Dlaczego katolicki sedewakantyzm jest prawdziwy?

Dlaczego katolicki sedewakantyzm jest prawdziwy?

W tym eseju chciałbym skomentować koncepcje Pana X (wyznawcy kościoła Vaticanum II), Pana Y (wyznawcy „ukrytego papieża”) i Pana Z („Home Aloner”).

Wprowadzenie

Chociaż koncepcje Pana X i Pana Y nie są oparte na doktrynie katolickiej, a wobec tego są fałszywe, to jednak w pewnym stopniu dotyczą tematów nawiązujących do zagadnienia papiestwa i dlatego można je przedyskutować.

Poglądy Pana Z są jednak absolutnie protestanckie, nie pozostawiając nawet miejsca tematowi papieża i dlatego zostały usunięte z dyskusji prowadzonej w duchu katolickim.

Komentując wszystkie te poglądy, przedstawię argumenty wyjaśniające, dlaczego katolicki sedewakantyzm jest prawdziwy i dlaczego wszystkie zarzuty wysuwane przeciwko niemu są fałszywe.

Ogólnie rzecz biorąc, pomiędzy śmiercią jednego papieża i wyborem kolejnego Tron jest opróżniony, a zatem każdy katolik jest sedewakantystą (używam tutaj terminu „sedewakantysta” jako przymiotnik rzeczownika „katolicki”).

Jeśli w okresie wakansu Stolicy Apostolskiej ktoś powie, że Tron nie jest wolny, to po pierwsze przeczy stanowi faktycznemu; po drugie, zaprzecza kanonicznym przepisom dotyczącym wyboru papieża podczas wakatu Stolicy Apostolskiej.

Innymi słowy, jeśli ktoś mówi, że nie jest sedewakantystą podczas wakatu Stolicy Apostolskiej, nie ma prawa nazywać się katolikiem.

Najnowsze przepisy dotyczące wyboru papieża zostały podane w Konstytucji Apostolskiej Vacante Sede Apostolica z 25 grudnia 1904 roku przez papieża św. Piusa X oraz w Konstytucji apostolskiej Vacantis Apostolicae Sedis z 8 grudnia 1945 roku przez papieża Piusa XII.

1. Koncepcja Pana X, wyznawcy kościoła Vaticanum II:

„Po śmierci papieża Piusa XII wszyscy jego następcy posiadają sukcesję apostolską, ponieważ zostali oni legalnie wybrani przez ważnych kardynałów. Wszyscy papieże po Piusie XII są ważni i legalni, a wszyscy katolicy są zobowiązani do ich uznania i posłuszeństwa pod groźbą ekskomuniki. Dlatego sedewakantyści, nie uznając tych papieży i nie przestrzegając ich, są ekskomunikowani”.

Komentując koncepcję Pana X, odniosę się do Bulli CUM EX APOSTOLATUS OFFICIO z 15 lutego 1559 roku autorstwa papieża Pawła IV oraz do Konstytucji Vacante Sede Apostolica.

Według tych dokumentów papieskich wybór niewiernego, heretyka, schizmatyka lub kobiety byłby nieważny.

Od Angelo Giuseppe Roncalliego („Jan XXIII”), Giovanniego Battisty Enrico Antonio Marii Montiniego („Paweł VI”), Albino Lucianiego („Jan Paweł I”), Karola Józefa Wojtyły („Jan Paweł II”), Josepha Aloisiusa Ratzingera („Benedykt XVI”) do Jorge Mario Bergoglio („Franciszek”) wszyscy oni byli lub są do pewnego stopnia, niewiernymi, heretykami i schizmatykami, zatem ich wybory były nieważne i dlatego nie są papieżami.

Również w Konstytucji apostolskiej Vacantis Apostolicae Sedis papież Pius XII mówi o elektorach:

„36. Kardynałowie, którzy zostali kanonicznie odwołani lub zrezygnowali z godności kardynalskiej za zgodą Biskupa Rzymu, nie mają prawa wyboru. Istotnie, podczas wakatu Stolicy Świętej, Kolegium Kardynalskie nie jest w stanie ponownie ustanowić i nadawać uprawnień do głosowania kardynałom, którzy zostali pozbawieni [godności kardynalskiej] lub zostali odwołani przez papieża. [29] Bonif. VIII, cap. un., de schismatic., V, 3 in Sext.; Pii IX Litt. Quamquam, 29 Septembris 1867” (Tłumaczone z języka łacińskiego na język angielski przez tradycyjnego księdza katolickiego, profesora Seminarium Najświętszej Trójcy na Florydzie) (ACTA APOSTOLICAE SEDIS, COMMENTARIUM OFFICIALE, An. et. vol. XXXVIII, 4 luty 1946 (Ser. II, v. XIII) – Num. 3, TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS, M-DCCCC-XLVI, ACTA PII PP. XII, CONSTITUTIO APOSTOLICA, DE SEDE APOSTOLICA VACANTE ET DE ROMANI PONTIFICIS ELECTIONE, Atykuł 36, s. 76).

Ponieważ kardynałowie należą do duchowieństwa, możemy powiedzieć, że kardynałowie zdeponowani kanonicznie to ci duchowni, którzy stracili swoje stanowiska ipso facto zgodnie z Can. 188.4: “A fide catholica publice defecerit – publiczne odejście od wiary katolickiej”.

Wszyscy „papieże” Vaticanum II już przed wyborami utracili swoje funkcje w Kościele Katolickim zgodnie z Kanonem 188.4, a kardynałowie, którzy wybrali tych „papieży” również stracili swoje urzędy na podstawie tego samego Kanonu.

To wiara poprzedza wybory, a nie odwrotnie.

Ponieważ zarówno wybierający, jak i kandydaci do Stolicy Apostolskiej nie mieli wiary katolickiej podczas konklawe, wszystkie te głosowania były nieważne, a zatem wszyscy „papieże” Vaticanum II w ogóle nigdy nie byli papieżami.

Być może można uczynić wyjątek dla konklawe z 26 października 1958 roku, ponieważ nie można z całą pewnością stwierdzić, że wszyscy kardynałowie zgromadzeni w tym konklawe nie posiadali wiary katolickiej. Jednak „Jan XXIII”, który pojawił się po tym konklawe, nie miał wiary katolickiej [przed rzekomym wyborem - przyp. red. T.T.], a zatem nie był papieżem.

Fakt noszenia przez publicznego heretyka białej sutanny, zajmowania przez niego Pałacu Watykańskiego i nazywanie go przez cały świat „Ojcem Świętym” nie czyni go papieżem i widzialną Głową Kościoła.

Dlatego możemy powiedzieć, że koncepcja Pana X jest niezgodna z Doktryną Kościoła Katolickiego, a zatem powinna zostać odrzucona jako fałszywa.

2. Koncepcja Pana Y, wyznawcy „ukrytego papieża”:

„Nawet jeśli nikt nie zna imienia ukrytego papieża, okoliczności jego wyboru, jego wyświęcenia i konsekrowania, miejsca jego pobytu od ponad sześćdziesięciu lat; to pomimo całej tej nieświadomości wszyscy katolicy są zobowiązani do posłuszeństwa mu pod groźbą ekskomuniki. Wszyscy, którzy nie uznają takiego ukrytego papieża, nie mają prawa nazywać się katolikami. Tacy ludzie są przeklętymi sedewakantystami. Wszyscy sedewakantystyczni kapłani i biskupi, są sługami szatana, ponieważ udzielają sakramentów i odprawiają Msze Święte nie w jedności z ukrytym papieżem”.

Komentując koncepcję Pana Y, odnoszę się do THE SUMMA THEOLOGICA i do Kanonów ogłoszonych 18 lipca 1870 roku podczas Czwartej Sesji Świętego Ekumenicznego Soboru Watykańskiego (1869–1870):

[CANON] Si quis igitur dixerit, beatum PETRUM Apostolum non esse a Christo Domino constitutum Apostolorum omnium principem et totius Ecclesiae militantis visibile caput; vel eundem honoris tantum, non autem verae propriaeque iurisdictionis primatum ab eodem Domino nostro Iesu Christo directe et immediate accepisse: anathema sit.
[CANON] Si quis ergo dixerit, non esse ex ipsius Christi Domini institutione seu iure divino, ut beatus PETRUS in primatu super universam Ecclesiam habeat perpetuos successores; aut Romanum Pontificem non esse beati PETRI in eodem primatu successorem: anathema sit. (HENR. DENZINGER ET CLEM. BANNWART S.J., ENCHIRIDION SYMBOLORUM DENIFITIONUM ET DECLARATIONUM, DE REBUS FIDEI ET MORUM, EDITIO DECIMA QUARTA ET QUINTA QUAM, QUAM PARAVIT IOANNES BAPT. UMBERG S.J., Fribugri Brisgoviae MCMXXII, HERDER & Co., TYPOGRAPHI EDITORES PONTIFICI, BEROLINI, CAROLSRUHAE, COLONIAE, MONACHII, VINDOBONAE, LONDINI S. LUDOVICI MO., Imprimi potest: Bern. Bley. S.J. Praep. Prov. Germ. Inf., Coloniae, 4 stycznia 1922, Imprimatur: Dr. Mutz, Vic. Gen., Fribugri Brisgoviae, 1 luty 1922, Typis Herderianis Fribugri Brisgoviae, Niemcy).

[KANON] Jeśli więc ktoś powie, że Błogosławiony Piotr Apostoł nie został mianowany Księciem Apostołów i widzialną głową całego wojującego Kościoła lub że on sam bezpośrednio i natychmiast otrzymał od tego samego PANA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA prymat tylko honorowej, a nie prawdziwej i właściwej jurysdykcji; niech będzie przeklęty.

[KANON] Jeśli zatem ktoś powie, że to nie przez CHRYSTUSA PANA, ani przez boskie prawo Błogosławiony Piotr ma wieczystych następców prymatu nad Kościołem powszechnym; lub że Biskup Rzymu nie jest następcą Błogosławionego Piotra w tym prymacie; niech będzie przeklęty. (THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL Edited WITH AN INTRODUCTION by the REV. VINCENT McNABB, O.P. NEW YORK, CINCINNATI, CHICAGO BENZIGER BROTHERS Printers to the Holy Apostolic See 1907 Imprimi potest: FR LAURENTIUS SHAPCOTE, O.P., S.T.L. Prior Provincialis, Imprimi potest: + GULIELMUS Episcopus Arindelensis Virarius Generalis, Westmonasteril 19 października 1906, First Dogmatic Constitution on the Church of Christ. s. 36-39).

Z tych kanonów, ratyfikowanych przez papieża Piusa IX, wyraźnie wynika, że błogosławiony Piotr Apostoł był widzialną głową całego wojującego Kościoła, a każdy jego następca powinien być widzialną głową całego wojującego Kościoła, a Ci, którzy twierdzą przeciwnie powinni zostać ekskomunikowani – powinni zostać obłożeni anatemą.

Należy podkreślić, że termin „Sede Vacante” został ustanowiony przez samego Papieża, Widzialną Głowę Kościoła Wojującego.

Twierdząc więc, że sedewakantystyczni kapłani katoliccy są „sługami szatana”, Pan Y wyrządza tę straszną zniewagę także Namiestnikowi Chrystusa.

Czy pan Y może również odpowiedzieć na pytanie: „W jedności z którym papieżem w trakcie konklawe kardynałowie odprawiają Msze Święte?”

Zgodnie z Konstytucjami Papieskimi kardynałowie podczas Konklawe odprawiają Msze ,,non una cum”, ponieważ poprzedni Papież już odszedł, a nowy Papież nie został jeszcze wybrany, tj. Tron jest nieobsadzony. Kardynałowie odprawiają Msze ,,non una cum” dopóki Stolica Apostolska jest pusta. Gdyby odprawiali Mszę ,,una cum” z wyimaginowanym „ukrytym papieżem” wyglądałoby to co najmniej głupio.

Dlatego kanonicznie uzasadnione jest, aby podczas wakatów Stolicy Apostolskiej biskupi i księża katoliccy na całym świecie odprawiali Msze Święte ,,non una cum” a nie w jedności z nieistniejącym „ukrytym papieżem”.

Takie akty kapłańskie (odprawianie Mszy Świętych nie w jedności z nieistniejącym „ukrytym papieżem”) są zgodne z właściwym rozumem i według SUMMA THEOLOGICA są dobrymi czynami człowieka:

Skąd bierze się dobroć przedmiotu, celu i okoliczności? 

Ta dobroć wynika z relacji, którą wszystkie te rzeczy mają z właściwego powodu (XIX. 3-6). 

Co oznacza właściwy powód? 

Rozumie się przez to przyczynę oświeconą przez wszystkie światła, które pochodzą od Boga lub które przynajmniej nie są świadomie w sprzeczności z nimi. 

Kiedy człowiek woli lub wybiera coś zgodnego z właściwym uzasadnieniem przedmiotu lub którego koniec uzasadnia słuszny powód, i którego wszystkie towarzyszące okoliczności są zgodne z właściwym uzasadnieniem, czy działanie, które jest dobrowolne lub wybrane przez człowieka, jest dobrym aktem? 

Tak; wtedy i tylko wtedy akt człowieka jest dobrym aktem. Jeśli na którymkolwiek z tych czynników liczy się jakikolwiek czyn człowieka, który nie jest zgodny z właściwym rozumem, przestaje być aktem dobrym i staje się, w zależności od przypadku, w mniejszym lub większym stopniu złym aktem (XVIII.-XXL). (CATECHISM OF THE "SUMMA THEOLOGICA" of Saint Thomas Aquinas For the Use of the Faithful BY R. P. THOMAS PEGUES, O.P. MASTER IN THEOLOGY, London, Burns Oates & Washbourne Limited, 28 Orchard Street W I 8-10 Paternoster Row EC 4, And at Manchester, Birmingham, and Glasgow. 1922, NIHIL OBSTAT: F. Thomas Bergh, O.S.B., Censor Deputatus., IMPRIMATUR: Edm. Can. Surmont, Vicarius Generalis. Westmonasterii, 8 czerwca 1922. s. 60-64).

W naszym przypadku wybieramy „coś zgodnego z właściwym rozumem”: dobroć przedmiotu (Msza Święta), celu (Komunia Święta jest przewidziana dla dorosłych katolików zarówno na mocy prawa Kościoła, jak i Boskiego przykazania) oraz okoliczności (wakat Stolicy Apostolskiej).

Ta dobroć wywodzi się z relacji, którą wszystkie te rzeczy mają z uzasadnionego powodu i oświeconej wszystkimi światłami pochodzącymi od Boga.

Zarówno Prawo Kanoniczne, jak i właściwy rozsądek mówią nam, że wakat Stolicy Apostolskiej nie może zatrzymać ani wstrzymywać Mszy Świętej, która jest realną i prawdziwą Ofiarą Nowego Testamentu.

Zamiast tego pan Y proponuje nam, aby czyn ludzki był niezgodny z właściwym rozumem, powodując zło przedmiotu (wyimaginowanego „ukrytego papieża”, którego nikt nie zna), końca (popełnienie złego czynu niezgodnego z prawem i z właściwym powodem) i okoliczności (nie ma możliwości skontaktowania się z „ukrytym papieżem”, który ukrywa się przez ponad sześćdziesiąt lat).

Dlatego możemy stwierdzić, co następuje:

1. Pan Y nakłania katolików do posłuszeństwa wobec deifikowanej przez niego osoby.
2. Nazywa kapłanów katolickich „sługami szatana”, ponieważ nie są posłuszni wyimaginowanemu „ukrytemu papieżowi”.
3. Oczywiście koncepcja Pana Y jest niezgodna z Doktryną Kościoła Katolickiego i dlatego powinna zostać odrzucona jako fałszywa.

3. Koncepcja pana Z, „Home Aloner”:

„Papież Pius XII był ostatnim papieżem, a od jego śmierci Sakrament Kapłaństwa ustał, więc nie ma już ważnych kapłanów, którzy byliby w stanie złożyć Świętą Ofiarę Mszy. Tylko świeccy pozostają prawdziwymi katolikami.
Wszyscy kapłani są nieważnie wyświęceni, wszystkie kaplice są nielegalne, dlatego kult w takich kaplicach jest grzechem ciężkim.
Ponieważ nie ma już kapłanów, sami świeccy mają prawo do udzielania chrztu w dowolnym momencie. Czyniąc to bez duchowieństwa, tylko świeccy tworząc Mistyczne Ciało Chrystusa.
Co więcej, sami świeccy mają prawo do zawarcia małżeństwa bez pomocy księdza”.

Chociaż koncepcja Pana Z jest całkowicie protestancka i dlatego wykroczyła poza katolicką dyskusję, spróbuję również skomentować ten pogląd.

Komentując koncepcję Pana Z, odnoszę się do Pisma Świętego, THE COUNCIL OF TRENT, the Apostolic Constitution Vacantis Apostolicae Sedis, December 8, 1945 by Pope Pius XII, to Can. 107, Dogmatic Theology, the Catholic Catechism, etc.

Prawo kanoniczne mówi, że w Kościele Katolickim istnieje rozróżnienie pomiędzy duchowieństwem a osobami świeckimi, a opiera się ono na mocnej biblijnej i tradycyjnej podstawie.

Nasz Pan Jezus Chrystus ustanowił Kapłaństwo podczas Ostatniej Wieczerzy i udzielił władzy do składania Bezkrwawej Ofiary Mszy aż do Dnia Sądu Ostatecznego, udzielania Sakramentów Chrztu, Bierzmowania, Pokuty i innych.

Kościół Katolicki naucza, że nie ma Kościoła bez kapłanów i Mszy Świętej oraz że świeccy nie mogą tworzyć Mistycznego Ciała Chrystusa bez kapłanów.

Jedną z zasadniczych cech konstytucji Kościoła jest Hierarchia, która obejmuje rozróżnienie między duchowieństwem a świeckimi i nikt nie może zmienić tej istotnej cechy.

KANON 107. Ex divina institutione sunt in Ecclesia clerici a laicis distincti, licet non omnes clerici sint divinae institutionis; utrique autem possunt esse religiosi.
Po ogólnej charakterystyce członków Kościoła, którzy stają się nimi na mocy chrztu, oraz różnych osób świeckich i duchownych, które mogą istnieć w Kościele, Kodeks wytycza granicę między duchowieństwem a świeckimi. To rozróżnienie, jak wskazano powyżej, opiera się na naturze Kościoła, który ze względu na swoje boskie, a zatem legalne i konieczne istnienie, posiada własną konstytucję, nie stworzoną ani niezmienioną przez ludzi, przynajmniej w jej zasadniczych cechach. Jedną zasadniczą cechą tej konstytucji jest szeroko rozumiana hierarchia, obejmująca rozróżnienie między duchowieństwem a świeckimi.
Pojęcie duchowieństwa pochodzi od greckiego słowa κληρος (łac. sors). Według św. Hieronima duchowni są tak nazywani, ponieważ zostali powołani przez Pana lub dlatego, że Pan jest ich częścią, lub dlatego, że zostali wybrani losowo. Dlatego każdy duchowny może w szczególnym sensie zostać nazwany sługą Boga. To, że duchowieństwo, podzielone na swoje hierarchiczne porządki, stopniowo przekształciło się w drobiazgowo uporządkowany system, wynika z okoliczności konieczności i naturalnego rozwoju, z wyjątkiem oczywiście ustanowionej przez Boga różnicy między biskupami, kapłanami i diakonami.
Słowo laity pochodzi od λαος (plebs), ludzi, w którym sensie występuje w liście św. Klemensa do Koryntian. Stąd ta organizacja lub rozróżnienie może domagać się ustanowienia Bożego. (A COMMENTARY ON THE NEW CODE OF CANON LAW By THE REV. P. CHAS. AUGUSTINE, O.S.B., D.D. Professor of Canon Law, VOLUME II , B. HERDER BOOK CO. 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND 68, GREAT RUSSELL ST., LONDON, W. C. 1918, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 7 września 1918 F. G. Holweck, Censor Librorum. IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 8 września 1918 +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici. Copyright, 1918 by Joseph Gummersbach s. 41-42).

Według teologii dogmatycznej Komunia Święta przepisywana jest dorosłym katolikom zarówno przez Prawo Kościoła, jak i przez Boskie przykazanie.

Teza II: Dla osób dorosłych przyjęcie Najświętszej Eucharystii jest konieczne z zasady.

Teza ta jest również de fide.

Dowód. Komunia jest zalecana dorosłym katolikom zarówno przez prawo Kościoła, jak i przez boskie przykazanie. Wspomina o tym Ewangelia Świętego Jana: ,,Jeślibyście nie jedli ciała Syna Człowieczego i nie pili krwi Jego, nie będziecie mieć żywota w sobie” (6: 54).

a) Uzależniając życie wieczne od przyjęcia Jego Ciała i Krwi, nasz Pan oczywiście zamierzał wydać surowe przykazanie. Nie może być wątpliwości, że Jego przykazanie (Św. Łukasz 22: 19): „To czyńcie na pamiątkę moją” odnosi się nie tylko do sprawowania ofiary eucharystycznej przez kapłana, ale także do przyjęcia Błogosławionego Sakramentu przez wiernych, zwłaszcza, że apostołom nakazano rozdawać ten Sakrament wszystkim (1 Św. Paweł do Koryntian 11: 26).

Sobór Trydencki wyraźnie wskazuje, że jest to boskie przykazanie (Sess. XIII, cap. 2. Denzinger-Bannwart, n. 875). (THE SACRAMENTS, A DOGMATIC TREATISE BY THE RT. REV. MSGR. JOSEPH POHLE, PH.D.,D.D. FORMERLY PROFESSOR OF APOLOGETICS AT THE CATHOLIC UNIVERSITY OF AMERICA, ADAPTED AND EDITED BY ARTHUR PREUSS, VOLUME II, The Holy Eucharist, SECOND, REVISED EDITION, B. HERDER BOOK CO. 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND AT 68 GREAT RUSSELL St., LONDON, W, C, 1917, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 13 września 1917, F. G. Holweck, Censor Librorum, IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 15 września 1917, +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici. s. 241).

Nieomylne nauczanie Sobóru Trydenckiego: (podkreślenie moje)

“Sesja XIII, 11 października 1551
DEKRET DOTYCZĄCY NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU EUCHARYSTII Dlatego ten święty Sobór, podając zdrową i autentyczną naukę o czcigodnym i Boskim Sakramencie Eucharystii, którą zawsze zachowywał Kościół katolicki, pouczony przez samego Jezusa Pana naszego i Jego Apostołów oraz przez Ducha Świętego, który mu z każdym dniem przypomina wszelką prawdę (Św. Jan 14: 26; 16: 13) - zawsze zachowywaną i będącej zachowaną aż do końca świata, zabrania wszystkim wiernym Chrystusa wierzenia, nauczania lub głoszenia kazań odtąd dotyczy Najświętszej Eucharystii w sposób inny niż wyjaśniony i zdefiniowany w niniejszym dekrecie”. 

“ROZDZIAŁ II Z powodu ustanowienia tego Najświętszego Sakramentu
Dlatego nasz Zbawiciel, gdy ma zamiar odejść z tego świata do Ojca, ustanowił ten Sakrament, w którym wylał jakby bogactwa Jego boskiej miłości do człowieka, wspominając Jego cudowne dzieła (Ps. Cx. 4); i przykazał nam przy tym, abyśmy czcili Jego pamięć (1 Św. Paweł do Koryntian 11: 24) i pokazywał Swoją śmierć, dopóki nie przyjdzie (1 Św. Paweł do Koryntian 11: 26), aby sądzić świat”. (DOGMATIC CANONS AND DECREES AUTHORIZED TRANSLATIONS OF THE DOGMATIC DECREES OF THE COUNCIL OF TRENT, THE DECREE ON THE IMMACULATE CONCEPTION, THE SYLLABUS OF POPE PIUS IX, AND THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL. BY THE DEVIN-ADAIR COMPANY, Nihil Obstat: REMIGIUS LAFORT, D.D., Censor, Imprimatur: +JOHN CARDINAL FARLEY, Arcybliskup Nowgo Jorku, 22 czerwca 1912, COPYRIGHT, 1912, BY THE DEVIN-ADAIR COMPANY, THE DOGMATIC DECREES OF THE COUNCIL OF TRENT, DECREE CONCERNING THE MOST HOLY SACRAMENT OF THE EUCHARIST, s. 71).

Również w Katechizmie Katolickim napisane jest w następujący sposób: (podkreślenie moje)

„Msza będzie odprawiana do Dnia Sądu (1 Św. Paweł do Koryntian 11: 26). To właśnie miał na myśli Nasz Pan, gdy powiedział: „Jestem z wami przez wszystkie dni, aż do spełnienia świata” (Św. Mateusz 28: 20)”. (The Catechism Explained, From the original of Rev. Francis Spirago, Professor of Theology, Edited by Rev. Richard F. Clarke, S.J. New York, Cincinnati, Chicago: BENIGER BROTHERS, Printers to the Holy Apostolic See, 1899. Nihil Obstat: Thos. L. Kinkead, Censor Librorum, Imprimatur: + MICHAEL AUGUSTINE, Arcybiksup Nowego Jorku, 18 sierpnia 1899, Copyright 1899, by Benzinger Brothers, New York, Cincinnati, Chicago s. 536.).

Również z Vacantis Apostolicae Sedis, art. 98, wynika, że w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej nadal istnieje Hierarchia. Papież Pius XII wspomina o następujących Hierarchach, których obowiązki rządzenia pozostają w mocy w okresie Sede Vacante: „Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi et alii Ecclesiarum Praelati”. Oznacza to, że śmierć papieża nie pozbawia ich jurysdykcji nad ich poszczególnymi kościołami. Papież nakazuje im, aby nadal wypełniali swoje obowiązki rządzenia poszczególnymi kościołami.

98. Ponieważ jednak wierni nie powinni polegać tak bardzo na ludzkiej pilności, jakkolwiek troskliwej, i na gorliwości pokornej i pobożnej modlitwie, Zalecamy ponadto, aby we wszystkich miastach i innych miejscach - przynajmniej najbardziej widocznych – gdy jak najszybciej wieść o śmierci Papieża nadejdzie, po odprawieniu uroczystych obrzędów pogrzebowych dla jego duszy, duchowieństwo i wierni codziennie ofiarowali Panu skromne i wytrwałe modlitwy (dopóki Kościół rzymski nie zostanie wyposażony w Pasterza) do końca, aby Ten, który zawarł pokój na swoich wyżynach, uczynił serca wspomnianych Kardynałów tak zgodnymi w wyborze, że szybkie, jednogłośne i korzystne wybory mogą wyniknąć z ich jednomyślności (dla zbawienia dusz i pomyślności całego świata). I aby takie zbawienne nakazanie nie zostało zlekceważone pod pozorem ignorancji, nakazujemy patriarchom, arcybiskupom, biskupom i innym prałatom poszczególnych Kościołów, a także wszystkim tym, których obowiązkiem jest głoszenie słowa Bożego, aby częściej zwoływa duchowieństwo i wiernych w tym szczególnym celu: aby umiejętnie poruszali ich kazaniami, aby wylewali wytrwałe modlitwy z pokorną prośbą o szybki i szczęśliwy wynik tak ważnej sprawy i zachęcali ich na mocy tego samego autorytetu nie tylko do wytrwałej modlitwy, ale także (jak należy sądzić, zależnie od okoliczności) do przestrzegania postów (Tłumaczone z języka łacińskiego na język angielski przez tradycyjnego księdza katolickiego, profesora Seminarium Najświętszej Trójcy na Florydzie) (ACTA APOSTOLICAE SEDIS, COMMENTARIUM OFFICIALE, An. et. vol. XXXVIII, 4 lutego 1946 (Ser. II, v. XIII) – Num. 3, TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS, M-DCCCC-XLVI, ACTA PII PP. XII, CONSTITUTIO APOSTOLICA, DE SEDE APOSTOLICA VACANTE ET DE ROMANI PONTIFICIS ELECTIONE, Article 98, s. 96).

Papież nakazuje Hierarchii modlić się podczas Konklawe za pomyślne wybranie nowego Papieża. Pius XII wymienił Hierarchię według tytułów, jak zwykle za panowania Biskupa Rzymskiego. Papież nie powiedział nic o tym, żeby ich urzędy zwalniały się podczas wakatu Stolicy Apostolskiej. Nakazał im jedynie, aby w swoich kazaniach włączali apele do duchowieństwa i wiernych, aby modlili się o szybki i szczęśliwy wynik Konklawe.

Należy podkreślić, że papież Pius XII nie wprowadził żadnej innowacji, mówiąc, że Hierarchia wciąż istnieje, ponieważ w poprzednich wiekach w całej historii Kościoła Katolickiego Hierarchia była zawsze aktywna przez wszystkie okresy wakatu Stolicy Apostolskiej.

Kanon 208 mówi o utracie zwykłej mocy. Mówi (1), że nawet jeśli przełożony, który udzielił władzy, do której moc ta jest przywiązana, nie sprawuje urzędu przez śmierć, rezygnację, przeniesienie lub niedostatek, władza nie zostaje utracona. Dlatego biskupi Stanów Zjednoczonych, mianowani przez papieża, nie tracą swojej zwykłej władzy przez wakat w Stolicy Apostolskiej. (2) Zwyczajna władza zostaje utracona, jeśli utracone jest samo urząd. Tak więc, jeśli biskup umiera, rezygnuje lub zostaje pozbawiony urzędu, jego władza zanika”. (A COMMENTARY ON THE NEW CODE OF CANON LAW By THE REV. P. CHAS. AUGUSTINE, O.S.B., D.D. Profesor Prawa Kanonicznego, część II , B. HERDER BOOK CO. 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND 68, GREAT RUSSELL ST., LONDON, W. C. 1918, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 7 września 1918 F. G. Holweck, Censor Librorum. IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 8 września 1918 +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici. Copyright, 1918 by Joseph Gummersbach s. 190).

"Legatami-sędziami są ci, którzy mają zwykłą duchową jurysdykcję w kraju, do którego zostali wysłani. Legaci a latere i nuncjusze lub delegaci apostolscy, mają zwyczajną jurysdykcję w powierzonych im krajach; jurysdykcja ta nie wygasa wraz ze śmiercią papieża, który ich mianuje, mimo że jeszcze nie objęli swojego urzędu. Powodem jest to, że są powołani i wysłani przez Stolicę Apostolską, która nigdy nie umiera" s. 299 (The Roman Court, OR A Treatise on the Cardinals, Roman Congregations and Tribunals, Legates, Apostolic Vicars, Protonotaries, and Other Prelates of the Holy Roman Church, BY THE Reverend Peter A. Baart, S. T. L., Author of "Orphans and Orphan Asylums," and "Episcopal Claims Disproved" FR. PUSTET, Printer to the Holy See and the S. Congregation of Rites FR. PUSTET & CO., NEW YORK AND CINCINNATI. Nihil Obstat: Carolus O'Reilly, S. T. D., Censor Deputatus. Imprimatur: Joannes S. Foley, Episcopus Detroitensis. 25 września 1895. Copyrighted, 1895, BY P. A. BAART. ALL RIGHTS RESERVED, Press of The Statesman, Marshall, Mich. s. 299)

Niestety po ostatnim konklawe w 1958 roku pojawił się człowiek, który zamiast pełnić funkcję Biskupa Rzymskiego, przygotował i zwołał pseudo-sobór Vaticanum II, na którym przyjęto nową religię antykatolicką. Rozumie się przez to, że „Jan XXIII” nie był papieżem.

Prawie wszyscy hierarchowie popadli w herezje Vaticanum II i dlatego utracili swoje prawa do rządzenia poszczególnymi kościołami.

Hierarchia pozostaje jednak nawet podczas wakatu Stolicy Apostolskiej.

Dlatego ci Hierarchowie, którzy nie popadli w herezję, lub którzy pokutowali po swoim upadku, powinni nadal wykonywać swoje obowiązki dotyczące zbawienia dusz („dla wspólnego dobra i bezpieczeństwa publicznego”, Kanon 209) zgodnie z Wolą Bożą i wolą Kościoła (nawet jeśli są na emeryturze lub nie mają zwykłej lub delegowanej jurysdykcji).

Nawet podczas wakatu Stolicy Apostolskiej, kiedy nie ma papieża, patriarchatów ani diecezji, nadal istnieją tradycyjni biskupi i kapłani, którzy nie zaakceptowali złych reform Vaticanum II.

W tych trudnych czasach mogą wypełniać swoje obowiązki jedynie poprzez sprawowanie Sakramentów i odprawianie Mszy Świętych zgodnie z Tradycją katolicką i właściwym rozumem.

Co więcej, w 1968 roku „Papież Paweł VI” z kościoła Vaticanum II wyrzekł się katolickiego kapłaństwa sakramentalnego [sukcesji apostolskiej - przyp. red. T.T.], wprowadzając nowe obrzędy święceń, a zatem nowe „duchowieństwo” kościoła Vaticanum II wcale nie posiada sakramentalnego kapłaństwa.

Dlatego wszyscy tradycyjni biskupi katoliccy otrzymali jurysdykcję od Kościoła (Kościół zapewnia niezbędną jurysdykcję, gdy pojawi się wspólny błąd lub pozytywne wątpliwości. Kanon 209), będąc Hierarchią Zakonu, są zobowiązani do wyświęcania kapłanów i konsekrowania biskupów aby ocalić Kapłaństwo Katolickie, bez którego świeccy nie byliby włączeni w Mistyczne Ciało Chrystusa.

Moc porządku jest mocą nadaną przez święcenia i można ją oddzielić od jurysdykcji.

,,Poprzez sakrament święceń hierarchia otrzymuje władzę ofiarowania kultu publicznego, sprawowania większości sakramentów i pouczania wiernych; i dlatego jest rozumiana jako Hierarchia Porządku. Ma także moc tworzenia praw i rządzenia wiernymi; i dlatego jest rozumiana jako Hierarchia jurysdykcji” (THE VISIBLE CHURCH BY Rt. Rev. JOHN F. SULLIVAN, D.D., A TEXT-BOOK FOR CATHOLIC SCHOOLS Fifth Edition, Revised. NEW YORK. P. J. KENEDY & SONS PUBLISHERS TO THE HOLY APOSTOLIC SEE. NIHIL OBSTAT: ARTHURUS J. SCANLAN, S.T.D. Censor Librorum. IMPRIMATUR: PATRITIUS J. HAYES, D.D. Archiepiscopus Neo-Eboracensis Neo-Eboraci, 5 kwietnia 1921. Copyright, 1920, 1922, BY P. J. Kenedy & Sons, New York. Printed in U. S. A. s. 1). 

“Bez Sakramentu Święceń nie byłoby Kościoła, a bez Kościoła nie byłoby wcielenia się z Chrystusem w mistyczne ciało, które podtrzymuje nasze życie w Bogu.” (THE SEVEN-FOLD GIFT A Study of The Seven Sacraments, BY WILLIAM F. ROBISON, S.J., Ph.D. St. Louis University, B. HERDER BOOK CO., 17 South Broadway, St. Louis, Mo. AND 68 Great Russell St., London, W. C. 1922, IMPRIMI POTEST: Sti. Ludovici, 1 maja 1922. F. X. McMenamy, S. J., Praepositus Provincialis Prov. Missour. NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 23 maja 1922, F. G. Holweck, Censor Librorum, IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 25 maja 1922. +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici, Copyright, 1922, by B. Herder Book Co. s. 191-193). 

Kanon VI. Jeśli ktoś mówi, że w Kościele katolickim nie ma hierarchii ustanowionej przez święcenia Boże, składającej się z biskupów, kapłanów i diakonów; niech będzie przeklęty (DOGMATIC CANONS AND DECREES AUTHORIZED TRANSLATIONS OF THE DOGMATIC DECREES OF THE COUNCIL OF TRENT, THE DECREE ON THE IMMACULATE CONCEPTION, THE SYLLABUS OF POPE PIUS IX, AND THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL. BY THE DEVIN-ADAIR COMPANY, Nihil Obstat: REMIGIUS LAFORT, D.D., Censor, Imprimatur: +JOHN CARDINAL FARLEY, Arcybiksup Nowego Jorku, 22 czerwca 1912, COPYRIGHT, 1912, BY THE DEVIN-ADAIR COMPANY, THE DOGMATIC DECREES OF THE COUNCIL OF TRENT, On the Ecclesiastical Hierarchy and on Ordination, s. 157).

Dlatego możemy powiedzieć, że koncepcja Pana Z jest ewidentnie niezgodna z Doktryną Kościoła Katolickiego, a zatem powinna zostać odrzucona jako całkowicie fałszywa.

Wnioski

Punkt widzenia katolickich sedewakantystów, oparty na doktrynie Kościoła Katolickiego i słusznym rozumie, jest jasny i logiczny:

1. Od śmierci papieża Piusa XII w dniu 9 października 1958 roku do chwili obecnej Stolica Apostolska jest pusta.
2. Wszyscy ludzie po Piusie XII, którzy mieszkają w Watykanie i nazywają siebie papieżami, nie są papieżami, ponieważ wyznają i rozpowszechniają niekatolickie fałszywe doktryny wynalezione przez pseudorząd Soboru Watykańskiego II.
3. Hierarchia pozostaje jednak nawet podczas wakatu Stolicy Apostolskiej.
4. Biskupi i kapłani, którzy nie popadli w herezje Vaticanum II lub którzy pokutowali po swoim upadku, nadal wykonują swoje obowiązki dotyczące zbawienia dusz zgodnie z Wolą Boga i wolą Kościoła.
5. W tych trudnych czasach tradycyjni biskupi i kapłani stanowią Hierarchię Porządku.
6. Po przekazaniu jurysdykcji od Kościoła (Kan. 209), będąc Hierarchią Porządku, tradycyjni biskupi katoliccy są zobowiązani do wyświęcania kapłanów i konsekracji biskupów w celu ocalenia Kapłaństwa Katolickiego, a tym samym Kościoła.
7. Wszyscy tradycyjni katoliccy biskupi i kapłani są zobowiązani do wypełniania swoich obowiązków kapłańskich nawet podczas wakatu Stolicy Apostolskiej i mogą to robić jedynie poprzez udzielanie sakramentów, odprawianie Mszy Świętych i pouczanie wiernych zgodnie z Tradycją katolicką i właściwy powódem.
8. Istnieje niezaprzeczalna integralność między Hierarchią Porządku a jej mocą ofiarowania kultu publicznego, sprawowania Sakramentów i pouczania wiernych.
9. Hierarchia Porządku nie wygasła z powodu braku Hierarchii Jurysdykcji. Hierarchia Porządku nie ma jednak uprawnień do ustanawiania praw, sprawowania władzy sądowniczej, ustanawiania nowych diecezji, patriarchatów itp.

Dlatego katolicki sedewakantyzm jest prawdziwy, a wszystkie oskarżenia przeciwko niemu są fałszywe.

Ks. Walery

P.S. Zadawanie pytań Panu X nie ma sensu, ponieważ każdą z jego odpowiedzi można bardzo łatwo przewidzieć.

Można jednak zadać pytanie Panu Y i Panu Z.

Jeśli ważny biskup schizmatyckiego kościoła obrządku bizantyjskiego, który odrzucił schizmę i jej herezje i zaakceptował wiarę katolicką, poprosi Pana Y lub Pana Z o wyjaśnienie, w jaki sposób były schizmatyk może dołączyć do Kościoła katolickiego, to co odpowiedzieliby obaj na takiego biskupa?

Jeśli Pan Y zamierza mocno przestrzegać swoich zasad, powinien powiedzieć:

„Musicie celebrować Boską liturgię w jedności z niewidzialnym <>, którego imienia nikt nie zna, i nikt nie wie, kto go konsekrował i kiedy, kto go wybrał, a kiedy, a ponadto nikt nie wie, gdzie ukrył się przed Kościołem ponad sześćdziesiąt lat”.

Również Pan Y powinien ostrzec biskupa, że jeśli spróbuje odprawić Boską liturgię nie w jedności z „ukrytym papieżem”, będzie „przeklętym sedewakantystą” i „sługą szatana”.

Najprawdopodobniej nawrócony biskup, przerażony perspektywą zwołania ludzi na modlitwy za „ukrytego papieża”, którego nikt nie zna, woli wrócić do miejsca, skąd pochodził, ponieważ pomyślałby, że ktoś go oszukał, podając mu niewłaściwy adres.

Jeśli chodzi o Pana Z, powinien on powiedzieć konwertycznemu biskupowi ze wschodu:

„Panie, po wstąpieniu do Kościoła Katolickiego staniesz się zwykłym świeckim, ponieważ w Kościele Katolickim nie ma już Kapłaństwa. Ponieważ nie jesteś już biskupem, proszę pana, bądź odważny jak Luter, ożeń się z byłą zakonnicą, bądź ojcem dla dzieci i nie martwcie się, bądźcie szczęśliwi”.

Dlatego mamy prawo powiedzieć, że „apostolat” Pana Y i Pana Z jest taki sam jak Pana X.

W rzeczywistości ich wspólnym „apostolstwem” jest kultywowanie niechęci do wiary katolickiej i tworzenie przeszkód dla nawrócenia schizmatyków, heretyków, pogan i ateistów.

Po przestudiowaniu poglądów Pana X, Pana Y i Pana Z ludzie mają tylko jedną opcję - pozostać tam, gdzie są teraz, ponieważ niezależnie od preferowanej koncepcji, nadal znajdą się poza Kościołem katolickim, wewnątrz bez-kapłanskiej „trójwymiarowej przestrzeni” Pana X, Pana Y i Pana Z.

Powiązany link: Ks. Anthony Cekada: Home Alone?

Bibliografia:

Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T.J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj. Wydanie trzecie. Tom IV. Obejmujący Księgi Nowego Testamentu, jako to: Cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, czternaście listów św. Pawła, list św. Jakóba, dwa listy św. Piotra, trzy listy św. Jana, list św. Judy i Objawienie św. Jana. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1898, str. 844. Źródło: ultramontes dot pl.

Tłum. Paulo

ZA: http://www.catholicmessage.org/blog/dlaczego-katolicki-sedewakantyzm-jest-prawdziwy/2020-06-07-321