Nieomylność papieska w kanonizowaniu świętych.

OD REDAKCJI TENETE TRADITIONES: Będziemy przypominać, wbrew błędom lefebrystów, williamsonowców, oraz innych semitradycjonalistów, pseudotradycjonalistów czy po prostu neogallikańskich (a wręcz protestanckich) heretyków, którzy negują i odrzucają Papieską Nieomylność w kanonizowaniu świętych, która jest co najmniej teologicznie pewną doktryną katolicką, jak nauczają wszyscy katoliccy teolodzy (niektórzy z nich, powołując się na słowa papieży Piusa XI i Piusa XII uważają, że nauka o nieomylności aktu kanonizacyjnego jest pośrednio zdefiniowana – implicite definita). Nieomylność i ważność kanonizacji nie zależy od zachowania bądź nie procedur procesu kanonizacyjnego, bo te są ustalone przez Papieża, i każdy kolejny prawowity Papież może je zmienić. Kanonizacje są nieomylne, ponieważ przynależą do Nieomylności Papieskiej! Tak zawsze nauczał Kościół katolicki. Tu nie ma w ogóle o czym dyskutować... Kropka.

–––––––––––

         Poniższy fragment obszerniejszego studium x. Józefa Murro na temat nieomylności Kościoła przedstawia w sposób skrótowy katolicką doktrynę dotyczącą kanonizacji świętych.

        Uroczysta kanonizacja stanowi jeden z drugorzędnych, czyli pośrednich, przedmiotów magisterium Kościoła z racji swego związku z Objawieniem Bożym. W tym przypadku chodzi o jej ścisłe odniesienie do dogmatów o obcowaniu świętych (Credo) i kulcie świętych (przeciwko ikonoklastom i protestantom). Jednakże, jako drugorzędny przedmiot magisterium, kanonizacja nie jest mniej nieomylna niż pierwszorzędny.

Ten, kto w praktyce czy teorii odrzuca nauczanie Kościoła w tej kwestii jest:

„jeśli nie heretykiem (co jest opinią Benedykta XIV i znacznej części teologów), to jednak zuchwałym, przynoszącym zgorszenie całemu Kościołowi, obraźliwym wobec świętych, sprzyjającym heretykom odrzucającym autorytet Kościoła w kanonizowaniu świętych, pachnącym herezją, wręcz torującym drogę niewiernym, by naśmiewali się z wiernych, przyjmującym błędne twierdzenie oraz podlegającym najcięższym karom”.

(Benedykt XIV, De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione, ks. I, roz. XLV, nr 29, por. ibid, roz. XLIII-XLV)

        O dziwo znaczna część dzisiejszych semitradycjonalistów nie obawia się być bardziej podobna do heretyków niż do prawowiernych synów Kościoła.

Odpowiedzią na dylemat jest odrzucenie nauki Kościoła

        Nawet jeśli ich „Papież” uroczyście ogłasza im „świętego” i podaje w ten sposób jako wzór świętości, są tacy, którzy wolą negować nauczanie Kościoła, aby usprawiedliwić swoją nominalną tylko wierność „Papieżowi”.

–––––––––––

4) Uroczysta kanonizacja Świętych

Przez uroczystą kanonizację rozumiemy ostateczny i definitywny wyrok Kościoła, w którym oświadcza on, że zmarły osiągnął świętość, a tym samym osiągnął chwałę niebieską; a zatem może być wzywany i czczony przez wiernych jako patron i wzór do naśladowania. Chodzi tu o wyrok powszechny i obowiązkowy, który zawiera proces cnót heroicznych dołączony do dowodów cudów, jak to jest w praktyce Kościoła od X-ego wieku.

1°) Argument rozumowy

Cel nieomylnego Magisterium wymaga nieomylności w sprawach koniecznych do bezbłędnego kierowania wiernych ku zbawieniu, poprzez prawdziwy kult oraz naśladowanie przykładów cnót chrześcijańskich mocą uświęcenia, którą posiada Kościół. A więc do osiągnięcia tego celu, nieodzowna jest nieomylność dekretów Kanonizacji Świętych, zważywszy, że poprzez nie Kościół nie tylko zezwala, ale nakazuje i zaleca wszystkim wiernym oddawanie czci niektórym Świętym i podaje ich jako przykład cnót. Już sama ewentualność błędu w takim uroczystym wyroku oznaczałaby, że Kościół podaje do oddawania czci i naśladowania wiernym ludzi złych bądź potępionych; kult Świętych byłby wówczas pozbawiony podstaw; wierni nie mieliby już więcej zaufania do Kościoła.

2°) Kościół domaga się tej nieomylności

Kościół domaga się nieomylności dekretów zdefiniowanych uroczystym orzeczeniem (DS 3011; CJC 1323, § 2). Otóż, Kościół definiuje uroczystym orzeczeniem dekrety Kanonizacji Świętych. Wynika to z lektury samych dekretów:

Benedykt XIII, 1726, w kanonizacji św. Jana od Krzyża, św. Alojzego Gonzagi i św. Stanisława Kostki.

Pius XI: „My, Najwyższy Zwierzchnik Kościoła katolickiego, tymi słowami orzekamy nieomylny wyrok : Na cześć, etc.”. „My, ex Cathedra divi Petri, jako Najwyższy Zwierzchnik Kościoła powszechnego Jezusa Chrystusa, uroczyście orzekamy słowami nieomylnego wyroku: Na cześć, etc.”.

Pius XII: „My, jako najwyższy Zwierzchnik Kościoła powszechnego, na jedynej Stolicy założonej na Piotrze słowami Pana, uroczyście orzekamy ten wyrok, który nie zna błędu, słowami: Ku czci…, etc.” (47).

Nieomylność Kościoła w Kanonizacjach Świętych, uważana za teologicznie pewną, po deklaracjach Piusa XI i Piusa XII, uważana jest za implicite zdefiniowaną.

Przypis:

(47) Teksty przytoczone przez: SALAVERRI, op. cit., n. 725, ss. 732-3.

Jako że jest to jeden z najważniejszych tekstów na dzisiejsze błędy semitradycjonalistów, umieściłem go w odpowiednim dziale, aby można go było przeczytać w całości. Tłumaczenie na język polski za: ultramontes.pl.

Źródło: https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2014/03/21/nieomylnosc-papieska-w-kanonizowaniu-swietych/