O. Walery: „Ukryty papież”, kardynał Achille Liénart.

Kard. Achille Liénart (po prawej) podczas Vaticanum II

 „Ukryty papież”, kardynał Achille Liénart

[Z korespondencji – przyp. Tłum.]

Pytanie 1: Przede wszystkim dotyczy to „teoretyków Nowego Siri`ego”.

Chociaż osobiście wierzę w ukrytego Papieża, nie musi to oznaczać, że czuję się reprezentowany przez stronę internetową Mr.X.

Cokolwiek Mr.X pisze na swojej stronie internetowej, to jego osobista odpowiedzialność, nie moja.

Odpowiedź 1: Tak, przypominam sobie, że powiedziałeś mi, że nie wierzysz, iż kardynał Giuseppe Siri był „ukrytym papieżem” „Grzegorzem XVII”, ponieważ nie był prześladowany przez „kościół” Novus Ordo, ale czuł się bezpieczny i wygodny w tym „kościele” jako wysoko postawiony urzędnik jego „hierarchii”.

Jeśli się nie mylę, powiedziałeś mi, że wierzysz w „ukrytego papieża” „Grzegorza XVIII”.

Pytanie 2: Dlaczego wierzę w ukrytego Papieża? Bardzo proste: bo jestem katolikiem.

Od śmierci papieża Piusa XII jakieś 72 lata temu, nie mieliśmy publicznie znanego katolickiego papieża, mieliśmy tylko „oświeconych” oszustów, pseudo-papieży, którzy podążali za antykatolickim heretyckim nauczaniem Vaticanum II. Oznacza to, że gdyby nie było ukrytego papieża gdzieś na świecie, sukcesja apostolska zostałaby utracona. Żaden Sedes Vacante nigdy nie przetrwał 72 lat i niedorzecznością jest wierzyć, że Kościół Chrystusowy może być bez prawowitego papieża przez prawie sto lat. Tak więc logika katolicka dyktuje, że gdzieś MUSI być ukryty papież, aby Kościół nie był bez odpowiedniego przewodnictwa. Jeśli nie możemy uwierzyć w ukrytego Papieża, to równie dobrze moglibyśmy przestać być katolikami, ponieważ Kościół byłby martwy.

Odpowiedź 2: Rzeczywiście, zgadzam się z tobą, że „papieże” Vaticanum II są pseudo-papieżami.

Z drugiej strony, czy nie jest niedorzeczne wierzyć, że Widoczna Głowa Kościoła Chrystusowego była „ukryta” już od 61 lat (nie 72 lat), od 1958 do 2019 roku?

Jeśli uważasz, że gdzieś musi być ukryty papież, to twoja wiara jest niezgodna z Kanonem ogłoszonym 18 lipca 1870 roku na IV Sesji Świętego Ekumenicznego Soboru Watykańskiego (1869-1870):

„Jeśli więc ktoś powie, że Błogosławiony Piotr Apostoł nie został mianowany Księciem Apostołów i widzialną głową całego Kościoła bojownika, lub że ten sam bezpośrednio i natychmiast otrzymał od tego samego naszego PANA JEZUSA CHRYSTUSA prymat honoru wyłącznie, a nie prawdziwej i właściwej jurysdykcji; niech będzie przeklęty” (1).

Dużo miejsca zajęłoby w tym liście wyjaśnienie przyczyn bardzo długiego okresu wakatu na Stolicy Apostolskiej. Na ten temat można przeczytać w moich artykułach:

“The Visible Head and Perpetuity of the Primacy”, “A Perpetual Legal Person and Jurisdiction” [Wieczysta osoba prawna (moralna) a jurysdykcja], “The Unbroken Succession of the Bishops of Rome” [Nieprzerwana sukcesja Biskupów Rzymu]

W tym liście napiszę jednak kilka dodatkowych słów.

Tezę „katolicka logika nakazuje, że gdzieś MUSI być ukryty papież, aby Kościół nie był bez odpowiedniego przewodnictwa” można obalić jednym kontrargumentem, a mianowicie: Teza ta jest niezgodna z nauczaniem katolickim, ponieważ daje pretekst, aby każdy człowiek stał się „ukrytym papieżem”, posiadającym wszelkie „prawa” do kierowania Kościołem, podczas gdy Kościół ma nakazane okazywać ślepe posłuszeństwo człowiekowi, którego nikt nie zna.

Dlatego tezę o „ukrytym papieżu” należy odrzucić, ponieważ proponuje się w niej adorację człowieka zamiast Boga.

Katolicy powinni wiedzieć, że jurysdykcja jest rzeczą widzialną, a papież musi wykonywać swoją władzę przyznawania jurysdykcji w sposób kanoniczny, widzialny.

Papież na wygnaniu to nie to samo, co „ukryty papież”. Nie można sobie przypomnieć z zapisanej historii Kościoła, aby papież wygnany lub uwięziony był utożsamiany z „ukrytym” lub „nieznanym” „papieżem”.

Papież znany Kościołowi, chociaż przebywa na wygnaniu, może kierować Kościołem. Ale osoba, która przez 61 lat ukrywała się przed Kościołem, bez informowania wiernych o miejscu, dacie i osobach, które ją wybrały i konsekrowały itd., nie może kierować Kościołem. Całkowicie absurdalnym jest wierzyć w takiego „papieża”.

Jak „papież ukryty” mógłby wydać list apostolski, który musi być w rękach biskupów, zanim zostaliby oni dopuszczeni do wykonywania funkcji wynikłych z otrzymanych święceń?

Ponadto, w jaki sposób biskupi mogliby uzyskać pisemne świadectwa od „ukrytego papieża”, którego nigdy nie spotkali osobiście? I jak tacy biskupi mogliby udzielać kapłanom missio canonica na piśmie, skoro nie posiadaliby żadnej jurysdykcji przyznanej im w sposób kanoniczny?

Jak biskup mógłby uzyskać papieski mandat do nowej konsekracji, skoro nikt nie wie, gdzie przed Kościołem ukrywa się „ukryty papież”, a jego pochodzenie jest objęte głęboką tajemnicą?

Nie wystarczy, aby katoliccy biskupi i księża mieli swoją „jurysdykcję” „przyznaną” przez nowych teoretyków Siri`ego lub przez jakąkolwiek inną podobną grupę heretycką.

Według kan. 200 każda jurysdykcja, zwykła lub delegowana, musi być potwierdzona pisemnym dokumentem.

Ponadto wszyscy katolicy powinni wiedzieć, że papież jest ważnym biskupem. Muszą znać imię lub imiona biskupów, którzy go konsekrowali. Powinna być też znana data oraz miejsce takiej konsekracji.

Katolicy muszą znać nazwiska kardynałów, którzy wzięli udział w konklawe. Powinna być również znana data oraz miejsce konklawe.

Wszystkie wymagane dokumenty kanoniczne muszą być przedstawione, a wszyscy katolicy muszą mieć pełną pewność co do wszystkich wyżej wymienionych punktów.

Dlatego logika katolicka nakazuje odrzucić bajkę wymyśloną przez nowych teoretyków Siri`ego lub jakąkolwiek podobną grupę, ponieważ wciąga ona ludzi w świat absurdalnych fantazji, które są niezgodne z katolicką doktryną i słusznym rozumem.

Teza „jeśli nie możemy uwierzyć w ukrytego Papieża, to równie dobrze moglibyśmy przestać być katolikami, bo Kościół byłby martwy” nie znajduje potwierdzenia ani w Piśmie Świętym, ani w Tradycji.

Papież, osoba śmiertelna, jest Wikariuszem Chrystusa i Widoczną Głową Kościoła Wojującego. Ale Kościół nigdy nie umiera, ponieważ Jezus Chrystus Nasz Pan, jako Niewidzialna Głowa całego Kościoła, Wojujący, Cierpiący, Triumfujący nigdy nie umiera (Chrystus tylko raz umarł na krzyżu). To Bóg, a nie człowiek, daje życie Kościołowi.

Kiedy umiera Wikariusz Chrystusa, Kościół Wojujący żyje dalej, a śmierć jego Widocznej Głowy nie może ani zatrzymać, ani znieść obcowania Świętych, tj. duchowego zjednoczenia Wiernych na Ziemi ze Świętymi w Niebie i duszami w czyśćcu.

Wierni na ziemi członkowie Kościoła Katolickiego stanowią Kościół Wojujący; Dusze w czyśćcu Kościół Cierpiący; a Święci w Niebie Kościół Triumfujący; jednak te trzy Kościoły są, ściśle mówiąc, jednym Kościołem w różnych stanach. To duchowe zjednoczenie nazywa się świętych obcowaniem.

Świętych obcowanie opiera się na miłości Boga, która nigdy nie umiera. Jak mówi św. Paweł: ,,(…) ani moc, ani wysokość, ani głębokość, ani insze stworzenie, nie będzie nas mogło odłączyć od miłości Bożey, która jest w Christusie Jezusie Panu naszym” (do Rzymian 8: 38-39).

„Brak papieża – nie ma Kościoła” to nauczanie niekatolickie.

Tron Piotrowy na jakiś czas było puste, gdy umierał papież. Zdarzyło się to ponad 260 razy od śmierci św. Piotra, pierwszego papieża.

Jeśli więc ktoś mówi, że: „Brak wiary w «ukrytego papieża» oznacza, że Kościół jest martwy”, to tym samym pośrednio próbuje powiedzieć, że Jezus Chrystus, Niewidzialna i Nieśmiertelna Głowa całego Kościoła Wojującego, Cierpiącego i Triumfującego jest „martwy”. A jest bluźnierstwem.

Pytanie 3: - O kardynale Achille Liénarcie:

Prawdą jest, że duchowny, który zostaje masonem, nie traci swojej władzy konsekracji, ale ta władza konsekracji staje się tylko władzą wyświęcania kapłanów, jeśli dana osoba otrzyma zgodne z prawem wyniesienie na urząd biskupa. Ważne jest, aby dostrzec różnicę między władzą konsekracyjną a legalnym urzędem. Samo wyniesienie biskupie NIE jest sakramentem, ale pozwala, aby sakrament kapłaństwa istniał mocą wyświęcania.

Właśnie w tym miejscu pan Liénart zawodzi. Jeśli historie o jego masońskiej przynależności są prawdziwe (czego oczywiście nie wiem), to Achille Liénart wydaje się być w pełni wtajemniczonym masonem PRZED jego wyniesieniem na biskupa, a fakt ten czyni samo wyniesienie nieważnym, ponieważ mason nie może zgodnie z prawem sprawować urząd publiczny w Kościele katolickim. To prawda, że członkostwo masońskie nie unieważnia jego uprawnień kapłańskich, ale uprawnienia te nigdy nie dotyczyły mocy wyświęcania, ponieważ wymaga to zgodnego z prawem wyniesienia na biskupa. Byłoby zupełnie inaczej, gdyby został masonem PO święceniach biskupich.

Zatem powodem, dla którego biskupstwo Liénarta było wątpliwe, nie jest to, że członkostwo masońskie unieważnia władzę konsekracyjną, ale dlatego, że władza konsekracyjna nigdy nie może stać się władzą wyświęcania bez zgodnego z prawem wyniesienia na stanowisko biskupa. I tu właśnie pan Liénart się nie sprawdza. Gdyby został masonem PO swojej nominacji na biskupa, nie byłoby problemu, ponieważ raz udzielona moc wyświęcania nie może być cofnięta, nawet przez tysiąckrotne członkostwo masońskie.

Ale ponieważ już był (lub wydaje się, że był) wysokim masonem PRZED „zostaniem biskupem”, dlatego święcenia Achille Liénarta muszą być uważane za co najmniej „wątpliwe”, ponieważ masoni nie mogą być zgodnie z prawem wyniesieni na stanowisko biskupa. I wiesz równie dobrze jak ja, że w Kościele katolickim sakrament wątpliwy wcale nie jest sakramentem. W każdym razie jest to sakrament, którego katolicy nie mogą przyjmować.

Odpowiedź 3: Powszechnie wiadomo, że dwaj papieże, Pius XI i Pius XII, uznali kardynała Achille Liénarta za ważnego biskupa katolickiego cieszącego się dobrą opinią w swoich czasach (kan. 953). Wszystkie święcenia kapłańskie udzielone przez kardynała Liénarta zostały zatwierdzone przez obu tych papieży. Oznacza to więc automatycznie, że ratyfikowali jego wybór/wyniesienie na biskupstwo zgodnie z kan. 177.

Dlatego zupełnie błędem byłoby stosowanie tytułu „Pan” wobec księdza, którego wybór/ wyniesienie na biskupstwo (nie jest to procedura sakramentalna) i następująca konsekracja biskupia (sakrament święceń) zostały ratyfikowane i potwierdzone przez dwóch papieży, Piusa XI i Piusa XII.

Następujące fakty są prawdziwym dowodem na to, że kard. Achille Liénart był ważnym księdzem i biskupem:

• - 6 października 1928 roku ks. Achille Liénart został mianowany biskupem Lille przez papieża Piusa XI.
• - ks. Liénart otrzymał sakrę biskupią 8 grudnia 1929 roku z rąk biskupa Charlesa-Alberta-Josepha Lecomte z Amiens, a biskupi Palmyre Jasoone i Maurice Feltin byli współkonsekratorami.
• - Biskup Achille Liénart został mianowany kardynałem prezbiterem bazyliki San Sisto Vecchio przez Piusa XI na konsystorzu 30 czerwca 1930 roku.
• - Kardynał Achille Liénart uczestniczył w konklawe papieskim w 1939 roku, na którym wybrano papieża Piusa XII.

Jeśli ktoś mówi, że papieże Pius XI i papież Pius XII działali wbrew prawu kanonicznemu, to wydaje się, że oskarża i potępia obu tych papieży. Jak w takim razie ta osoba może nazywać siebie katolikiem?

Odpowiadając na te słowa „masoni nie mogą być zgodnie z prawem wywyższeni na stanowisko biskupa”, mogę tylko powiedzieć, że nie ma dowodów na to, że kard. Achille Liénart „był mularzem”.

„Dowody” przedstawione przez nowych teoretyków Siri`ego lub inne osoby posiadające dziwne przekonania są fałszywe, ponieważ te „dowody” są „oparte” na plotkach i głupich fantazjach.

Papieże Pius XI i Pius XII nie prowadzili śledztwa w „sprawie masońskiej” kardynała Achille Liénarta (tylko Stolica Apostolska bada takie przypadki); dlatego oznacza to, że wszelkie oskarżenia lub podejrzenia przeciwko niemu są bezpodstawne, a zatem fałszywe.

Powinieneś wiedzieć, że prawo kanoniczne zabrania przyjmowania oskarżenia o przynależność do masonerii opartego na plotkach. Nie dopuszcza się również ostrzeżenia kanonicznego ani sądowego przesłuchania świadków.

Nie znajdziesz również prawa kanonicznego stwierdzającego, że członkostwo kandydata w masonerii unieważnia jego święcenia. Zgodnie z prawem kanonicznym i teologią moralną heretyk może ważnie otrzymać wszystkie trzy stopnie wyższych święceń – diakonatu, kapłaństwa i biskupstwa. Przyjęcie tych święceń byłoby niezgodne z prawem, ale byłoby ważne pod warunkiem prawidłowego zastosowania ważnej materii i formy.

Nie można dowieść braku właściwej intencji ze strony udzielającego święceń lub otrzymujących te święcenia, ponieważ intencja jest wewnętrznym aktem woli. Wiara i stan łaski nie są wymagane.

„Kościół nie osądza o umyśle i intencji o tyle, o ile jest to ze swej natury czymś wewnętrznym, ale o ile przejawia się to na zewnątrz, jest zobowiązany osądzać o tym. Jeśli ktoś słusznie i poważnie wykorzystał stosowną formę i materię niezbędną do udzielenia lub udzielenia Sakramentu, to już przez sam fakt uważa się, że czyni to, co czyni Kościół. Na tej zasadzie opiera się doktryna, że sakrament jest naprawdę udzielany przez posługę heretyka lub nieochrzczonego, pod warunkiem zastosowania katolickiego rytu” (Papież Leon XIII o święceniach anglikańskich).

Poniżej znajduje się to, co papież Leon XIII i prawo kanoniczne mówią o karach za przystąpienie do sekty masonów. Nie można znaleźć nawet słowa wskazującego, że członkostwo w masonerii unieważnia święcenia kapłańskie:

ENCYKLIKA LEONA XIII "Humanum Genus", 20 Kwietnia 1884

Pierwsze ostrzeżenie o niebezpieczeństwie wypowiedział Klemens XII w 1738 roku, a jego konstytucja została potwierdzona i odnowiona przez Benedykta XIV. Pius VII poszedł tą samą drogą; a Leon XII w swojej Konstytucji Apostolskiej „Qwo graviora” zebrał akty i dekrety byłych Papieży w tym przedmiocie oraz ratyfikował i potwierdził je na zawsze. W tym samym sensie przemawiali Pius VIII, Grzegorz XVI i wielokrotnie Pius IX.

Gdy tylko konstytucja i duch sekty masońskiej zostały wyraźnie odkryte przez oczywiste oznaki jej działania, przez zbadane przypadki, przez publikację jej praw, jej obrzędów i komentarzy, często z dodatkiem osobistego świadectwa tych, którzy znali te tajemnice, Stolica Apostolska potępiła tą sektę i publicznie ogłosiła jej konstytucję jako sprzeczną z prawem i prawem, jako szkodliwą nie mniej dla chrześcijaństwa niż dla państwa; i zabraniała każdemu wstępowania do tego stowarzyszenia pod karami, jakie Kościół ma zwyczaj nakładać na wyjątkowo winne osoby(1.1).

THE NEW CANON LAW

A Commentary and Summary of the New Code of Canon Law:

Możliwe kary „Ipso Facto” („Latae Sententiae”).

III. Ekskomunika „Simpliciter” zarezerwowana dla Stolicy Apostolskiej.

2. Ci, którzy przyłączają się do sekty masonów lub innych stowarzyszeń o tej samej naturze, które knują przeciwko Kościołowi lub legalnej władzy cywilnej (Kanon 2335)(2).

A COMMENTARY ON THE NEW CODE OF CANON LAW

WIELEBNEGO P. CHAS. AUGUSTINE, O.S.B., D.D.:

Kan. 501.

§ 2. Superioribus quibuslibet districte prohibetur quominus in causis ad S. Omciurn spectantibus se intromittant.

SPRAWY DOTYCZĄCE ŚWIĘTEGO OFICJUM

Przełożeni zakonni, zgodnie z § 2 kan. 501 mają surowo zabronione zajmować się lub ingerować w sprawy należące do Świętego Oficjum.

e) Kodeks dodaje też, że inne osoby, mianowicie zakonnicy, którzy stają się członkami sekty masońskiej lub podobnego społeczeństwa, muszą zostać zadenuncjowani do Świętego Oficjum43. Kanon 2336 § 2. Tych i podobnych spraw przełożeni zakonni nie powinni więc ścigać ani karnie, ani sądowo przez wezwanie świadków lub wymierzanie kar lub w jakikolwiek sposób, który miałby smak inkwizycji, ale zgłaszać się do Świętego Oficjum, jeżeli każdy dowód jest w ich rękach. Nie są zobowiązani do działania na podstawie zwykłego podejrzenia lub plotki, ponieważ roztropność i miłosierdzie wymagają dochodzenia; ale mogą udzielać braterskiego napomnienia lub napomnienia. Sprawcy mogą być zgłaszani do ordynariusza lub bezpośrednio do Świętego Oficjum44. H.O., 15 maja 1901 roku (3).

FREEMASONRY

Kan. 2335

Nomen dantes sectae massonicae aliisve eiusdem generis associationibus quae contra Ecclesiam vel legitimas civiles potestates machinantur, contrahunt ipso facto excommunicationem, Sedi Apostolicae simpliciter reservatam.

Ci, którzy zaciągają się do sekt masońskich lub innych stowarzyszeń tego samego rodzaju, które spiskują przeciwko Kościołowi lub przeciwko prawowitej władzy świeckiej, ipso facto podlegają ekskomunice zarezerwowanej jedynie dla Stolicy Apostolskiej.

Kan. 2336

For § 1 patrz wyżej, s. 339.

§ 2. Insuper clerici et religiosi nomen dantes sectae massonicae aliisque similibus associationibus denuntiari debent Sacrae Congregationi S. Officii.

Duchowni i zakonnicy, którzy przyłączają się (nomen dantes) do sekty masońskiej i innych podobnych stowarzyszeń, muszą być zadenuncjowani do Świętego Oficjum. Dlatego przełożonym zakonnym nie wolno mieszać się w takich sprawach, ponieważ dotyczą one spraw wiary, zgodnie z kan. 501, 2. Mogą jednak donosić na przestępców albo miejscowemu ordynariuszowi, albo bezpośrednio Świętemu Oficjum, pod warunkiem istnienia dowodów, a nie zwykłego podejrzenia opartego na plotkach. Nie dopuszcza się ostrzeżenia kanonicznego ani sądowego przesłuchania świadków(4).

Pytanie 4: „Biskupstwo nie jest sakramentem”.

Odpowiedź 4: Powinniśmy pamiętać, że każdy Sakrament ma swój zewnętrzny znak, tj. materię i formę. Ponieważ Biskupstwo ma swoją materię i formę, z pewnością jest Sakramentem.

Proszę zapoznać się z następującą nauką katolicką:

THE SACRAMENTS

A DOGMATIC TREATISE

WIELEBNEGO JOSEPHA POHLE, Ph.D.,D.D.:

Biskupstwo

„Sobór Trydencki definiuje (1), że biskupi są przełożonymi księży i (2), że mają władzę bierzmowania i wyświęcania. Że konsekracja biskupia jest prawdziwym sakramentem, wynika z teologicznego wniosku”.

„Teza III: Obrzęd konsekracji biskupiej jest prawdziwym sakramentem.

Ta propozycja zawiera w sobie teologiczną konkluzję.

Dowód. Pisarze scholastyczni nie zgadzają się co do sakramentalnego charakteru konsekracji biskupiej. Zaprzeczają temu Piotr Lombard, Aleksander z Hales, bł. Albert Magnus, św. Bonawentura. Późniejsi uczeni, z jedynym wyjątkiem Dominicusa Soto, bronili afirmatywnego poglądu tak energicznie, że Peter Soto nie wahał się powiedzieć, że była to „certa fide tenenda”, a kardynał Bellarmin określił to jako „certissima”. Dziś nasza teza jest powszechnie akceptowana przez katolickich duchownych jako conclusio theologica. Argumenty na jej korzyść są rzeczywiście dość przekonujące.

a) To, że istnieje sakrament porządku, zostało wykazane powyżej z Listów św. Pawła do Tymoteusza. Otóż, zgodnie z jednomyślną interpretacją Ojców i Doktorów Kościoła, Apostoł mówi w tym Liście o święceniach biskupich. W konsekwencji święcenia biskupie lub konsekracje biskupie są prawdziwym sakramentem.

Św. Jan Chryzostom mówi: „[św. Paweł] mówi tutaj nie o prezbiterach, ale o biskupach; bo prezbiterzy nie wyświęcali biskupa”. Św. Tomasz ma ten sam pogląd. W swoim komentarzu do drugiego Listu do Tymoteusza mówi: „Który jest w tobie przez nałożenie moich rąk”, to znaczy przez kogo został wyświęcony na biskupa, w którym nałożeniu rąk otrzymał łaskę Ducha Świętego”.

Argumentu tego nie może obalić twierdzenie, że św. Paweł nakładając ręce na Tymoteusza jedynie wyświęcił go do kapłaństwa, a godność biskupia została dodana później i jest całkowicie niesakramentalnym uzupełnieniem. Tymoteusz posiadał władzę wyświęcania biskupów, a władza ta nie mogła mu się przydać z samego nakazu apostolskiego, ale musiała opierać się na charakterze biskupim, nierozerwalnie związanym z sakramentem święceń.

Gdyby konsekracja biskupia nie była prawdziwym sakramentem i gdyby nie odcisnęła charakteru w duszy przyjmującego, hierarchiczne rozróżnienie między biskupstwem a kapłaństwem nie mogłoby być ustanowione przez Boga. Kościół może odebrać to, co sam dał (np. godność opata, jurysdykcję kościelną); ale nie może odebrać władzy udzielania święceń kapłańskich. Biskup ekskomunikowany może wyświęcać ważnie nawet wbrew swojej woli, podczas gdy żaden zwykły kapłan nie może wyświęcać nawet za pozwoleniem papieskim. Wynika z tego, że konsekracja biskupia nadaje duszy charakter sakramentalny i dlatego jest prawdziwym sakramentem(4).

Teologia moralna:

632. Sekcja VI

Święcenia

Trzy główne święcenia to: subdiakonat, diakonat i kapłaństwo (Kanon 940). Subdiakonat prawdopodobnie nie jest sakramentem. Diakonat i kapłaństwo są z pewnością sakramentami; i nie tylko proste kapłaństwo, ale także biskupstwo. Sakrament święceń nie jest fizycznie, a tylko moralnie jednym Sakramentem.

– Kapłaństwo daje moc konsekracji Ciała i Krwi Chrystusa, odpuszczania grzechów i udzielania Ostatniego Namaszczenia.

– Biskupstwo daje władzę wyświęcania i bierzmowania.

3. Otrzymanie święceń biskupich wynika z nałożenia rąk przez biskupa konsekrującego.

Formularz składa się ze słów Prefacji, z których następujące są istotne – a zatem wymagane do ważności: Comple etc. 635. Rozdział II.

SZAFARZ ŚWIĘCEŃ

I. Kapłaństwa mogą być ważnie udzielane przez szafarza zwyczajnego lub nadzwyczajnego.

1. Szafarz zwyczajny jest biskupem konsekrującym (K. 951).

2. Szafarzem nadzwyczajnym jest osoba nieposiadająca charakteru biskupiego, ale posiadająca uprawnienia do wydawania święceń na mocy prawa zwyczajowego lub indultu Stolicy Apostolskiej (kan. 951) (6).

Pytanie 5: Nie posunąłbym się do stwierdzenia, że Lefebvre był „laikiem”, ale jest wystarczająco dużo powodów, aby być ostrożnym w stosunku do sakramentów udzielanych przez FSSPX, z kilku powodów, nie tylko z tego.

Odpowiedź 5: Jest oczywistym i niekwestionowanym faktem, że biskup Marcel Lefebvre był ważnym biskupem potwierdzonym przez papieża Piusa XII.

Oto kilka powszechnie znanych faktów historycznych dotyczących arcybiskupa Lefebvre:

• - 22 września 1948 r. Lefebvre, kontynuując pracę jako Wikariusz Apostolski Dakaru, otrzymał dodatkowe obowiązki: Papież Pius XII mianował go Delegatem Apostolskim w Afryce Francuskiej. Pełniąc tę funkcję był papieskim przedstawicielem przy władzach kościelnych w 46 diecezjach „kontynentalnej i wyspiarskiej Afryce podlegającej rządowi francuskiemu, z dodatkiem diecezji Reunion, całej wyspy Madagaskar i innych sąsiednich wysp pod rządami francuskimi, ale z wyłączeniem diecezji Afryki Północnej, a mianowicie diecezji Kartaginy, Konstantyna, Algieru i Oranu”. Z tą nową odpowiedzialnością został mianowany arcybiskupem stolicy tytularnej Arcadiopolis w Europie.
• - Jako delegata apostolskiego, głównym obowiązkiem Lefebvre'a było budowanie struktury kościelnej we francuskiej Afryce. Papież Pius XII chciał szybko przejść w kierunku właściwej hierarchii (z biskupami zamiast wikariatów i prefektur apostolskich). Lefebvre był odpowiedzialny za wybór nowych biskupów, zwiększenie liczby księży i sióstr zakonnych, a także liczby kościołów w różnych diecezjach.
• - 14 września 1955 r. Wikariat Apostolski Dakaru stał się archidiecezją, a Lefebvre został w ten sposób pierwszym arcybiskupem metropolitą Dakaru. Lefebvre był pierwszym i głównym doradcą Piusa XII podczas pisania encykliki Fidei Donum (1957), która instruowała duchownych i świeckich na misjach w krajach Trzeciego Świata i wzywała do większej liczby misjonarzy.

Jeśli ktoś mówi, że papież Pius XII działał wbrew prawu kanonicznemu, to wydaje się, że oskarża i potępia papieża.

„Bractwo św. Piusa X” pod przewodnictwem bp. Fellaya, to już inna historia.

o. Valerii

Oto cytaty z książek:

A Commentary On The New Code Of Canon Law

Wielebnego P. Chas. Augustine, O.S.B., D.D.:

„Missio canonica” jest niezbędna wszystkim, którzy są podrzędnymi Papieżowi. Bo jak Pan posłał swoich Apostołów, tak z kolei posyłali innych, aby sprawowali władzę duchową z autorytetem, a bez takich referencji nikt nie ma autorytetu w Kościele. Dawniej (do XII wieku) uważano, że missio canonica wchodzi w zakres święceń, ale teraz, gdy święcenia absolutne są możliwe, zawsze wymagana jest odrębna missio canonica, przez którą przyznawana jest jurysdykcja”.

„Litterae commendatitiae jest wymagane do przyjmowania obcych duchownych lub mnichów do diecezji i klasztorów innych niż ich własne”.

„Jurysdykcja zwyczajna jest związana z urzędem, a nie z osobą; wyrasta z urzędu, tak jak owoc rośnie na drzewie. Na mocy prawa jest ona dołączona do urzędu, ponieważ albo z prawa boskiego, albo prawa ludzkiego (do którego należą również przywileje i zwyczaje) niektórzy sprawujący urząd mają jurysdykcję in foro externo. Dlatego też, gdy tylko ktoś jest w pełni w posiadaniu urzędu, ma on prawo do wykonywania jurysdykcji należnej temu urzędowi”.

„Kto twierdzi, że jest delegowany, jest zobowiązany do udowodnienia tego faktu”.

„Ten, kto udaje delegata, musi pokazać swoje referencje”(2) .

A Commentary On The New Code Of Canon Law

Wielebnego P. Chas. Augustine, O.S.B., D.D.:

CAN. 177

1. Electus, si electio confirmatione indigeat, saltern intra octiduum a die acceptatae electionis confirmationem a competente Superiore petere per se vel per alium debet; secus omni iure privatur, nisi probaverit se a petenda confirmatione iusto impedimento fuisse detentum.

2. Superior, si electum repererit idoneum, et electio ad normam iuris fuerit peracta, nequit confirmationem denegare.

3. Confirmatio in scriptis dari debet.

4. Recepta confirmatione, electus obtinet plenum ius in officio, nisi aliud in iure caveatur.

Właściwy przełożony, od którego należy żądać ratyfikacji, jest następnym u władzy. W ten sposób prowincjał musiałby prosić o generała o zatwierdzenie, a biskupi są zatwierdzani przez Stolicę Apostolską. Zakony i kongregacje w większości określają w swoich konstytucjach, kto ma prawo zatwierdzania wyborów. Przełożeni instytucji diecezjalnych są zatwierdzani przez odpowiedniego Ordynariusza. Kodeks mówi (§ 2), że przełożony nie może samowolnie odmówić ratyfikacji. Nie dotyczy to Papieża, który, o ile nie jest związany konkordatem, może nawet bez powodu odmówić bierzmowania wybranych. Inni przełożeni są obowiązani ratyfikować wybór, jeżeli wybrany jest sprawny, a wybór był ważny, ponieważ wybór i jego przyjęcie dają prawo.

Ratyfikacja, która musi być udzielona na piśmie (§ 3), daje pełne prawo do urzędu, chyba że do pełnienia funkcji papieskich wymagana jest konsekracja lub błogosławieństwo(3) (3).

MANDATUM DE CONSECRANDO

CAN. 953

Consecratio episcopalis reservatur Romano Pontifici ita ut nulli Episcopo liceat quemquam consecrare in Episcopum, nisi prius constet de pontificio mandate.

Konsekracja biskupia jest zarezerwowana dla Biskupa Rzymskiego i żaden biskup nie może konsekrować nikogo, jeśli nie jest pewien mandatu papieskiego.

Kanon następnie stwierdza: „nisi prius constet de pontificio mandato”. Mandat ten, jak wspomniano powyżej, jest udzielany ustnie, gdy konsekracja jest dokonywana w Rzymie, ale jeśli ma miejsce poza miastem, wymagany jest list apostolski, który musi znajdować się w rękach konsekratora, zanim będzie mógł pełnić funkcję. Bez takiego mandatu postępuje niezgodnie z prawem, choć ważnie(4) (4).

ENCYKLICA LEONA XIII

Papież Leon XIII o święceniach anglikańskich:

Kościół nie osądza o zamyśle i intencji, o ile jest to coś ze swej natury wewnętrznej, ale o ile przejawia się na zewnątrz, jest zobowiązany osądzać o tym. Jeśli ktoś słusznie i poważnie wykorzystał stosowną formę i materię wymaganą do udzielenia lub udzielenia Sakramentu, sam fakt uważa się, że czyni to, co czyni Kościół. Na tej zasadzie opiera się doktryna, że sakrament jest naprawdę udzielany przez posługę heretyka lub nieochrzczonego, pod warunkiem, że stosuje się ryt katolicki. Z drugiej strony, jeśli zmieni się ryt z wyraźną intencją wprowadzenia innego rytu niezatwierdzonego przez Kościół i odrzucenia tego, co Kościół czyni i tego, co przez ustanowienie Chrystusa należy do natury sakramentu, to jest to jasne, że nie tylko konieczna intencja jest potrzebna do sakramentu, ale że intencja jest przeciwna i destrukcyjna wobec sakramentu (Apostolic Letter Apostolicae Curae, 13 września 1896)(1) (1).

Moral Theology:

447. Rozdział II

SKUTECZNOŚĆ SAKRAMENTÓW

I. Wszystkie sakramenty wytwarzają lub zwiększają łaskę uświęcającą ex opere operato, to znaczy z powodu samego obrzędu. Równocześnie nadają także habit cnót nadprzyrodzonych i dary Ducha Świętego.

Wymagania dotyczące prawidłowej i zgodnej z prawem administracji

Wiara i stan łaski nie są wymagane.

Wymagania dotyczące prawidłowego dopuszczenia

Ważne dopuszczenie nie wymaga wiary, stanu łaski ani uwagi, nawet uwagi zewnętrznej.

Sakrament pokuty jest wyjątkiem(7).

References:

Cytaty z Pisma Świętego w polskiej wersji językowej z: Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T.J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj. Wydanie trzecie. Tom IV. Obejmujący Księgi Nowego Testamentu, jako to: Cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, czternaście listów św. Pawła, list św. Jakóba, dwa listy św. Piotra, trzy listy św. Jana, list św. Judy i Objawienie św. Jana. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1898, str. 844. Źródło: ultramontes.pl

(1) THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL, Edited WITH AN INTRODUCTION by the REV. VINCENT McNABB, O.P. NEW YORK, CINCINNATI, CHICAGO, BENZIGER BROTHERS Printers to the Holy Apostolic See, 1907, Imprimi potest FR LAURENTIUS SHAPCOTE, O.P., S.T.L. Prior Provincialis, Imprimi potest + GULIELMUS, Episcopus Arindelensis Virarius Generalis, Westmonasteril 19 pażdziernika 1906, First Dogmatic Constitution on the Church of Christ. s. 36-39

(1.1) THE GREAT ENCYCLICAL LETTERS OF POPE LEO XIII, TRANSLATIONS FROM APPROVED SOURCES WITH PREFACE BY Rev. JOHN J. WYNNE, S.J., New York, Cincinnati, Chicago: BENZIGER BROTHERS, Printed in the United States of America, Nihil Obstat: REMIGIUS LAFORT, S.T.L., Censor Librorum, Imprimatur: + JNO. M. FARLEY, Archbishop of New York, New York, 4 sierpnia 1903, s. 83-106

(2) THE NEW CANON LAW, A Commentary and Summary of the New Code of Canon Law, By Rev. STANISLAUS WOYWOD, O.F.M. With a Preface by Right Rev. Mgr. PHILIP BERNARDINI, J.U.D., Professor of Canon Law at the Catholic University, Washington, New Edition, Augmented by Recent Decrees and Declarations, NEW YORK JOSEPH F. WAGNER (Inc.), LONDON: B. HERDER, Nihil Obstat: FR. BENEDICT BOEING, O.F.M., FR. BENEVENUTUS RYAN, O.F.M., Imprimi Potest: FR. EDWARD BLECKE, O.F.M. Minister Provincialis,1 lipca 1918, Nihil Obstat: ARTHUR J. SCANLAN, S.T.D. Censor Librotum, Imprimatur: JOHN CARDINAL FARLEY, Archbishop of New York, NEW YORK, 3 lipca 1918, s. 379

(2) (2) THE NEW CANON LAW, A Commentary On The New Code Of Canon Law, By The Rev. P. Chas. Augustine, O.S.B., D.D., Volume II, Clergy and Hierarchy, Publication date 1918, B. HERDER BOOK CO., 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND 68, GREAT RUSSELL ST., LONDON, W. C., 1918, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 7 września 1918, F. G. Holweck, Censor Librorum., IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 8 września 1918, +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici., s. 171-178

(3) A COMMENTARY ON THE NEW CODE OF CANON LAW, By THE REV. P. CHAS. AUGUSTINE, O.S.B., D.D., Professor of Canon Law, WITH AN INTRODUCTION BY HIS EMINENCE CARDINAL GASQUET, VOLUME III, De Personis, or Ecclesiastical Persons, Religious and Laymen, (Can. 487-725), s. 103, 111, 112, SECOND EDITION, B. HERDER BOOK CO., 17 South Broadway, St. Louis, Mo. AND 68 Great Russell St. London, W. C., 1919, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT Sti. Ludovici, 6 stycznia 1919 F. G. Holweck, Censor Librorum., IMPRIMATUR Sti. Ludovici, 8 stycznia 1919 +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici., Printed in U. S. A.

(3) (3) A Commentary On The New Code Of Canon Law, By The Rev. P. Chas. Augustine, O.S.B., D.D. Volume II, Clergy and Hierarchy, Publication date 1918, B. HERDER BOOK CO. 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND 68, GREAT RUSSELL ST., LONDON, W. C. 1918, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 7 września 1918, F. G. Holweck, Censor Librorum. IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 8 września 1918, +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludomci. s. 146-147

(4) A COMMENTARY ON THE NEW CODE OF CANON LAW, By THE REV. P. CHAS. AUGUSTINE, O.S.B., D.D. Professor of Canon Law, VOLUME VIII, BOOK V, Penal Code (Can. 2195-2414) with complete index, s. 339, 340, 346, 347, W. E. BLAKE & SON, LIMITED, CATHOLIC CHURCH SUPPLIES, 123 CHURCH ST. TORONTO, CANADA, 1922, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT Sti. Ludovici, 25 sierpnia 1922 F. G. Holweck, Censor Librorum. IMPRIMATUR Sti. Ludovici, 25 sierpnia 1922 +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici.

(4) (4) A Commentary On The New Code Of Canon Law, By The Rev. P. Chas. Augustine, O.S.B., D.D. BOOK III, De Rebus, or Administrative Law, VOLUME IV, On the Sacraments (Except Matrimony) and Sacramental (Can. 726-1011, 1144-1153) B. HERDER BOOK CO. 17 SOUTH BROADWAY, ST. Louis, Mo. AND 68, GREAT RUSSELL ST., LONDON, W. C., 1920, CUM PERMISSU SUPERIORUM, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 11 marca 1920. F. G. Holweck, Censor Librorum. IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 12 marca 1920. +Joannes J. Glennon, Archiepiscopus, Sti. Ludovici. s. 414, 415

(5) THE SACRAMENTS, A DOGMATIC TREATISE, BY THE RT. REV. MSGR. JOSEPH POHLE, Ph.D.,D.D. FORMERLY PROFESSOR OF APOLOGETICS AT THE CATHOLIC UNIVERSITY OF AMERICA, ADAPTED AND EDITED BY ARTHUR PREUSS, VOLUME IV, Extreme Unction - Holy Orders, Matrimony, Second, Revised Edition, B. HERDER BOOK CO. 17 South Broadway, St. Louis, Mo. and 68, Great Russell St., London, W. C. 1918, NIHIL OBSTAT: Sti. Ludovici, 2 kwietnia 1918, F. G. Holweck, Censor Librorum, IMPRIMATUR: Sti. Ludovici, 3 kwietnia 1918 +Joannes J. Glennon Acrhiepiscopus Sti. Ludovici, s. 80, 87, 88, 89

(6) Moral Theology, by Rev. Heribert Jone, O.F.M. CAP., J.C.D., by Rev. Urban Adelman, O.F.M. CAP., J.C.D. The Mercier Press Limited, Cork, Ireland, Nihil Obstat: PIUS KAELIN, O.F.M. CAP, Censor Deputatus, Imprimi Potest: VICTOR GREEN, O.F.V. CAP., Provincial, 2 lipca 1955, Nihil Obstat: RICHARD GINDER, S.T.I., Censor Librorum, Imprimatur: JOHN FRANCIS DEARDEN, D.D., Bishop of Pittsburg, 15 sierpnia 1955, s. 447, 449, Printed in the United states of America

(7) Moral Theology, by Rev. Heribert Jone, O.F.M. CAP., J.C.D., by Rev. Urban Adelman, O.F.M. CAP., J.C.D. The Mercier Press Limited, Cork, Ireland, Nihil Obstat: PIUS KAELIN, O.F.M. CAP, Censor Deputatus, Imprimi Potest: VICTOR GREEN, O.F.V. CAP., Provincial, 2 lipca 1955, Nihil Obstat: RICHARD GINDER, S.T.I., Censor Librorum, Imprimatur: JOHN FRANCIS DEARDEN, D.D., Bishop of Pittsburg, 15 sierpnia 1955, s. 309, 310, 314, 320., Printed in the United states of America

Tłum. Paulo

ZA: http://www.catholicmessage.org/blog/ukryty-papiez-kardynal-achille-lienart/2021-09-10-382