurysdykcję sakramentalną w normalnych czasach ubiega się i otrzymuje się ją od biskupa diecezjalnego. Jakkolwiek jednak, w obecnych czasach opróżnienia stolic biskupich z powodu głoszenia herezji, jurysdykcja do udzielania sakramentów pochodzi z zasady epikei – czyli korzystnej interpretacji woli prawodawcy w czasie jego nieobecności. Zasada ta wymaga więc dwóch rzeczy, aby mogła być ważnie cytowana i przywoływana dla jurysdykcji sakramentalnej: (1) nieobecności prawodawcy oraz (2) roztropnej przyczyny, przez którą zakłada się zgodę nieobecnego prawodawcy. Jeśli którejś z tych rzeczy zabraknie, epikea nie może być użyta do jurysdykcji sakramentalnej.
Księża Instytutu utrzymują, że obie te rzeczy są obecne. Utrzymują przecież, że hierarchia II soboru watykańskiego jest fałszywą hierarchią i nie posiada władzy nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła. Tak więc prawodawca jurysdykcji sakramentalnej jest nieobecny. Utrzymują także, że wszyscy ci, którzy odrzucają II sobór watykański oraz jego hierarchię, byliby pozbawieni sakramentów, jeśli księża Instytutu nie zapewniliby ich. Tak więc istnieje roztropna przyczyna, przez którą można założyć, iż prawodawca – Chrystus, Głowa Kościoła i papież oraz biskup lokalny – pragnęliby, by owi księża udzielali sakramentów.
Konsekwentnie Instytut utrzymuje, że jego księża mogą prawnie udzielać sakramentów tylko tym, którzy odrzucili religię II soboru watykańskiego. Jest niezgodne z rozumem, aby ksiądz używający epikei dla usprawiedliwienia swej jurysdykcji sakramentalnej udzielał sakramentów tym, którzy akceptują autorytet hierarchii novus ordo. Wszystkie zasady eklezjologiczne mówią o tym, że wolno przystąpić do sakramentów wyłącznie do takich księży, którzy są autoryzowani przez prawdziwą hierarchię Kościoła katolickiego. Tak więc, jeśli ktoś uznaje papieża i biskupów II soboru watykańskiego jako prawdziwą hierarchię katolicką, te same zasady eklezjologiczne zabraniają księdzu Instytutu udzielić sakramentów takiej osobie. Dlatego że nie istnieje roztropna przyczyna, aby z pomocą epikei udzielać sakramentów osobie, która logicznie winna pójść do hierarchii II soboru watykańskiego po swoje sakramenty. Co więcej, nie ma też rozsądnej przyczyny, aby ktoś, kto podlega hierarchii II soboru watykańskiego, przystępował do sakramentów u księdza, który utrzymuje, że prawodawca (biskup lokalny) jest nieobecny z powodu głoszonych herezji.
Innymi słowy, ani Chrystus, ani Kościół nie mogą autoryzować kleru novus ordo i księży tradycyjnych do udzielania sakramentów w tym samym czasie. Tylko jedni udzielają ich prawowicie; inni udzielają ich nieprawowicie. Jedni udzielają z jurysdykcją od prawdziwej hierarchii Kościoła katolickiego; inni udzielają bez autoryzacji i jurysdykcji od hierarchii Kościoła katolickiego.
Rozum i logika zawsze wymagają stałości. Niekonsekwencja jest pewnym znakiem błędu. Co więcej, jeśli jakikolwiek czyn nie pozostaje w zgodzie z rozumem, jest grzechem.
Odmowa udzielenia sakramentów wyznawcom religii II soboru watykańskiego nie może więc być widziana jako oskarżenie o publiczny grzech czy publiczną herezję, czy jakąkolwiek inną przewinę, lecz po prostu jako moralna konsekwencja ich uznawania hierarchii II soboru watykańskiego jako prawdziwej hierarchii Kościoła katolickiego. Udzielanie im sakramentów byłoby sprzeczne z rozumem, a więc eliminowałoby jeden z koniecznych warunków zaistnienia epikei, co z kolei zniszczyłoby podstawy jurysdykcji księdza do udzielania sakramentów tym osobom.
Praktyczne zastosowanie
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy negują chrzest krwi lub chrzest pragnienia, a także tym, którzy promują taką negację.
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uczęszczają na msze novus ordo, chyba że wykażą chęć odrzucenia II soboru watykańskiego i jego reform.
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy są nieważnie zaślubieni lub tym, którzy żyją jak mąż i żona po otrzymaniu unieważnienia małżeństwa od novus ordo, FSSPX lub jakiejkolwiek innej osoby czy instytucji.
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uczęszczają na msze, nawet tradycyjne, które są odprawiane pod patronatem i za pozwoleniem hierarchii novus ordo ani tym, którzy uczęszczają na mszę, w której członkowie hierarchii novus ordo są wspominani w modlitwie Te igitur w Kanonie Mszy, ani też tym, którzy uznają, że hierarchia novus ordo ma władzę nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła katolickiego.
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy uparcie twierdzą, iż twierdzenie o hierarchii novus ordo jako mającej władzę nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła ma jakieś prawdopodobieństwo teologiczne i może być prawowicie utrzymywane.
Księża Instytutu nie będą udzielać sakramentów tym, którzy są ciężko nieskromni w swoim ubiorze lub w jakikolwiek inny sposób są winni ciężkiego publicznego grzechu.
We wszystkich przypadkach odmowy udzielenia sakramentów, z wyjątkiem tych dotyczących ciężkiego grzechu publicznego, w dyskretny i roztropny sposób powinno zostać udzielone ostrzeżenie oraz możliwość usunięcia przeszkód do otrzymania sakramentów.
Powracający z religii II soboru watykańskiego do wiary i praktyk Kościoła rzymskokatolickiego nie mogą otrzymywać sakramentów, dopóki: (1) nie zademonstrują postanowienia zupełnego odrzucenia II soboru watykańskiego i jego reform, (2) nie będzie pewne, że zostali wystarczająco pouczeni w wierze katolickiej oraz (3) nie będą wolni od wszelkich przeszkód do otrzymania sakramentów, szczególnie od nieważnych małżeństw i współmieszkania lub wszelkiego innego grzechu publicznego.
Kazanie
Księża Instytutu będą mieli kazanie w każdą niedzielę i święto nakazane, chyba że zaistnieje poważny powód, dla którego jest to niewygodne lub niemożliwe. Mogą też mieć kazanie z innych okazji.
Księża Instytutu będą wykładać w kazaniach zasady katolickiego oporu przeciw modernizmowi, jak przedstawiono w Rozporządzeniu teologicznym Instytutu, przynajmniej czterokrotnie w roku.
Księża Instytutu będą słuchać pouczeń Przełożonego Generalnego dotyczących tematów kazań.
Księża będą miewać kazania dłuższe niż 10 minut, nie dłuższe jednak niż pół godziny.
Księża Instytutu winni przedsięwziąć poważne przygotowanie do swoich kazań, winni być płomienni w nauce pięknego krasomówstwa, czy to przez czytanie książek, czy też przez sięganie po porady innych.
Sakrament Małżeństwa
Księża Instytutu będą zachowywać ogólne instrukcje Przełożonego Generalnego dotyczące małżeństwa.
Księżom Instytutu nie wolno w żadnych okolicznościach ogłosić małżeństwa nieważnym, czy to publicznie, czy to prywatnie, z wyjątkiem przypadków, w których nieważność jest oczywista ze względu na udokumentowane dowody.
Księża Instytutu nie pozwolą niepoślubionym ważnie zachowywać się jak mąż i żona wobec siebie. Mogą pozwolić nieważnie poślubionym parom zamieszkiwać razem, jeśli (1) istnieje ważna przyczyna, aby pozostali razem, (2) nieważność małżeństwa nie jest publicznie znana, (3) nieważnie zaślubiona para obieca współżyć jako brat i siostra, i rzeczywiście podejmie wszelkie konieczne kroki, aby tej obietnicy dochować oraz (4) nie ma niebezpieczeństwa skandalu.
Księża Instytutu upewnią się, że narzeczeni są właściwie pouczeni, zgodnie z Syllabusem Nauk Przedmałżeńskich.
Biuletyn parafialny
Księża Instytutu będą zamieszczać w ich biuletynach parafialnych wszelkie informacje wymagane przez Przełożonego Generalnego.
Wystrój i ozdoby kościoła
Księża Instytutu muszą przedłożyć do aprobaty Przełożonego Generalnego każdy plan konstrukcji lub dekoracji kościoła oraz będą podążać za instrukcjami Przełożonego w tym zakresie.
Nabożeństwa
Księża Instytutu będą promować jedynie nabożeństwa oficjalnie zatwierdzone przez Kościół katolicki. Wszystkie nabożeństwa muszą być też zatwierdzone przez Przełożonego Generalnego.
Prywatne objawienia
Tylko objawienia oficjalnie zatwierdzone przez Kościół mogą być promowane przez członków Instytutu. Wszyscy członkowie będą podążać za instrukcjami Przełożonego w tym zakresie.
Członkowie Instytutu będą unikać fanatyzmu czy obsesji związanej z prywatnymi objawieniami i nie będą mówić wiernym o objawieniach niezatwierdzonych przez Kościół.
Członkowie Instytutu nie będą wykazywać zbędnego lub obsesyjnego zainteresowania tematyką końca świata.
Sakramenty powtarzane absolutnie lub warunkowo
Ogólna zasada mówi, że żaden sakrament nie powinien być powtarzany warunkowo, chyba że zaistnieje pozytywna wątpliwość dotycząca jego ważności.
Święcenia kapłańskie udzielane po angielsku czy po łacinie według zreformowanego rytu używanego w novus ordo po roku 1968 są uważane za wątpliwe.
Konsekracje biskupie dokonane według zreformowanego rytu w lub po roku 1968 są uważane za nieważne.
Bierzmowania udzielone po angielsku lub po łacinie według zreformowanego rytu w lub po 1971 roku są uważane za wątpliwe.
Chrzty dokonane przez kler novus ordo w lub po latach 90. muszą być weryfikowane w kierunku ich poprawności. Jeśli brakuje pozytywnego dowodu poprawności, chrzest musi być dokonany ponownie warunkowo.
Chrzty dokonane przez sekty protestanckie są zawsze uważane za wątpliwe, a w tych wypadkach należy chrzcić ponownie warunkowo.
Chrzty dokonane przez wschodnich schizmatyków są uważane za ważne, chyba że zostały dokonane przez kler niepoddany schizmatyckiej hierarchii lub poddany patriarchatowi rosyjskiemu, w których to przypadkach pozytywny dowód ważności w postaci naocznego świadka musi zostać zapewniony.
Bierzmowania udzielone przez wschodnich unitów lub schizmatyków muszą być udzielone ponownie warunkowo, chyba że zostały na pierwszym miejscu udzielone przez biskupa.
Egzorcyzmy
Księża Instytutu nie podejmą się dokonywania żadnego publicznego ani prywatnego egzorcyzmu bez pozwolenia Przełożonego Generalnego, z wyjątkiem tych zawartych w rycie chrztu czy w obrzędach błogosławieństw przedmiotów.
Tłum. Dominick Dutton
Źródło: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", kwiecień 2017.