Wyszyński – Wojtyła: tandem tysiąclecia.

Modernistyczny tandem tysiąclecia... 

 Przedwczoraj, 22 października moderniści z neokościoła obchodzili "wspomnienie św. Jana Pawła II". Z tej okazji warto podkreślić, że [bp.] Wojtyła i [kard.] Wyszyński byli bardzo zgranym tandemem. Wyszyński – prymas Polski – starszy o pokolenie – miał już doświadczenie w kierowaniu akcją powolnego niszczenia Kościoła katolickiego od wewnątrz (jeszcze przed Vaticanum II). Wojtyła – młody biskup krakowski – uczył się szybko i był lojalny. A miał się od kogo uczyć...

Wyszyński przygotował Wojtyle grunt, przygotował mu drogę, czego obydwoje nie ukrywali. Wojtyła doskonale zdawał sobie sprawę z tego, komu zawdzięczał swoją "posadę", i komu winien wyrażać wdzięczność, co wiele razy robił. Ich wielka przyjaźń była jawna i wyrażała się w wielu publicznych gestach oraz słowach. W dzień "inauguracji pontyfikatu" Wojtyły (czyli modernistycznego obrzędu który zastąpił tradycyjną koronację papieską), 22 października 1978 r., w czasie homagium, czyli oddania czci nowemu "Ojcu Świętemu" (moderniści pozostawili tylko jeden z trzech takich uroczystych hołdów, usuwając większość obrzędów związanych z koronacją papieską, przy czym usunęli m.in. całowanie Papieża w stopę, a dokładnie w krzyżyk wyhaftowany na jego czerwonym papieskim bucie. Może i dobrze, gdyż nie są oni prawdziwymi Papieżami...) –  Wyszyński pada na kolana, ale Wojtyła podnosi go i całuje go w rękę (słynny gest znany z bardzo wielu dostępnych publicznie zdjęć i nagrań, oraz filmów o Wojtyle). Dzień później, już w węższym gronie, w trakcie audiencji dla Polaków, wypowiada słynną dziś kwestię: „Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry – i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem”. I nie było w tych słowach najmniejszej przesady...

W 1983 r., w czasie drugiej "pielgrzymki" do Polski, Wojtyła dziękował Opatrzności ("Najwyższej Opatrzności"?) „za to, że w trudnym okresie naszych dziejów, po drugiej wojnie światowej, na przełomie pierwszego i drugiego Tysiąclecia – dała nam tego Prymasa, tego Męża Bożego, tego Miłośnika Jasnogórskiej Bogurodzicy, tego nieustraszonego Sługę Kościoła i Ojczyzny”. Nieprawdą jest, że mieli oni zupełnie inną wizję Kościoła, że Wojtyła był bardziej nowoczesny, a Wyszyński zachowawczy, konserwatywny etc. Obydwoje byli takimi samymi modernistami, odpowiedzialnymi bezpośrednio za rewolucję doktrynalną Vaticanum II i zmiany posoborowe, w tym rewolucję liturgiczną, obydwoje wprowadzali i utrwalali wszystkie te zmiany, Wojtyła w skali globalnej, a Wyszyński lokalnej, w Polsce. Jedyne różnice między nimi, jeśli już w ogóle były, to były czysto kosmetyczne i zewnętrzne, w stylu i ubiorze, tak samo jak między Wojtyłą i Ratzingerem, i wynikały z różnicy pokoleniowej, a nie z jakiejkolwiek różnicy poglądów czy wiary.

Pozostali wiernymi przyjaciółmi także po "wyborze" Wojtyły na okupanta Stolicy Apostolskiej. Gdy dni Wyszyńskiego były policzone, 13 maja 1981 r. Wojtyła został ranny w zamachu. Wówczas Wyszyński prosił rodaków, żeby nie modlili za niego, a za rannego "Papieża", który wówczas przebywał w poliklinice Gemelli. Ostatnia rozmowa tych dwóch wielkich modernistów odbyła się 25 maja. Wyszyński był już pewny, że Jan Paweł przeżyje, powiedział mu, że całuje jego ręce, a Wojtyła odparł, że całuje stopy kardynała... Wyszyński zmarł trzy dni później, 28 maja 1981 r. Nie wiadomo nic aby przed śmiercią miał się nawrócić na Wiarę katolicką i zerwać z herezją modernizmu oraz żałować za swoje winy, za destrukcję Kościoła w Polsce, za doprowadzenie do "wyboru" Wojtyły, i za współpracę z komunistycznym reżimem...

Mimo to, warto modlić się za jego duszę, bo nie możemy z całą pewnością stwierdzić, co stało się z nimi po śmierci. Ten sąd zostawmy miłosiernemu Bogu... Niedługo wspominać będziemy zmarłych, warto więc zmówić, za obu tych publicznych heretyków, chociaż jedno Requiem aeternam, i Ave Maria...

Michał Mikłaszewski, redaktor naczelny