Cześć: Jestem Sedewakantystą
22 Luty, 2023
Tłumaczenie polskie za:
Cytaty z Pisma Świętego zaczerpnięte z Biblii Wujka (1962)
Formatowanie tekstu nieznacznie zmienione
Kilka tygodni temu na Twitterze dżentelmen o imieniu Matthew (połowa Poniedziałkowych Poranków z Mattem i Kevinem - Monday Mornings with Matt and Kevin - w Catholic Family Podcast) ubolewał nad stopniem, w jakim „komentatorzy Novus Ordo / apologeci FSSPX dominują w katolickim krajobrazie mediów społecznościowych”.
To słuszna obserwacja, zwłaszcza biorąc pod uwagę rosnącą popularność tradycyjnych osobowości i mediów, które bytują gdzieś pomiędzy. Rozwiązanie zaproponowane przez Matthew było dość proste:
„Potrzebujemy więcej sedewakantystycznych głosów docierających do tych samych mediów”.
Niedawno jeden z komentatorów na Twitterze zapytał mnie, czy jestem „oficjalnie sedewakantystą”.
Moja odpowiedź brzmiała (i dzięki łasce Bożej zawsze będzie), że oficjalnie jestem katolikiem.
Nawet jeśli ta odpowiedź mogła wydawać się sarkastyczna, a może nawet wymijająca, nie była ani jednym, ani drugim, a w tej dyskusji jest to o wiele więcej niż tylko semantyka.
Prosty fakt, że istnieje wiele podgrup plemiennych działających w przestrzeni, która jest ogólnie uważana za katolicką, czy to w mediach społecznościowych, czy w inny sposób – posoborowianie Novus Ordo, lefebryści FSSPX, liberałowie, postępowcy, konserwatyści, tradycjonaliści itp. – jest dowodem na to, że środowisko, o którym mowa, nie jest prawdziwie katolickie. Namiotem, pod którym wszystkie te różne grupy żyją, poruszają się i istnieją, jest soborowy fałszywy kościół, którego jedną z podstawowych cech jest całkowity brak jedności chrześcijan.
Mówiąc o jedności, mam tu na myśli bardzo konkretnie więzy wiary i miłości, które zawsze istnieją między członkami Świętego Kościoła Rzymskokatolickiego.
Nie oznacza to, że podgrupy fałszywego kościoła nie posiadają żadnych jednoczących zasad, z pewnością posiadają. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę ich genezę w fałszywym kościele, „jedność”, którą się cieszą, jest w dużej mierze kpiną lub odwróceniem autentycznej jedności katolickiej.
Na przykład można zauważyć, że grupy te łączy pewna jedność anty-miłości, z braku lepszej terminologii, etos zdefiniowany w dużej mierze przez wrogość, jaką każda z nich żywi do drugiej. To właśnie brak komunii stanowi wspólną płaszczyznę, na której każda z nich stoi, i przejawia się na różne sposoby, być może najbardziej godne uwagi w szerokiej różnorodności liturgii, które sprawują (np. tradycyjne, charyzmatyczne, ludowe, tęczowe itp.)
Co więcej, te odmienne grupy dzielą również to, co można nazwać jednością anty-wiary.
.jpeg)
.bmp)
.bmp)
