Czy Joseph Ratzinger był katechonem?

 Myślę, że potrzebujemy ogromnej tolerancji wewnątrzkościelnej, która uznaje wielość dróg za coś zgodnego z rozległością katolicyzmu – i która ich nie odrzuca, również tych, które, by tak powiedzieć, nie odpowiadają naszym indywidualnym upodobaniom.

Joseph Ratzinger w "Bóg i świat. Z kardynałem Josephem Ratzingerem rozmawia Peter Seewald", Kraków (Znak) 2001

  Wielu konserwatystów Novus Ordo oraz innych pseudotradycjonalistów w ostatnich dniach prześcigają się w peanach pochwalnych na cześć niedawno zmarłego Josepha Ratzingera. Wielu uważa go za ostatniego prawowitego papieża, za obrońcę tradycji czy wręcz za "katechona", a więc "tego, który podtrzymuje". Wraz z jego śmiercią, ich zdaniem, nastąpił de facto koniec papiestwa i Kościoła jaki znaliśmy do tej pory. Jak wiemy, spóźnili się oni w tych ocenach o ponad 60 lat. Ostatni do tej pory katolicki papież – Pius XII – zmarł 9 października 1958 r. Od tego czasu, a nie od zeszłej soboty, Kościół jest pozbawiony swej widzialnej głowy. 

  Przedstawiliśmy w ostatnim tygodniu kilka tekstów, a także przypomnieliśmy dwa wcześniej publikowane (Pozbądźcie się złudnych nadziei co do Ratzingera - tekst bp'a Donalda Sanborna, i Nowy Benedykt XVI: Jak należy go nazwać? [2005 r.] - tekst x. Kevina Vaillancourta), we wszystkich tych tekstach jest dość jasno wykazane, że Ratzinger nie był tym, za kogo był powszechnie uważany. Nie był on strażnikiem katolickiej ortodoksji. Był modernistycznym heretykiem, liberałem, odszczepieńcem. Był jednym z "fałszywych proroków" o których mówił Chrystus, wilkiem w owczej skórze, udającym katolika (znacznie lepiej mu to wychodziło, niż obecnemu Jerzemu Bergoglio, trzeba przyznać, ale to świadczy przeciwko niemu, bo był lepszym aktorem i kłamcą, herezjarchą, oszustem i zwodzicielem dusz...). 

   Nie ma sensu w tym miejscu po raz kolejny wykazywać, jakie herezje głosił Joseph Ratzinger, bo to zostało już wielokrotnie i jasno wykazane. Warto jednak pochylić się nad tymi, którzy w bezgraniczny sposób zaufali mu, a dziś wciąż nie są w stanie wyzwolić się z tego letargu i podążania za tym fałszywym pasterzem. Dziś ich głównym zarzutem jest rzekome "niedocenienie" Ratzingera przez Bergoglio, co objawić się miało podczas uroczystości pogrzebowych Ratzingera. W rzeczywistości, sam Ratzinger wybrał sobie takie a nie inne uroczystości pogrzebowe, rezygnując z "urzędu papieskiego". W tym momencie zrzekł się on wszelkiej władzy i zaszczytów z nią związanych, a więc nie przysługiwał mu już uroczysty, "papieski" pogrzeb. Miał skromną, prywatną ceremonię, tak jak sam sobie zażyczył. Ratzinger nigdy jako "papież" nie sprawował "nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego", więc ogromnie naiwne były oczekiwania co niektórych, że w takiej formie będą sprawowane jego uroczystości pogrzebowe. Został zastosowany NOM, który dla Ratzingera był "zwyczajną formą", a więc czymś normalnym. Głupotą byłoby oczekiwanie, że będzie to coś innego, skoro sam "zainteresowany" nigdy tego nie uczynił...

   Wiele jeszcze za pewne będzie można napisać i powiedzieć o Ratzingerze i współczesnych pseduotradycjonalistach dla których był on najwyższym autorytetem. Tak jak pisałem w kilka godzin po śmierci Ratzingera: „Dziś nagle obudziło się wielu "sedewakantystów ostatniej godziny", co wołają że "nie ma już papieża". Jest za 5 dwunasta... Biedaczki nie wiedzą, że stan sede vacante trwa od 1958 r.” Od tego czasu zjawisko to jedynie nasila się. Coraz więcej konserwatystów Novus Ordo czy innych pseudotradycjonalistów wierzy w te teorię i dziś już mówią że to był "ostatni papież", niektórzy wprost przyznają że "mamy już sede vacante" (cóż, późno się obudzili, mamy już od 1958 r.), że powinno się teraz odbyć konklawe (ciekawe, kto wg. nich miałby w nim wziąć udział, "kardynałowie" mianowani w większości przez Bergoglio, czy tylko ci których zamianował Ratzinger?). To jest doprawdy śmieszne i żałosne co ci ludzie wypisują, albo wciąż nie rozumiejąc kim był J. Ratzinger, jakie herezje głosił, albo celowo propagując jego zwodnicze, heretyckie ideologie... Niektórzy sprzeczają się już między sobą, m.in. co do oceny zachowania J. Bergoglio podczas pogrzebu Ratzingera. Np. red. Terlikowski słusznie zauważył, że homilia Bergoglio była dokładnie taka, jakiej chciał i oczekiwałby Ratzinger, podczas gdy fanatyczni zwolennicy Ratzingera oczekiwali że Bergoglio wygłosi w niej jakieś tryumfalne peany pochwalne na jego cześć... 

   W rzeczywistości oczywiście wszyscy oni są w błędzie i łudzą się, jedni próbując bronić Jorge Bergoglio, a drudzy będąc fanatycznie wpatrzeni i zaślepieni obrazem Josepha Ratzingera. Miejmy nadzieję że tak jedni i drudzy z czasem wyzwolą się z tego zaślepienia. Ten krótki tekst nie stanowi ostatecznego zamknięcia i podsumowania tematu, w przyszłości za pewne pojawią się kolejne artykułu na temat Josepha Ratzingera i jego szkodliwej działalności oraz "dziedzictwa" które pozostawił. To jedynie krótkie podsumowanie ostatnich kilku dni, i osobista refleksja. Ja również, na samym początku mojej drogi byłem gorliwym zwolennikiem Ratzingera, zaczęło się to ok 2007 r., a zakończyło ok 2010 r., gdy byłem pierwszy raz w kaplicy FSSPX (wówczas bractwo było jeszcze autentycznie anty-modernistyczne, a więc również anty-ratzingerowskie). Musimy konsekwentnie i całkowicie odrzucić herezję modernistyczną, musimy porzucić zatrute dziedzictwo i zgniłe owoce Karola Wojtyły i Josepha Ratzingera. Ich epoka ostatecznie się zakończyła! Deo gratias! Dość zwodzenia naiwnych, łatwowiernych katolików zewnętrznym płaszczykiem "konserwatyzmu"... Niech żyje rewolucja!

Michał Mikłaszewski, redaktor naczelny