Jubileusz stulecia poświęcenia Polski Sercu Jezusowemu w Krakowie (1921-2021).

Jutro, 3 czerwca 2021 – 100'lecie Aktu poświecenia Narodu polskiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, Kraków 3 czerwca 1921 r.

Akt poświęcenia całej Ojczyzny Najświętszemu Sercu Pana Jezusa

 POŚWIĘCENIE POLSKI W 1921 ROKU W KRAKOWIE

Wtedy akt poświęcenia stał się jakby jednym głosem wszystkich czcicieli Bożego Serca, ostro występujących w obronie Jego chwały i dochodzących Jego praw, głosem wołającym: «Trzeba, ażeby [Chrystus] królował!» (1Kor 15,25). «Przyjdź królestwo Twoje!». Wyniknął z tego szczęśliwie fakt, że na początku bieżącego stulecia poprzednik nasz Leon XIII, ku radości świata chrześcijańskiego, poświęcił Najświętszemu Sercu cały rodzaj ludzki, należący z natury rzeczy do Chrystusa, w którym wszystko jest zawarte (por. Ef 1,10)” – uczył papież Pius XI w encyklice Miserentissimus Redemptor.

Polska trzykrotnie dokonywała aktu poświęcenia się Bożemu Sercu. Po raz pierwszy uczyniła to na Jasnej Górze w bardzo trudnym okresie swej historii w 1920 roku. Gdy szczęśliwie ominęła nas niewola bolszewicka, zdarzył się „cud nad Wisłą”, nasi biskupi postanowili ponownie oddać naszą ojczyznę Bożemu Sercu w 1921 roku. Nadarzyła się ku temu okazja w czasie konsekracji świątyni Serca Jezusowego w Krakowie. Te uroczystości trwały od 28 maja do 3 czerwca 1921 roku i połączone były z obchodami 50-lecia Apostolstwa Modlitwy i „Posłańca Serca Jezusowego”. Na te uroczystości otrzymało zaproszenie wielu dostojników kościelnych i świeckich. Z tej okazji Episkopat Polski zebrał się w Krakowie na trzeciej konferencji w II Rzeczypospolitej. Po jej zakończeniu cały episkopat wziął udział w uroczystościach konsekracyjnych. 3 czerwca, w uroczystość Serca Pana Jezusa, po południu kard. Edmund Dalbor – prymas Polski – w otoczeniu biskupów i tysięcy wiernych poprowadził procesję z nowokonsekrowanej świątyni na Mały Rynek i tam uroczyście poświęcił Polskę Najświętszemu Sercu Jezusowemu. W ten sposób bazylika Serca Jezusowego stała się centrum kultu na całą Polskę. Bazylika ta, budowana przez 20 lat z ofiar całego narodu spod trzech zaborów, stała się wotum za odzyskaną wolność i niepodległość. W akcie oddania wypowiedzianym przez Edmunda kard. Dalbora znalazły się między innymi takie słowa: „Przyjąłeś z naszych rąk na widomy znak poddaństwa dźwigniętą z ofiar całej Polski świątynię; prosimy Cię, abyś ten kościół w sercu ojczyzny Sercu Twemu wzniesiony przyjął za tron królewski Twego wśród nas panowania”. Widomym znakiem wdzięczności za odzyskaną wolność i niepodległość naszej ojczyzny w 1918 roku był także pomnik Serca Jezusowego wzniesiony w Poznaniu ze składek całego społeczeństwa. Został on poświęcony w 1932 roku przez kard. Augusta Hlonda – prymasa Polski, który powiedział wtedy: „Naród cały skupia się w tej chwili koło Serca Jezusowego, które jest źródłem i symbolem miłości. Niech ten pomnik będzie upomnieniem do jedności i zgody”. Na cokole tego pomnika napisano: „Najświętszemu Sercu Jezusowemu Polska niepodległa”. Niestety pomnik ten został zburzony przez okupanta hitlerowskiego w 1940 roku. Trzeci raz uznania Jezusa za Króla Polski dokonał w uroczystość Chrystusa Króla prymas Stefan Wyszyński w 1951 roku. 

AKT POŚWIĘCENIA NARODU POLSKIEGO SERCU JEZUSA 

W 1921 ROKU W KRAKOWIE

    Nieśmiertelny Królu wieków, rzeczywisty i żywy, pod postacią chleba utajony, Panie nasz Jezu Chryste! Oto staje u stóp Twoich w osobie swych pasterzy i w osobie pobożnych tych tłumów wierny naród polski, aby w starej królów naszych stolicy obwołać Cię uroczyście najwyższym swym Panem. Przyjąłeś z rąk naszych na widomy znak poddaństwa dźwigniętą z ofiar całej Polski świątynię: prosimy Cię, byś ten kościół w sercu ojczyzny Sercu Twemu wzniesiony przyjął za tron królewski Twego wśród nas panowania. Wyznajemy bowiem przed niebem i ziemią, że Twego panowania nam potrzeba: wyznajemy publicznie, że Ty jeden, Królu królów, masz do nas święte i nigdy niewygasłe prawa; wyznajemy za wszystkich, co znać Cię i służyć Ci nie chcą, że tylko pod Twym berłem ratunek dla wskrzeszonej Twą mocą, a tak ciężko skołatanej ojczyzny. Więc Panie nasz wszechmocny, racz nie patrzeć na niegodność naszą i nędzę, ale w imię dobroci Serca Twego zstąp do nas miłościwie, pełen łaski i prawdy, by zawładnąć tym ludem, co oddaje Ci się dziś i poświęca. Święć się wśród nas Imię Twoje! Przyjdź do nas słodkie i błogosławione królestwo Twoje! Niech ci, co rządzą, w imię Twoje władzę sprawują; ustawy nasze niech będą świętego prawa Twego odbiciem; wojsko nasze niech pod Twym znakiem strzeże granic ojczyzny; wiedza niech od Twej prawdy światła zapożycza i Ciebie publicznie niech wyznaje; życie nasze całe, i społeczne, i rodzinne, niech Twym duchem się napoi i na zasadach Twoich się oprze! Usuń spomiędzy nas to wszystko, co prawdzie i łasce Twojej się sprzeciwia, otwórz oczy zaślepionym, ulecz chore serca, obmyj to, co oczyszczenia potrzebuje, weź nas w opiekę przed wrogiem postronnym i przed naszą własną słabością, podbij nas pod świętą władzę Twej miłości, bo jesteśmy i do Ciebie należeć chcemy. Jak niegdyś Polska nasza, jedna z pierwszych, przed słodkim Sercem Twoim upadła w pokłonie, tak dziś oddajemy Ci cały nasz naród w zupełne i niepodzielne władanie, oddajemy Ci i poświęcamy jego miasta i wioski, jego prawa i zwyczaje, jego prace i trudy, jego potrzeby i jego nadzieje. Ufamy Ci i w imię tej ufności podnosimy głos uwielbienia, który niech płynie przez wszystkie ziemie polskie i znajdzie oddźwięk we wszystkich polskich sercach: Chwała niech Ci będzie, Królu wieków i najwyższy Panie naszej ojczyzny; Tobie moc i panowanie, nam zaś w Twej służbie na doczesne nasze dzieje ratunek, a na wieczność dziedzictwo niebieskiej Twej ojczyzny. Amen.

3 czerwca 1921 roku, Kraków