1000'lecie koronacji Mieszka II na Króla Polski.

 Mieszko II Lambert został koronowany na króla Polski w 1025 roku, najprawdopodobniej w Boże Narodzenie, 25 grudnia. Uroczystość odbyła się w katedrze gnieźnieńskiej, a koronatorem był arcybiskup gnieźnieński Hipolit. Koronacja miała miejsce krótko po śmierci jego ojca, Bolesława Chrobrego, który również został koronowany na króla w 1025 roku, 18 kwietnia, w Wielkanoc.

25 grudnia #RokuPańskiego 1025 nastąpiła pierwsza sukcesja korony polskiej. W katedrze gnieźnieńskiej abp Hipolit namaścił i ukoronował Mieszka II, drugiego syna Bolesława Chrobrego, na króla Polski. Objął po swym ojcu rozległą monarchię, sięgającą od Bałtyku po Sudety i Karpaty. Odznaczał się wysokim wykształceniem, znając mowę Rzymian i Greków. Fundował liczne świątynie, kontynuując dzieło chrystianizacji kraju.

 Skutecznie – do czasu – dawał zbrojny odpór Konradowi II Salickiemu, cesarzowi rzymskiemu, który związał się antypolskim sojuszem z królem duńskim Knutem Wielkim. Roku 1028 uderzył zwycięsko na marchie saksońskie, co też powtórzył dwa lata później. Roku następnego młode Królestwo zostało napadnięte równocześnie przez Niemców, Ruś i Duńczyków. Wobec zaboru Pomorza przez tych ostatnich oraz Grodów Czerwieńskich przez Ruś, Mieszko szukał ocalenia w pokoju z Cesarstwem, ustępując mu ziemie zaodrzańskie.

 Piastowską monarchią wstrząsnęła wówczas reakcja pogańska, w czasie której – jak podaje Powieść doroczna – „ludzie, powstawszy, pozabijali biskupów, popów i bojarów”. Wiązało się to bezpośrednio z podkopaniem powagi monarszej wśród poddanych, spowodowanym klęskami wojennymi, oraz z niechęcią wobec wiary Chrystusa. Zamęt ten dał sposobność braciom Mieszka, Bezprymowi i Ottonowi, by powrócić do kraju. Pierwszy z nich objął krótkie i krwawe rządy po bracie, podczas gdy Mieszko zmuszony był uchodzić z kraju, by jednak powrócić po zgonie uzurpatora.

 Roku 1032 w Merseburgu odbył się zjazd trzech Piastów – Mieszka, Ottona i Dytryka – z cesarzem Konradem, na którym postanowiono podział Królestwa na trzy dzielnice. Bracia Mieszka zmarli niebawem, on sam zaś u kresu życia ponownie zjednoczył państwo.

 Summa summarum, jakkolwiek nie dorównał ojcu i poniósł dotkliwe klęski, nie byłoby uczciwym umniejszać mu z tego powodu. Nie można bowiem odmówić mu trzeźwości sądu i rozwagi w obliczu śmiertelnych zagrożeń. Choć formalnie zrzekł się korony, to Królestwo, zaczęte przez jego ojca i przejęte przezeń, pozostało jako niematerialny depozyt, do którego odwoływali się jego następcy.

 Requiem aeternam dona ei, Domine, et lux perpetua luceat ei.

Za: https://www.facebook.com/ZMReakcyjny