Stek bzdur i nonsensów: "Świąteczne przemówienie" antypapieża Bergoglio do Kurii Rzymskiej.

Stek bzdur i nonsensów Bergoglio

Świąteczne przemówienie antypapieża Franciszka do Kurii Rzymskiej

Jerzy Bergoglio, jezuicki odstępca z Buenos Aires, który obecnie okupuje Watykan, po raz kolejny przeszedł samego siebie. W 3500-słownym „przemówieniu Bożonarodzeniowym” do Kurii Rzymskiej 83-letni mężczyzna, który przedstawia się światu pod pseudonimem „Papież Franciszek”, przedstawił kolejny modernistyczny manifest, którego wyraźnym celem było sprawienie, że jego trzoda zaakceptuje następną falę zmian doktrynalnych i dyscyplinarnych.

Watykan dostarczył pełną transkrypcję i angielskie tłumaczenie tego przemówienia, a także materiał wideo:

Ciekawa historia tego przemówienia miała pozostać tajemnicą, ale ujawnił ją Sandro Magister.

W poprzednich latach Franciszek wykorzystał swoje świąteczne przemówienie do Kurii Rzymskiej jako okazję, by zaatakować swoich watykańskich podwładnych, oskarżając ich o różne „choroby” lub potępiając ich za nieprzestrzeganie swojego programu. Podsumowując krótko:

- W swojej pierwszej prezentacji świątecznych pozdrowień w 2013 r. wspomniano już o problemie plotek, ale ogólnie przemówienie było dość monotonne i mieściło się w granicach zwyczajności.
- W 2014 roku Franciszek przedstawił „szczegółową diagnozę i staranną analizę” tego, co rzekomo dolega jego Kurii, identyfikując aż piętnaście „chorób”, takich jak „duchowa choroba Alzheimera”, mających „twarz pogrzebową”, „terroryzm plotek” oraz „egzystencjalną schizofrenię”. Wystarczająco powiedziane!
- W 2015 r. podczas „Roku Miłosierdzia” Franciszek przepisał „antybiotyki kurialne” w odniesieniu do „chorób”, które zdiagnozował rok wcześniej.
- W 2016 roku Franciszek potępił „przypadki złośliwego oporu” wobec jego rzekomej trwającej reformy Kurii, „które powstają w błędnych umysłach i wychodzą na pierwszy plan, gdy diabeł inspiruje złe intencje (często przykryte owczą skórą). Ten… rodzaj oporu kryje się za słowami usprawiedliwienia i często oskarżeń; kryje się w tradycjach, pozorach, formalnościach, w tym, co znane, lub też w pragnieniu uczynienia wszystkiego osobistym, nie rozróżniając aktu, aktora i działania. ” Ten dobór słów nastąpił po słynnym już dubia na Amoris Laetitia, które zostało upublicznione. To z pewnością czysty zbieg okoliczności.
- W 2017 r., po zauważeniu, że „reformy w Rzymie są jak czyszczenie sfinksa szczoteczką do zębów”, Bergoglio wpadł w szał oskarżeń, potępiając „niezrównoważony i upośledzony sposób myślenia plotek i małych klik, które w rzeczywistości reprezentują raka prowadząc do egocentryzmu, który przenika także do struktur kościelnych, a zwłaszcza do tych, którzy w nich pracują”
- W 2018 r., pod koniec roku przerażających rewelacji (dziesięciolecia molestowania seksualnego „Kardynała” Teda McCarricka, a następnie oskarżeń „Abp'a” Vigano przeciwko Franciszkowi), po potępieniu tych, którzy popełniają nadużycia, Bergoglio zganił tych, którzy „kryją się za dobrym intencjami, by dźgnąć swoich braci i siostry w plecy i zasiać chwasty, podziały i dezorientację.”

Biorąc pod uwagę całe to tło, było naturalne, że tym razem pojawi się kolejna przemowa – i ci, którzy tego spodziewali, nie byli rozczarowani.

W dalszej części omówimy i skomentujemy najważniejsze słowa „mądrości” Chaotycznego Franka, ogłoszone w sobotę 21 grudnia 2019 r .:

Dla [„świętego” kardynała Johna Henry'ego] Newmana zmiana oznaczała nawrócenie, to znaczy przemianę wewnętrzną. Życie chrześcijańskie jest właściwie podróżą, pielgrzymką. Cała historia biblijna jest drogą, naznaczoną początkami i ponownym wybraniem się w drogę, zarówno w przypadku Abrahama jak i tych, którzy dwa tysiące lat temu w Galilei wyruszyli za Jezusem: „I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 11). Odtąd historia Ludu Bożego – historia Kościoła – zawsze była naznaczona wyjściem, przemieszczeniami, zmianami. Droga oczywiście nie jest czysto geograficzna, ale przede wszystkim symboliczna: jest zachętą do odkrycia ruchu serca, które paradoksalnie musi odejść, aby mogło trwać, zmienić się, aby  mogło być wierne. 

(Antypapież Franciszek, Świąteczne pozdrowienie dla kurii rzymskiej, Watykan. 21 grudnia 2019 r .)

Tutaj Franciszek daje najbardziej podstawowe przesłanki, aby zagrzać publiczność do dalszych zmian. Zaczyna od raczej nieoryginalnego spostrzeżenia, że musimy stale nawracać się do Chrystusa, aby być i pozostać Mu wiernymi – nawrócenie, które oczywiście obejmuje zmianę,  przejście od skłonności do grzechu do kochania i czynienia woli Bożej . Od tego momentu przechodzi do Abrama powołanego przez Boga, aby był ojcem Wybranego Ludu Starego Przymierza i do Apostołów powołanych przez Chrystusa, aby byli pierwszym Ludem Wybranym Nowego Przymierza. Jak na razie dobrze.

Ale potem wprowadza to, co nazywa „wezwaniem do odkrycia ruchu serca”, które nie ma nic wspólnego z niczym, co powiedział wcześniej, i które jest dogodnie metaforyczne, a zatem otwarte na wszelkie interpretacje. Nie mniej wygodne jest jego bezpodstawne twierdzenie, że to „serce” musi „wyruszyć, aby pozostać” i „zmienić, aby być wiernym”. W ten sposób położył inną przesłankę, aby ułatwić przyjęcie bredni, który ma zamiar wypluć.

Wszystko to ma szczególną wartość w naszych czasach, ponieważ doświadczamy nie tylko epoki zmian, ale zmiany epoki. Jesteśmy zatem w jednym z tych momentów, w których zmiany nie są już linearne, lecz epokowe. Stanowią wybory, które szybko zmieniają sposób życia, odnoszenia się do siebie, komunikowania się i formułowania myśli, relacji między pokoleniami ludzkimi oraz rozumienia i przeżywania wiary i nauki. Często się zdarza, że przeżywamy przemiany ograniczając się do włożenia nowego ubrania, pozostając potem w istocie takimi, jakimi byliśmy wcześniej. Pragnę przypomnieć zagadkowe wyrażenie, które czytamy w słynnej włoskiej powieści: „Jeśli chcemy, by wszystko pozostało tak, jak jest, wszystko się musi zmienić” („Lampart” Giuseppe Tomasi di Lampedusa).

Tutaj mieniący się być Papieżem czyni więcej podobnych twierdzeń. Niektóre z nich mogą być prawdziwe, inne fałszywe, jeszcze inne mogą zawierać pewną prawdę, w zależności od tego, jak są rozumiane. Franciszek często wspominał, że żyjemy nie w epoce zmian, ale w zmianie epoki. To może być prawda lub fałsz, ale on po prostu twierdzi, że tak nie jest. Dokładnie, jak wszystko rzekomo pozostaje takie samo, jeśli wszystko się zmienia, naturalnie nie wyjaśnia, ale wspomnienie, że jest to cytat ze słynnej powieści, służy temu.

W każdym razie, jak dotąd, Franciszek mówił o zmianie jako takiej, nawet nie definiując jej ani nie wprowadzając koniecznych rozróżnień co do rodzajów i stopni zmiany, ani celu; i wszystkie zmiany traktował jako coś zasadniczo dobrego lub pozytywnego, a może nawet niezbędnego i nieuniknionego. Jest to przepis na katastrofę, ale ponieważ chaos i katastrofa są tym, co zamierza odstępczy argentyński jezuita, dobrze służy jego sprawie.

Zdrowa postawa polega raczej na tym, aby zastanowić się nad wyzwaniami współczesności i uchwycić je za pomocą rozeznania, parezji i hypomoné. Przemiana w tym przypadku przybrałaby zupełnie inny aspekt: ​​z elementu drugoplanowego, z kontekstu czy pretekstu, z krajobrazu zewnętrznego… stawałaby się coraz bardziej ludzka, a także bardziej chrześcijańska. Pozostając zmianą zewnętrzną, dokonywałaby się jednak wychodząc z samego centrum człowieka, czyli z nawrócenia antropologicznego.

Nie ma nic lepszego niż wrzucenie modnych słów do popychania z góry ustalonego programu – daje to akademickiemu tonowi i okleinie głębi. Definicja parafrazji to w gruncie rzeczy „wolna, szczera mowa”; a hypomone oznacza „wytrzymałość pacjenta”. Oba terminy są greckie. Dlaczego podejście do „pytań dnia” z tymi pojęciami powinno zmienić się z „czegoś marginalnego, przypadkowego lub jedynie zewnętrznego” w coś „bardziej ludzkiego i bardziej chrześcijańskiego”, lub dlaczego w ogóle powinno to być pożądane, nie wiadomo. Ale cokolwiek by nie miał na myśli, natychmiast manipuluje go za pomocą instrumentu „rozeznania”, który pozwala mu relatywizować, w razie potrzeby, cokolwiek innego, co mógłby powiedzieć o zmianie.

Jak dotąd Franciszek nawet nie odpowiedział na najważniejsze pytanie dotyczące zmiany: o jakiej zmianie mówimy? Zmienić z czego na co? Większość ludzi nie zastanawia się jednak, aby o to zapytać, ponieważ Bergoglio szybko przechodzi do swojego największego jak dotąd steku bredni:

Musimy rozpoczynać procesy, a nie zajmować przestrzenie: „Bóg odsłania się w objawieniu historycznym, w czasie. Czas rozpoczyna procesy, przestrzeń się krystalizuje. Bóg znajduje się w czasie, w trakcie trwających procesów. Nie należy obdarzać uprzywilejowaną mocą miejsc kosztem czasów, także długich, trwających procesów. Bardziej niż zajmować miejsca, musimy zapoczątkowywać procesy. Bóg objawia się w czasie i jest obecny w historycznych procesach. To sprawia, że uprzywilejowane są działania wywołujące nowe dynamiki. To domaga się cierpliwości, oczekiwania”. Jesteśmy zatem wezwani do odczytywania znaków czasu oczyma wiary, aby kierunek tej zmiany „budził nowe i stare pytania, z którymi słusznie trzeba się zmierzyć”.

Procesy i przestrzenie – to był jego ulubiony temat od samego początku, zamknięty w bezsensownym, ale głęboko brzmiącym haśle „przestrzeń jest ważniejsza niż czas”. W swoim pierwszym wezwaniu, kiepskim Evangelii Gaudium, poświęcił jej kilka akapitów (patrz nn. 222–225).

W powyższym akapicie cytuje siebie, najpierw z wywiadu z 2013 roku ze swoim pomocnikiem „ks.” Antonio Spadaro, SJ, a następnie z listu do „Ludu Bożego” w Niemczech wydanego na początku tego roku.

Pomijając oczywisty fakt, że jeśli jest ktoś, kto uwielbia „zajmować miejsca, w których sprawowana jest władza”, to sam Franciszek, musimy zaznaczyć, że fałszywy papież forsuje tutaj czysty modernizm. Idea, że „Bóg jest w historii”, w sposób, w jaki rozumie to Franciszek (tzn. że „jest obecny w procesach historii”), jest niczym innym jak zastosowaniem filozofii heglowskiej do teologii, skutkując ciągłym objawieniem się od „boga niespodzianek”. Co więcej, twierdzenie, że „Bóg jest w trakcie procesów” zdradza przestrzeganie modernistycznej zasady witalnej immanencji, potępionej przez papieża św. Piusa X.

Modernizm pozwala Franciszkowi na „działania, które rodzą nowe historyczne dynamiki”. Czym może być ta „historyczna dynamika”, naturalnie nie chce powiedzieć, ale wiemy, że wszystko to jest wyrażonym w sposób fantazyjny kodem bardziej doktrynalnej i dyscyplinarnej rewolucji w imię katolicyzmu. Pseudo-papież nie wstydzi się nawet przejąć świętego tekstu za swoje nikczemne przedsięwzięcie, gdy mówi o czytaniu „znaków czasu” (por. Mt 16, 3), na które nasz Błogosławiony Pan wskazał w odpowiedzi na niewierzących Faryzeuszów , którzy domagali się znaku z Nieba, zanim uznaliby Go za Mesjasza, pomimo wszystkich konkretnych dowodów Jego boskości, których byli świadkami.

Podejmując dzisiaj temat zmiany, która opiera się głównie na wierności depozytowi wiary i Tradycji, pragnę powrócić do dokonywanej reformy Kurii Rzymskiej, podkreślając, że reforma ta nigdy nie wychodziła z założenia, by zachowywać się tak, jak gdyby nigdy wcześniej nic nie istniało. Wręcz przeciwnie, bardzo starano się, aby docenić jak wiele dobra dokonano w złożonych dziejach Kurii. Trzeba docenić jej historię, by zbudować przyszłość, która ma solidne podstawy, posiada korzenie, i dlatego może być owocna. Odwoływanie się do pamięci nie oznacza zakotwiczenia się w instynkcie samozachowawczym, ale przypominanie sobie życia i witalności drogi w ciągłym rozwoju. Pamięć nie jest statyczna, ale dynamiczna. Ze swej natury oznacza ruch. A tradycja nie jest statyczna, jest dynamiczna, jak mówił ten wielki człowiek [G. Mahler]: tradycja jest gwarancją przyszłości, a nie strażnikiem popiołów.

Tutaj znów powraca z metaforami, których używa, aby wywołać obrazy mentalne, aby zamaskować brak solidnej teologii katolickiej. Oczywiście mówi pięknie o „wierności depozytowi Wiary i Tradycji” – ale.. szybko sprowadza do zwykłego „odwołania do pamięci”, jednak sprytnie stara się zdefiniować pamięć jako coś „dynamicznego”, co „gwarantuje przyszłość.” Są to tylko puste etykiety, które pomagają zapewnić, że wbrew jego ustnym protestom przeciwnym, to, co pozostanie z przeszłości, w rzeczywistości jest niczym innym jak popiołem.

Jednym ze sposobów, w jaki Bergoglio i jego poprzednicy Novus Ordo spalili katolicką winnicę, jest zmiana charakteru i celu ewangelizacji:

Podczas dzisiejszego spotkania chciałbym skoncentrować się na kilku innych dykasteriach, poczynając od sedna reformy, to znaczy od pierwszego i najważniejszego zadania Kościoła: ewangelizacji. Święty Paweł VI stwierdził: „Obowiązek ewangelizacji należy uważać za łaskę i właściwe powołanie Kościoła; wyraża on najprawdziwszą jego właściwość. Kościół jest dla ewangelizacji”. Evangelii nuntiandi, która również dziś pozostaje najważniejszym i aktualnym dokumentem pastoralnym po Soborze. Istotnie celem obecnej reformy jest to, by „zwyczaje, style, rozkład zajęć, język i wszystkie struktury kościelne stały się odpowiednim kanałem bardziej do ewangelizowania dzisiejszego świata niż do zachowania stanu rzeczy. Reformę struktur, wymagającą odnowy duszpasterskiej, można zrozumieć jedynie w tym sensie: należy sprawić, by stały się one wszystkie bardziej misyjne” (Adhort. apost. Evangelii gaudium, 27). A zatem inspirując się właśnie tym nauczaniem Następców św. Piotra od Soboru Watykańskiego II po dzień dzisiejszy, pomyślałem, aby zaproponować dla nowej Konstytucji Apostolskiej na temat reformy Kurii Rzymskiej tytuł Praedicate evangelium. To znaczy postawę misyjną.

To, co robi tutaj Franciszek jest diabelsko sprytne. Twierdzi, że jego Sekta Novus Ordo uważa ewangelizację za najważniejsze zadanie, które, jak wiemy, jest wierutnym kłamstwem. Fałszywy papież pokazuje tydzień po tygodniu, że nie dba o zbawienie dusz i nie jest zainteresowany przekazywaniem Dobrej Nowiny niewierzącym. Jedyne, na czym mu zależy, to zaspokajanie potrzeb materialnych ludzi, które, choć ważne, nie są powodem, dla którego Kościół został założony: czysta woda, żywność dla wszystkich, zrównoważone rolnictwo, możliwości edukacyjne dla osób upośledzonych i tak dalej, bez końca.

Widzieliśmy to wielokrotnie; na przykład, kiedy Franciszek ogłasza, że Bóg chciał różnorodności religii; że muzułmanie mogą znaleźć nadzieję i wiarę w Koranie; że żydzi są nadal Ludem Wybranym Boga; że nie ma znaczenia, czy dziecko otrzyma wykształcenie katolickie, protestanckie lub żydowskie; że „nie wolno przekonywać innych o swojej wierze”; że skruszeni ateistyczni sodomici nie muszą zmieniać swojego życia; i że ateiści mogą osiągnąć zbawienie. Innymi słowy, jeśli jest jedna rzecz, której nie ma na radarze Franciszka, jest to misja katolicka.

A mimo to szalony jezuita nieustannie mówi o działalności misyjnej i ewangelizacji. Jak to jest możliwe? Odpowiedź jest tak prosta, jak przerażająca: na nowo zdefiniował te pojęcia, aby przejąć je w celu realizacji swojego masońsko-modernistycznego programu. Ewangelizacja i misja są teraz w zasadzie niczym innym jak cielesnymi dziełami miłosierdzia (kuchnie dla biednych itp.), W połączeniu ze świeckim humanistycznym wykształceniem (w tym ekologicznym) i indoktrynacją do masońskich idei wolności (wolność sumienia), równości (odrzucenie społecznych klas) i braterstwo (obojętność religijna) – to wszystko posypane modlitwami katolickimi.. Witamy w nowej „wizji misyjnej”!

A okazuje się w praktyce, że Katolicyzm – a raczej religia Novus Ordo, którą ludzie mylą z z tą pierwszą, rzeczywistą – nigdy nie był bardziej nieistotny niż teraz, ponad pięćdziesiąt lat po rozpoczęciu Vaticanum II i po tym gdy narodziła się nowa religii „Świętego” Pawła VI. Im więcej Franciszek mówi o tym, że Kościół nie jest organizacją pozarządową (organizacją pożytku publicznego), tym bardziej robi to właśnie z tego – i to z założenia, a nie przez przypadek.

Kiedy powstawały te dwie pierwsze wspomniane dykasterie, łatwiej było rozróżnić między dwiema dość wyraźnie określonymi stronami: światem chrześcijańskim, z jednej, a światem, który wciąż potrzebuje ewangelizacji, z drugiej. Obecnie ta sytuacja już nie istnieje. Ludność, do której jeszcze nie dotarło przepowiadanie Ewangelii, żyje nie tylko poza kontynentem zachodnim, ale wszędzie, szczególnie w ogromnych skupiskach miejskich, które same wymagają szczególnej opieki duszpasterskiej. W dużych miastach potrzebujemy innych „map”, innych paradygmatów, które pomogą nam zmienić nasze myślenie i nasze postawy: bracia i siostry, nie jesteśmy już na terenie chrześcijańskim! Dziś nie jesteśmy już jedynymi, którzy wytwarzają kulturę, ani pierwszymi, ani najbardziej słuchanymi. Potrzebujemy zatem przemiany mentalności duszpasterskiej, co nie oznacza przejścia na duszpasterstwo relatywistyczne. Nie jesteśmy już w systemie chrześcijańskim, ponieważ wiara – szczególnie w Europie, ale także w dużej części Zachodu – nie stanowi już oczywistej przesłanki życia wspólnego, a wręcz jest w istocie często negowana, wyszydzana, marginalizowana i wyśmiewana.

Kiedy Franciszek ogłasza, że „chrześcijaństwo już nie istnieje!”, chwali się; ponieważ wie on oczywiście, że upadek chrześcijaństwa spowodowany był przez Sobór Watykański II i jego nową teologię bardziej niż przez jakąkolwiek wojnę lub inne wydarzenie historyczne. Vaticanum II ogłosił wolność religijną, a nie katolickie państwo wyznaniowe, jako ideał społeczeństwa; głosił ekumenizm dla Kościoła złożonego z „elementów” znalezionych w innych religiach, zamiast powrotu dysydentów do jedynego prawdziwego Kościoła; głosił dialog międzyreligijny, a nie nawrócenie do Chrystusa i Jego Kościoła.

Sobór Watykański II, o ile nie stworzył, z pewnością zaostrzył problem de-chrystianizacji i zgłosił się na ochotnika, by być jego katalizatorem, niemniej jednak sobór jest zawsze proponowany jako lekarstwo na zło dotykające Kościół Novus Ordo. Rezultatem jest to, co widzimy dzisiaj, najdokładniej opisane przez Dietricha von Hildebranda już w latach 70. XX wieku jako „zdewastowana winnica”. Nie ma już nic katolickiego.

Ewangelia odnosi zawsze Kościół do logiki wcielenia, do Chrystusa, który przyjął naszą historię, historię każdego z nas. O tym nam przypomina Boże Narodzenie. Człowieczeństwo jest zatem cechą charakterystyczną, z jaką należy odczytywać reformę. Człowieczeństwo wzywa, stawia wyzwanie i prowokuje, to znaczy wzywa do wyjścia na zewnątrz i nie lękania się zmian.

Przesłanie Bożego Narodzenia jest takie, że Bóg stał się człowiekiem, aby nas odkupić od grzechu i niewoli diabła. On sam stał się Dzieckiem Adama, aby najodpowiedniej odpokutować za grzechy ludzi. Co to ma wspólnego z „interpretowaniem reformy” Kurii Rzymskiej?

Bergoglio bluźnierczo przywłaszcza sobie Wcielenie Chrystusa – oczywiście szczególne wydarzenie w historii – aby mógł głosić swoją fałszywą ewangelię człowieka: czyni Boga immanentnym dla człowieka, aby mógł następnie twierdzić, że Bóg jest obecny w procesach ludzkiej historii, że każdy historyczny kamień milowy historii ludzkości jest tak naprawdę szczególnym przejawem Boga. To „nowa historyczna dynamika”, o której wspominał wcześniej. Mówiąc konkretniej, przekłada się to na to, że Bóg przemawia do nas (podobno) przez rdzennych mieszkańców Amazonki, przez migrantów zalewających Europę z Afryki lub przez odstępczą deklarację o braterstwie ludzkim podpisaną przez Franciszka w Abu Zabi. Jest to po prostu teologiczne zastosowanie Światowej Duszy Georga Hegla (lub Światowego Ducha)!

Nie zapominajmy, że Dzieciątko leżące w żłobie ma twarz naszych najbardziej potrzebujących braci i sióstr, ubogich, którzy „są wręcz uprzywilejowani w tej tajemnicy i często najbardziej potrafią rozpoznać obecność Boga wśród nas” (List apost. Admirabile signum, 1 grudnia 2019 r., 6).

I proszę bardzo, widzimy natychmiastowe zastosowanie tej zasady, którą właśnie ogłosił: Z powodu Wcielenia człowiek jest Bogiem. I tak właśnie działa Bergoglio, zwłaszcza gdy chce, aby ludzie klękali przed biednymi. Dlatego oświadczył w Bangladeszu w sprawie muzułmańskich uchodźców Rohingya: „Obecność Boga nazywa się również „Rohingya”. I to jest również powód, dla którego mógł potwierdzić w 2018 r., Że biedni „są prawdziwą obecnością Jezusa pośród nas”. Jest to zawsze specjalnie uzasadniane poprzez wyolbrzymianie i zniekształcanie prawdziwego znaczenia słów Chrystusa w Ewangelii Św. Mateusza(25).

Jednak niech nikt nie mówi, że Franciszek wprowadza te idee po raz pierwszy. Ani trochę. Był to jego poprzednik nieszczęśliwej pamięci, polski apostata Karol Wojtyła, „Papież” i „Święty” Jan Paweł II, który w Boże Narodzenie 1978 r. Oświadczył: „Boże Narodzenie to święto człowieka”. Jak bardzo Wojtyła postawił człowieka nad Bogiem, pokazał nam w Asyżu, w swojej międzyreligijnej obrzydliwości modlitewnej, w całowaniu Koranu i tak dalej.

Z tym trudnym procesem historycznym związana jest zawsze pokusa skupienia się na przeszłości (nawet używając nowych sformułowań), ponieważ jest ona bardziej krzepiąca, znana i na pewno mniej konfrontacyjna. Także i to należy jednak do procesu i ryzyka zainicjowania znaczących zmian.

Przygotujcie się zatem na „znaczące zmiany” – przeciwstawić się temu, co byłoby „pokusą”, oczywiście, ponieważ Franciszek, który jest wyrocznią boga niespodzianek, tak to oświadczył. A jednak to on nieustannie zachęca nas, abyśmy „karmili się Słowem Bożym” (patrz np. Evangelii Gaudium, 14); więc zróbmy to: „Tak mówi Pan: Stańcie na drogach, patrzcie i proście o stare ścieżki, które są dobre, i kroczcie po nich, a znajdziecie pokrzepienie dla swoich dusz. I powiedzieli: nie będziemy chodzić ”(Jer 6:16). Ups!

Tutaj należy przestrzec przed pokusą przyjęcia postawy nieugiętości. Surowości rodzącej się z lęku przed zmianą i ostatecznie doprowadzającej do zasiewania sygnalizatorami i zaporami terenu dobra wspólnego, czyniąc z niego pole minowe braku przekazu i nienawiści. Zawsze pamiętajmy, że za każdą nieugiętością kryje się pewna chwiejność. Surowość i brak równowagi karmią się nawzajem w błędnym kole. I dzisiaj ta pokusa surowości stała się bardzo aktualna.

Jeśli cokolwiek jest „polem minowym niezrozumienia”, byłby to niekończący się bełkot Bergoglio.

Tutaj Frankster atakuje jeden ze swoich ulubionych obiektów nienawiści: sztywność! A jednak robi to bez większego kontekstu. Tak jak ogłosił, że wszystkie zmiany są w zasadzie dobre, tak też deklaruje wszelką sztywność jako złą. Kontynuuje „usprawiedliwianie” tego idiotyzmu, po prostu czyniąc to stwierdzenie – zauważ dobrze: po prostu zapewnia, nie demonstruje ani nie dowodzi, że „za każdą formą sztywności kryje się jakaś nierównowaga”. najwyraźniej własne pomysły wymknęły się spod tego zdolnego geniuszu. Być może tego nauczył się od żydowskiego psychoanalityka, z którym konsultował się w sprawie terapii.

Bergoglio kończy swój wrak pociągu świątecznego przemówienia bezpośrednim cytatem ze swojego ideologicznego poprzednika, skandalicznie ultraliberalnego jezuickiego „kardynała” Carlo Martini:

Kardynał Martini w ostatnim wywiadzie, na kilka dni przed swą śmiercią, wypowiedział słowa, które powinny nas skłonić do postawienia sobie pytania: „Kościół pozostał dwieście lat z tyłu. Dlaczego się nie otrząśnie? Boimy się? Strach, zamiast odwagi? W każdym razie fundamentem Kościoła jest wiara. Wiara, zaufanie, odwaga. […] Tylko miłość zwycięża zmęczenie”.

Można by powiedzieć, że maska teraz mu opadła, gdyby nie fakt, że Franciszek nigdy nie chował się za dużą maską. Jeśli kiedykolwiek to robił, dawno temu zniknęła. Ludzie po prostu nie chcieli zobaczyć, co było widoczne od samego początku.

W 2020 roku jest jedna rzecz, której można oczekiwać od Jorge “Pokornego, a mianowicie epokowej zmiany. Więc nie mów, że cię nie ostrzegano. W swojej encyklice przeciwko modernizmowi papież Pius X zauważył, że moderniści „ustanawiają ogólną zasadę, że w żywej religii wszystko podlega zmianom i musi w rzeczywistości ulec zmianie” (encyklika Pascendi, 26). Bergoglio nie jest wyjątkiem.

Po tylu obrzydliwych słowach popularnego antypapieża zakończymy natchnionymi przez Boga słowami św. Pawła Apostoła: „Błagam was, bracia, abyście uwa­żali na tych, którzy robią niezgody i zgorsze­nia na przekór tej nauce, której wyście się na­uczyli, i unikajcie ich.  Tacy bowiem Panu naszemu Chrystusowi nie służą, ale brzuchowi swemu, a przez słodkie mowy i gładkie słowa zwodzą serca prostodusznych (Rz 16, 17-18).

Źródło: https://novusordowatch.org/2019/12/bergoglian-poppycock-by-the-truckload/

ZA: https://anna-bp.pl/2019/12/28/stek-bzdur-i-nonsensow-bergoglio-swiateczne-przemowienie-antypapieza-franciszka-do-kurii-rzymskiej/