Rocznica śmierci C.K. Norwida.

Ojczyzna moja nie stąd stawa czołem;
Ja ciałem zza Eufratu,
A duchem sponad Chaosu się wziąłem:
Czynsz płacę światu.

Naród mię żaden nie zbawił ni stworzył;
Wieczność pamiętam przed wiekiem;
Klucz Dawidowy usta mi otworzył,
Rzym nazwał człekiem. 

C.K. Norwid

fragment z "Moja Ojczyzna"

Paryż - styczeń 1861

23 maja 1883 roku w przytułku dla ubogich emigrantów na przedmieściach Paryża zmarł Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór - polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz, malarz i myśliciel (ur.1821). Ostatni z naszych wielkich poetów doby romantyzmu – zwany niekiedy „czwartym wieszczem”. Za życia poety jego twórczość nie cieszyła się większym powodzeniem wśród czytelników. Dopiero po śmierci Cypriana Kamila, w okresie Młodej Polski, jego utwory zachwyciły krytyków. W czasie rewolucji w Rzymie w 1848 roku wraz z Zygmuntem Krasińskim bronił zagrożonego papieża Piusa IX.

W swej twórczości Norwid wyłamał się z autodestrukcyjnego, zaklętego kręgu „patriotyzmu szalonego”, spalającego się w spiskach skazanych na przegraną i wypaczanego duchowo przez jednostronnie negatywne emocje oraz ideologie rewolucyjne i niechrześcijańskie. Czynniki te pozwoliły mu zestroić patriotyzm z „myślą Bożą w dziejach”, podporządkować go naczelnej zasadzie Bożej miłości i przez to „upozytywnić” przekuwanie słowa w czyn, przywracające także cierpiącemu narodowi radość istnienia.

Arek Jakubczyk

Źródło: Facebook.com