 |
| Hipolit Flandrin, Pan Jezus wjeżdżający do Jerozolimy na osiołku (1842) |
Wielki Tydzień: Niedziela Palmowa: Stary ryt a ryt z 1955
Uwaga wstępna: modyfikacje w obrzędach Wielkiego Tygodnia z 1955 roku były częścią serii postępujących zmian liturgicznych, począwszy od 1951 roku, które ostatecznie doprowadziły do promulgacji Novus Ordo Missae w 1969 roku.
Stworzenie obrzędów Wielkiego Tygodnia z 1955 roku, podobnie jak stworzenie Novus Ordo, było organizowane przez Hanibala Bugniniego, człowieka uznawanego za złego geniusza, który zniszczył Mszę.
Z perspektywy czasu, możemy spojrzeć wstecz na zmiany Wielkiego Tygodnia z 1955 roku i zobaczyć serię wprowadzanych postępujących zmian, które na stałe zostaną wcielone w Novus Ordo.
- – - – - – - – - – - – - – -
W tradycyjnym rycie kapłan święci palmy przy ołtarzu podczas „suchej Mszy” (ceremonii, która wzorowana jest na strukturze Mszy). Następuje procesja, a potem właściwa Msza, podczas której śpiewana jest Męka Pańska. Sucha Msza jest pozostałością po rzymskiej praktyce, zgodnie z którą Papież święcił palmy podczas Mszy w jednym kościele, poszedł procesyjnie do innego i tam ofiarował drugą Mszę.
W rycie z 1955 roku sucha Msza (Introit, Kolekta, Lekcja, Responsorium, Ewangelia, Prefacja i Sanctus) zniknęła. Kapłan święci palmy nie przy ołtarzu, ale przy stole, za którym stoi „twarzą do ludzi” – pierwszy raz, gdy taki kierunek występuje w liturgii rzymskiej. Zamiast szat fioletowych, używane są szaty czerwone, jak w Novus Ordo. Użyta jest tylko jedna modlitwa do poświęcenia; w starym rycie było ich pięć.
Jeśli chodzi o procesję, reformatorzy usunęli mistyczną ceremonię przy drzwiach kościoła – śpiewające na przemian chóry na zewnątrz i wewnątrz kościoła, pukanie do drzwi, symbolizujące Chrystusa pragnącego wstąpić do Miasta Świętego. Po procesji, w nowym rycie kapłan śpiewa ostatnią kolektę twarzą do ludzi, a plecami do tabernakulum.
W rycie z 1955 roku modlitwy u stopni ołtarza całkowicie znikają ze Mszy, a kapłan przystępuje do ołtarza, aby go okadzić. Jeśli obecni są w asyście inni szafarze, celebrans sam nie czyta lekcji z Pisma świętego, ale siedzi na swoim miejscu i ich słucha. Namaszczenie w Betanii jest opuszczone na początku Męki, a umieszczenie straży przy grobie opuszczone jest na końcu. Ostatnia Ewangelia jest zniesiona.
Z języka angielskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: Quidlibet. Blog x. Cekady.