OD REDAKCJI TENETE TRADITIONES: Będziemy przypominać, wbrew błędom lefebrystów, williamsonowców, oraz innych semitradycjonalistów, pseudotradycjonalistów czy po prostu neogallikańskich (a wręcz protestanckich) heretyków, którzy negują i odrzucają Papieską Nieomylność w kanonizowaniu świętych, która jest co najmniej teologicznie pewną doktryną katolicką, jak nauczają wszyscy katoliccy teolodzy (niektórzy z nich, powołując się na słowa papieży Piusa XI i Piusa XII uważają, że nauka o nieomylności aktu kanonizacyjnego jest pośrednio zdefiniowana – implicite definita). Nieomylność i ważność kanonizacji nie zależy od zachowania bądź nie procedur procesu kanonizacyjnego, bo te są ustalone przez Papieża, i każdy kolejny prawowity Papież może je zmienić. Kanonizacje są nieomylne, ponieważ przynależą do Nieomylności Papieskiej! Tak zawsze nauczał Kościół katolicki. Tu nie ma w ogóle o czym dyskutować... Kropka.
–––––––––––
Poniższy fragment obszerniejszego studium x. Józefa Murro na temat nieomylności Kościoła przedstawia w sposób skrótowy katolicką doktrynę dotyczącą kanonizacji świętych.
Uroczysta kanonizacja stanowi jeden z drugorzędnych, czyli pośrednich, przedmiotów magisterium Kościoła z racji swego związku z Objawieniem Bożym. W tym przypadku chodzi o jej ścisłe odniesienie do dogmatów o obcowaniu świętych (Credo) i kulcie świętych (przeciwko ikonoklastom i protestantom). Jednakże, jako drugorzędny przedmiot magisterium, kanonizacja nie jest mniej nieomylna niż pierwszorzędny.
Ten, kto w praktyce czy teorii odrzuca nauczanie Kościoła w tej kwestii jest:
„jeśli nie heretykiem (co jest opinią Benedykta XIV i znacznej części teologów), to jednak zuchwałym, przynoszącym zgorszenie całemu Kościołowi, obraźliwym wobec świętych, sprzyjającym heretykom odrzucającym autorytet Kościoła w kanonizowaniu świętych, pachnącym herezją, wręcz torującym drogę niewiernym, by naśmiewali się z wiernych, przyjmującym błędne twierdzenie oraz podlegającym najcięższym karom”.
(Benedykt XIV, De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione, ks. I, roz. XLV, nr 29, por. ibid, roz. XLIII-XLV)
O dziwo znaczna część dzisiejszych semitradycjonalistów nie obawia się być bardziej podobna do heretyków niż do prawowiernych synów Kościoła.
 |
| Odpowiedzią na dylemat jest odrzucenie nauki Kościoła |
Nawet jeśli ich „Papież” uroczyście ogłasza im „świętego” i podaje w ten sposób jako wzór świętości, są tacy, którzy wolą negować nauczanie Kościoła, aby usprawiedliwić swoją nominalną tylko wierność „Papieżowi”.
–––––––––––
4) Uroczysta kanonizacja Świętych
Przez uroczystą kanonizację rozumiemy ostateczny i definitywny wyrok Kościoła, w którym oświadcza on, że zmarły osiągnął świętość, a tym samym osiągnął chwałę niebieską; a zatem może być wzywany i czczony przez wiernych jako patron i wzór do naśladowania. Chodzi tu o wyrok powszechny i obowiązkowy, który zawiera proces cnót heroicznych dołączony do dowodów cudów, jak to jest w praktyce Kościoła od X-ego wieku.
1°) Argument rozumowy
Cel nieomylnego Magisterium wymaga nieomylności w sprawach koniecznych do bezbłędnego kierowania wiernych ku zbawieniu, poprzez prawdziwy kult oraz naśladowanie przykładów cnót chrześcijańskich mocą uświęcenia, którą posiada Kościół. A więc do osiągnięcia tego celu, nieodzowna jest nieomylność dekretów Kanonizacji Świętych, zważywszy, że poprzez nie Kościół nie tylko zezwala, ale nakazuje i zaleca wszystkim wiernym oddawanie czci niektórym Świętym i podaje ich jako przykład cnót. Już sama ewentualność błędu w takim uroczystym wyroku oznaczałaby, że Kościół podaje do oddawania czci i naśladowania wiernym ludzi złych bądź potępionych; kult Świętych byłby wówczas pozbawiony podstaw; wierni nie mieliby już więcej zaufania do Kościoła.
