Wojciech Kwasieborski: Odrodzenie religijne nowego pokolenia (broszura programowa RNR).

Wojciech Kwasieborski

Raz jeszcze podkreślam, że najistotniejszą cechą psychiki nowego pokolenia polskiego jest szukanie w życiu harmonii, logicznego porządku, zasadniczej myśli przewodniej, pęd do wartości bezwzględnych. Ludzie z tak ukształtowaną psychiką musieli, prędzej czy później, odrzucić wszystkie anachronizmy, otrzymane w spuściźnie po pokoleniu swych ojców, musieli przejść obojętnie obok materializmu, pesymizmu, sceptycyzmu, obok tych wszystkich doktryn filozoficznych, które rozłożyły duszę starej epoki, musieli powrócić na odwieczną, nie zasypaną przez pyl stuleci, drogę — nauki katolickiej i wraz z nią uznać Boga za najwyższą, bezwzględną wartość świata i za najwyższy cel człowieka. Prawda, że odrodzenie religijne w nowym pokoleniu nie jest jeszcze pełne i nie należy przeceniać jego rzeczywistej wartości. Religijność olbrzymiej większości młodych nie opiera się jeszcze na przesłankach rozumowych, zbyt dużo w niej emocjonalnego nastroju, zbyt dużo uczuciowości, prawda, że szlachetnej i szczerej, ale tak zawodnej, jako fundament życia religijnego. Coraz wszakże wyraźniej widać w tym pokoleniu dążność głębszego poznania doktryny katolickiej, do szukania w j e j społecznej dziedzinie żywych wskazówek dla urządzania współczesnego życia narodowego. Bóg jest najwyższym celem człowieka. Ta naczelna prawda życia pojawiła się ostatnio, po raz pierwszy w dziejach nowożytnych ruchów politycznych, na czele programu głębokiego ruchu, który z nowego pokolenia polskiego wypłynął — Ruchu Narodowo-Radykalnego. Bóg j e s t najwyższym celem człowieka n i e  t y l k o w jego życiu jednostkowym, osobistym; w życiu społecznym, politycznym cel jest ten sam, bo t e n sam człowiek tu d z i a ł a . Prawda ta musi tkwić zatym u podstaw wszelkiej twórczości politycznej, prawda ta nadaje nowy charakter narodowi i jego roli w życiu człowieka.

~ Wojciech Kwasieborski, "Podstawy narodowego poglądu na świat". 1937 r.

Tytuł od redakcji Tenete Traditiones.

Wojciech Kwasieborski (po prawej) i Bolesław Piasecki, 1937