 |
| Bp Guérard des Lauriers przyjmujący sakrę biskupią z rąk J. Eks. x bpa Piotra Marcina Thuca |
Vos estis sal terrae…
Seminarium Trójcy Przenajświętszej zostało założone w 1995 roku, aby zapewnić kapłańską formację młodym mężczyznom, którzy całkowicie odrzucają Sobór Watykański II, jego reformy i modernistyczną hierarchię, która je promulgowała. Stanowisko to odróżnia się od seminariów tradycyjnych grup, które działają z aprobatą hierarchii modernistycznej lub które pragną tej aprobaty.
Seminarium kształtuje kapłanów zgodnie z przedsoborowymi standardami. Jego reguła, dyscyplina, formacja duchowa i program akademicki wiernie naśladują te, które były stosowane w seminariach przez Soborem Watykańskim II. Kształtując w ten sposób kapłanów Seminarium ma nadzieję przyczynić się do rozwiązania problemu prawie powszechnego rozkładu katolickiej wiary, moralności, dyscypliny i liturgii, a który został spowodowany przez Sobór Watykański II.
Jednakże, jako jedyne rozwiązanie problemu Vaticanum II Seminarium widzi potępienie go jako fałszywego soboru, który był zdominowany przez heretyków oraz odrzucenie i ignorowanie jego dekretów i postanowień. Wobec tego, Seminarium nie dąży do bycia uznanym przez heretycką hierarchię, która promulguje Vaticanum II, ale nie pragnie też pracować z klerem Novus Ordo, jakby w jednym kościele czy religii.
Seminarium odrzuca zatem pomysł Mszy motu proprio, czy też pomysł bractwa kapłanów, które otrzymało pozwolenie albo pragnie pozwolenia od hierarchii Novus Ordo, aby funkcjonować w jedności (ang. „in communion”) z modernistycznymi heretykami.
Kościół katolicki, z perspektywy Seminarium, nie zostanie wyleczony ze swych obecnych problemów póki stolicy hierarchiczne, w szczególności papiestwo, nie będą na nowo zajęte przez katolików. Tak bowiem długo, jak modernistyczni heretycy posiadają same pozory autorytetu, które obecnie posiadają, trwał będzie problem Vaticanum II. W między czasie seminarium, jak również kapłani wywodzący się zeń, będą czuć odrazę wobec samej choćby sugestii oficjalnego uznania przez hierarchię Novus Ordo, czy wobec kompromisu z modernistami, których św. Pius X nazwał „najbardziej szkodliwymi wrogami Kościoła”, którzy dążą do „całkowitego przewrócenia Królestwa Chrystusowego”.
(Tłumaczenie własne z języka angielskiego.)
 |
| Ks. Łukasz Szydłowski FSSPX - święcenia w Zaitzkofen. |
 |
Ach ten Bergoglio, znowu
utrudnia życie swym
poddanym
|
„Gdy rozmawialiśmy o tych, którzy mają zamiłowanie do dawnej liturgii i pragną do niej powrócić, oczywiste było, że Papież wypowiada się z wielką miłością, uwagą i wrażliwością, aby nikogo nie zranić. Wyraził się jednak stanowczo, mówiąc, że rozumie gdy stare pokolenie wraca do tego, czego doświadczyło, ale że nie potrafi zrozumieć młodszych pokoleń pragnących do tego powrócić. «Kiedy się temu głębiej przyglądam – powiedział Papież – dochodzę do wniosku, że jest to raczej jakiś rodzaj mody. A skoro to moda, zatem jest to sprawa, która nie wymaga tak wielkiej uwagi. Trzeba jedynie okazać nieco cierpliwości i życzliwości wobec ludzi, którzy są uzależnieni od pewnej mody. Lecz ja uważam za wielce ważne by zagłębić się w rzeczy, ponieważ jeśli nie wnikniemy głęboko, żadna forma liturgiczna, taka czy inna, nie może nas zbawić»”. (tłumaczenie własne z angielskiego za: blog Rorate Coeli)
Dekalog Polaka |
"Jestem Polakiem – więc mam obowiązki polskie: są one tym większe i tym silniej się do nich poczuwam, im wyższy przedstawiam typ człowieka."
Roman Dmowski
Jestem Polakiem – to słowo w głębszym rozumieniu wiele znaczy. Jestem nim nie dlatego tylko, że mówię po polsku, że inni mówiący tym samym językiem są mi duchowo bliżsi i bardziej dla mnie zrozumiali, że pewne moje osobiste sprawy łączą mnie bliżej z nimi, niż z obcymi, ale także dlatego, że obok sfery życia osobistego, indywidualnego znam zbiorowe życie narodu, którego jestem cząstką, że obok swoich spraw i interesów osobistych znam sprawy narodowe, interesy Polski, jako całości, interesy najwyższe, dla których należy poświęcić to, czego dla osobistych spraw poświęcić nie wolno.
Jestem Polakiem – więc całą rozległą stroną swego ducha żyję życiem Polski, Jej uczuciami i myślami, Jej potrzebami, dążeniami i aspiracjami. Im więcej nim jestem tym mniej z jej życia jest mi obce i tym silniej chcę, żeby to, co w mym przekonaniu uważam za najwyższy wyraz życia stało się własnością całego narodu.
