3 września - Św. Piusa X, Papieża i Wyznawcy. Ryt zdwojony. Szaty białe.

Oratio
ze Mszy św.

- Boże, coś dla strzeżenia katolickiej wiary i odnowienia wszystkiego w Chrystusie świętego Piusa papieża napełnił niebiańską mądrością i mocą apostolską, przyzwól łaskawie, byśmy idąc za jego zarządzeniami i przykładem zdobyli wiekuistą nagrodę. Przez tegoż Pana... 

Z okazji obchodzonego przez Świętą Matkę Naszą - Kościół Rzymsko Katolicki, w dniu dzisiejszym,  święta Św. Piusa X - Papieża - Polaka, patrona walki z herezją modernizmu, ostatniego aż po dziś dzień kanonizowanego Papieża, publikujemy, co następuje:

POSOBOROWI "PAPIEŻE"

KS. RAMA P. COOMARASWAMY 

––––––––

Wstęp

PAPIESKA PRZYSIĘGA KORONACYJNA

Ślubuję:

Nie zmieniać niczego z przekazanej mi tradycji ani niczego, co było przede mną strzeżone przez mych miłych Bogu poprzedników, ani nie naruszać, ani nie zmieniać, ani nie zezwalać na jakiekolwiek zmiany.

Przeciwnie: z gorącym umiłowaniem, jako jej uczeń i dziedzic, ze czcią zachować przekazane mi dobro, ze wszystkich moich sił i całą moją mocą.

Bronić Świętych Kanonów i Dekretów papieskich jako Bożych nakazów otrzymanych z Nieba, ponieważ jestem w pełni świadom, że Ty, którego miejsce zajmuję przy pomocy Łaski Bożej, którego Wikariuszem jestem z Twoją pomocą, poddasz najsurowszemu osądowi przed Twoim Boskim Trybunałem wszystko, co będę głosił.

Gdybym miał dokonać czegokolwiek przeciwnego [tej przysiędze] albo zezwolić, aby taki czyn mógł być dokonany, Ty nie będziesz miał nade mną litości w straszny dzień Sprawiedliwości Bożej.

Dlatego bez żadnego wyjątku, nakładamy najsurowszą ekskomunikę na każdego – czy to na Nas samych, czy to na kogokolwiek innego – kto ośmieliłby się powziąć cokolwiek nowego, co stałoby w sprzeczności z tą starożytną ewangeliczną Tradycją i czystością prawowiernej Wiary i religii chrześcijańskiej, albo kto chciałby coś zmienić poprzez swój czynny sprzeciw, lub też zgodziłby się z tymi, którzy podjęliby tak świętokradzkie przedsięwzięcie. (1)

* * *

Istnieje przekaz, że w 1884 roku tuż po odprawieniu przez Leona XIII (1873 – 1903) Mszy w Bazylice św. Piotra miało miejsce następujące zdarzenie. Odwróciwszy się od ołtarza usłyszał on rozmawiające ze sobą głosy. Jeden był niski i gardłowy, a drugi delikatny i łagodny. Najpierw odezwał się gardłowy głos, mówiąc: "Mogę zniszczyć twój Kościół". Łagodny głos odpowiedział: "Możesz? W takim razie idź i zrób to". Szatan powiedział wtedy: "Potrzebuję więcej czasu i więcej władzy". Łagodny głos zapytał: "Ile czasu? Ile władzy?" Odpowiedź brzmiała: "75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy oddadzą się na moją służbę". Łagodny głos odpowiedział: "Oto masz czas, będziesz miał władzę, zrobisz z tym co zechcesz". To po tym wydarzeniu, Papież ułożył tak zwane "Modlitwy Leona" odmawiane (albo przynajmniej nakazane do odmawiania) na stopniach ołtarza po odprawieniu Mszy, zawierające modlitwę do św. Michała ("Święty Michale Archaniele, broń nas w walce... szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz krążą po świecie, mocą Bożą strąć do piekła") (2).

Po Leonie XIII nastąpił święty Pius X (1903 – 1914) jeden z zaledwie dwóch papieży kanonizowanych na przestrzeni ostatnich 500 lat (drugim był Pius V, który "skodyfikował" Mszę i dlatego jest "świętym patronem" liturgii). Jest on być może najbardziej znany ze swojej encykliki o doktrynie modernistów – Pascendi, do której został dołączony dekret Lamentabili (3). 



Chociaż rządy Benedykta XV (1914 – 1922) i Piusa XI (1922 – 1939) w żaden sposób nie były sprzeczne ze stanowiskiem poprzedników, to cechowało je liberalniejsze stanowisko wobec tych błędów. Stało się to dla modernistów okazją do rozpowszechniania swoich idei z większą łatwością, choć nadal musieli postępować z dużą ostrożnością. Dla przykładu: w tym to właśnie okresie osoby takie jak Teilhard de Chardin wprowadzały do obiegu powielaczowe odbitki swoich rękopisów cały czas udając lojalnych synów Kościoła (4).


Ks. Rama P. Coomaraswamy

Z języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa

–––––––––––

Przypisy:

(1) Wyjątek z Liber Diurnus Romanorum Pontificum. Przysięgę tę złożyli "papieże": Jan XXIII i Paweł VI. Następnie pozwolono jej pójść w zapomnienie.

(2) "Die Gebete nach der hl. Messe", Theol. prakt. Quartalschrift, 87, 1934. Około 1934 roku skrócono tę modlitwę eliminując następujący fragment: "Ci najprzebieglejsi wrogowie napełnili goryczą Kościół, Oblubienicę Baranka bez skazy i wyciągnęli swe bezbożne ręce po jej najświętszą własność. W samym Miejscu Świętym, gdzie utwierdzone zostało biskupstwo świętego Piotra i Katedra Prawdy na oświecenie świata, wznieśli tron swej odrażającej bezbożności w nikczemnym zamierzeniu, że gdy Pasterz zostanie uderzony, owce się rozproszą". Pełny tekst modlitwy można znaleźć w Motu proprio Leona XIII z 25 września 1888 i w zbiorze odpustów (Raccolta) wydanym przed rokiem 1934. Nie udało mi się ustalić, kto był odpowiedzialny za dokonanie tego skrótu. Posoborowy Kościół całkowicie zniósł modlitwy Leona u stopni ołtarza. Znakomite omówienie tego tematu autorstwa ks. Cekady można znaleźć na stronie www.traditionalmass.org – Russia and the Leonine Prayers.

(3) Modernizm można scharakteryzować przez jego akceptację "nominalistycznej" zasady filozoficznej mówiącej, że cała wiedza jest oparta na doświadczeniu; przez wiarę w koncepcje "postępu" i "rozwoju" zastosowane do sfery wiedzy, włączając w to dogmat; przez determinację w dopasowywaniu nauczania Kościoła do współczesnych wzorców myślenia; oraz przez przekonanie, że sama prawda wywodzi się z wewnętrznej świadomości doświadczanej przez człowieka – immanencja życiowa – i dlatego jest zawsze relatywna w stosunku do danej osoby. Koncepcje te są wrogie wobec tych wynikających z Bożego Objawienia i natury "upadłego" człowieka. Zobacz także: "The Sin of Liberalism", The Roman Catholic, Tom V, marzec 1983 i 16 rozdział tej książki zatytułowany "Modernism in the Church: The Road to Hell is Paved with Good Intentions" ("Modernizm w Kościele: Droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami") (*).

(4) Brak miejsca nie pozwala na szczegółowe zbadanie tego okresu. Mary Martinez opisała ten okres w serii artykułów w The Roman Catholic. Inne źródła to: Adrian Dansette, The Religious History of Modern France. Herder: Freiburg 1961; Jean-Marie Domenach and Robert de Montvalon, The Catholic Avant-Garde. Holt, Rinehart, and Winston: N. Y. 1967; Emile Poulat, La Crise Moderniste i Intégrisme et Catholicisme intégral. Casterman: Paryż 1962 i 1969.

(*) Zob. Rama P. Coomaraswamy, The Destruction of the Christian Tradition, 2006, ss. 384-404. (Przyp. red. Ultra montes).


© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Kraków 2008