Julian Fałat, Popielec, 1881 „Nie skarbcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą, i gdzie złodzieje podkopują i kradną; ale skarbcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczy i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem, gdzie jest skarb twój, tam i serce twoje” – Mat. 6:19-21.
Z Ewangelii przypisanej na Środę Popielcową
 |
| Posypanie Popiołem Z Introitu Mszy w Środę Popielcową Z Mszału à l'usage de Saint-Didier d'Avignon 1370 (Neapol, południe Włoch) |
Środa Popielcowa kończy okres Przedpościa, a rozpoczyna Wielki Post.
Tradycja posypywania głów popiołem na znak pokuty pojawiła się w VIII wieku. W XI wieku papież Urban II uczynił go obowiązującym zwyczajem w całym Kościele. Wówczas postanowiono, że popiół będzie pochodził z palm poświęconych w Niedzielę Palmową z ubiegłego roku.
W Środę Popielcową katolików obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych (od 7 roku życia) i post ścisły (między 21 a 60 rokiem życia), czyli ograniczenie liczby posiłków do trzech: jednego do syta oraz dwóch skromnych.