Dokładnie sto lat temu, 1 listopada 1918 roku rozpoczęły się bohaterskie walki w obronie polskiego Lwowa, przed ukraińską dziczą próbującą opanować zbrojnie to od wieków Polskie Miasto - Zawsze Wierne Ojczyźnie. W obronie miasta stanęli głównie jego najmłodsi mieszkańcy - Lwowskie Orlęta, z których najmłodszy miał ok 8 lat. Walki trwały ostatecznie do marca 1919 r., gdyż Józef Piłsudski był niechętny udzielania pomocy broniącemu się miastu. Wielu bohaterskich obrońców zginęło, wielu zostało rannych (m.in. śp. Ludwik Mikłaszewski [ur. 03.07.1898 r. we Lwowie, zm. 29.05.1967 r. w Gliwicach], wówczas mający 20 lat). Wszyscy polegli zostali pochowani na specjalnej kwaterze przy Cmentarzu Łyczakowskim, gdzie następnie stanęło monumentalne Mauzoleum - Pomnik Chwały, z kolumnadą, łukiem tryumfalnym, kryptami oraz kaplicą. Cały kompleks nosi miano Cmentarza Orląt Lwowskich, bądź Cmentarza Obrońców Lwowa. To stamtąd przeniesiono szczątki Nieznanego Żołnierza, które spoczęły w grobie pod kolumnadą Pałacu Saskiego na Placu Saskim w Warszawie. Lwów jako jedyne miasto w historii II RP (oraz jako jedno z dwóch w ogóle, obok Warszawy), został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, oraz otrzymał sławny tytuł "Semper Fidelis Tibi Poloniae" ("Zawsze wierny Tobie Polsko"). Dewiza "Semper Fidelis" została nadana miastu Lwów przez Papieża Aleksandra VII w 1658 roku .
LWÓW NASZ!!!
Mamo, czy jesteś ze mną?
Nie słyszę Twoich słów —
W oczach mi trochę ciemno...
Obroniliśmy Lwów!
Zostaniesz biedna sama...
Baczność! Za Lwów! Cel! Pal!
Tylko mi Ciebie, mamo,
Tylko mi Polski żal!...
OBRONILIŚMY LWÓW!!!
OBRONIMY GO ZNÓW!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.