WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE
STACJA U ŚW. PIOTRA
Ryt zdwoj. I kl. Szaty białe
Pierwsza wzmianka o uroczystości Wniebowstąpienia pochodzi z początków IV wieku. Od tego czasu znana jest ta uroczystość w kościołach wschodnich i w zachodnich tak, że św. Augustyn († 430) mógł powiedzieć: Dzień dzisiejszy świętują po całym świecie.
Chociaż z chwilą swojego wstąpienia do nieba, Pan Jezus przestał obcować z ludźmi w sposób widzialny, jednak święto Wniebowstąpienia nie jest dniem smutku, lecz radości, albowiem przez wstąpienie do nieba uwielbione zostało Człowieczeństwo Jezusowe.
Liturgia podając wiernym do rozważania tą tajemnicę z życia Chrystusowego wzywa, aby myśl wszystkich członków Kościoła kierowała się tam, gdzie jest ich Głowa, Jezus Chrystus : to jest ku niebu.
Obrzędem symbolicznym w dniu Wniebowstąpienia jest zgaszenie Paschału, którego światło miało oznaczać przez te 40 dni obecność Pana Jezusa Zmartwychwstałego wśród Apostołów. Gasi się go po Ewangelii, w której jest mowa o Wniebowstąpieniu Chrystusa.
Na pamiątkę drogi jaką Pan Jezus odbył do miejsca skąd wstąpił do nieba niektóre kościoły odprawiały w dniu święta procesję. Zwyczaj ten przetrwał w Polsce do dnia dzisiejszego. Pod koniec procesji śpiewa się trzy zwrotki dawnego hymnu nieszpornego z Wniebowstąpienia, w którym zanosimy błaganie, aby Pan Jezus podczas swego powtórnego przyjścia na sąd ostateczny był dla nas łaskawy. Następnie celebrans podnosi krzyż śpiewając trzykrotnie : « wstępuje do Ojca swojego i Ojca waszego » — chór odpowiada : « Boga swojego i Boga waszego ». Ceremonia ta uzewnętrznia prawdę o wstąpieniu do nieba.
Msza stacyjna jest u św. Piotra, głównego świadka Wniebowstąpienia. Jej główna myśl wyrażona jest w zdaniu, które dziś wtrącamy w Communicantes kanonu : Jezus Chrystus ułomną naturę naszą zjednoczoną w sobie z Bóstwem umieścił w chwale Ojca. Stąd Kościół czerpie świętość i ową moc cudów, o której wspomina Ewangelia, a która świadczy o jego Boskim pochodzeniu.
Na mocy zarządzenia Leona XIII przed uroczystością Ducha św. odprawia się nowennę, aby prosić Boga o zjednoczenie wschodnich kościołów schizmatyckich z Kościołem katolickim.
Za: Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, o. Gaspar Lefebvre, Benedyktyn. Przekład polski opracowali mnisi opactwa w Tyńcu. Opactwo ŚŚ. Piotra i Pawła w Tyńcu – Polska. Opactwo Św. Andrzeja, Bruges – Belgia, 1956 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.