 |
| Pius XI po śmierci |
 |
| Papież Pius XI na marach |
85 lat temu, 10 lutego AD 1939 odszedł do domu Pana Ojciec Święty, Papież Pius XI. Papież w latach 1922-1939, który podziwiał Polaków – „najbardziej polski” papież w historii, nazywany nieraz
papa Polacco, sam żartował podobno, że był polskim biskupem (był pierwszym Nuncjuszem Apostolskim w Rzeczpospolitej Polskiej po odzyskaniu niepodległości, w latach 1918-1921, nominację biskupią otrzymał w 1919 r., konsekrowany na biskupa w archikatedrze Warszawskiej przez Alexandra kard. Kakowskiego, metropolitę warszawskiego, Prymasa Królestwa Polskiego), jako jedyny dyplomata nie opuścił Warszawy w czasie wojny polsko-bolszewickiej, podjął tę decyzję świadomie i prosił kurię rzymską o pozwolenie na pozostanie na miejscu, bo chciał dzielić los warszawian na dobre i na złe. W przededniu bitwy warszawskiej podczas Mszy św. ofiarował swoje życie Bogu. To na jego polecenie, już jako Papieża, w kaplicy letniej rezydencji papieskiej w Castel Gandolfo umieszczono w ołtarzu kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej i fresk przedstawiający bitwę warszawską 1920 r. W 1925 r. podpisał konkordat z Polską, w którym ustanowiono 5 metropolii łacińskich, jedną ormiańską i jedną unicką.
Jedną z jego pierwszych inicjatyw była inauguracja (23 grudnia 1922 r.) działalności Akcji Katolickiej. W encyklice Divini Redemptoris (19 marca 1937 r.) potępił ateistyczny komunizm. 14 marca 1937 papież wydał encyklikę Mit brennender Sorge, w której potępił hitleryzm. W dniu 11 grudnia 1925 r. Pius XI ogłosił encyklikę Quas primas, którą ustanowił Święto Chrystusa Króla na ostatnią niedzielę października z jego własnym officium i Mszą św. Przyczynił się do rozwinięcia idei pierwszych piątków miesiąca jako zadośćuczynienia Sercu Jezusa za grzechy ludzkości. W 1928 r. potępił fałszywie pojmowany ekumenizm w encyklice Mortalium animos, gdzie stanowczo przeciwstawił się promowaniu jedności z sektami chrześcijańskimi, które nie pozostawały w łączności doktrynalnej z Kościołem katolickim. W czasie pontyfikatu przeprowadził ponad 500 beatyfikacji i 33 kanonizacji. Ogłosił świętymi m.in. Teresę z Lisieux, Jana Bosko, Jana Fishera, Tomasza More’a, Piotra Kanizjusza, Alberta Wielkiego, Konrada z Parzham i Andrzeja Bobolę. Dodatkowo, nadał tytuł doktora Kościoła: Albertowi Wielkiemu, Piotrowi Kanizjuszowi, Robertowi Bellarminowi i Janowi od Krzyża.
Zmarł w Watykanie 10 lutego 1939, o godzinie 5:30. 14 lutego 1939 r. został pochowany w bazylice św. Piotra. Był to dzień żałoby narodowej we Włoszech i Irlandii. Odznaczony Orderem Orła Białego nadanym postanowieniem Naczelnika Państwa – Józefa Piłsudskiego, który otrzymał od posła i ambasadora Władysława Skrzyńskiego w Watykanie przed konklawe w 1922 r. tj. 2 lutego. Około 1930 r. nazwa ulicy Pięknej w Warszawie została zmieniona na Piusa XI. Po śmierci Piusa XI – pod koniec lutego 1939 r., władze polskich miast Piotrkowa i Kalisza nazwały jego imieniem ulice. W 1930 r. został wybity medal upamiętniający o treści
W dziesiątą rocznicę Cudu nad Wisłą (rewers) i
Ojciec św. Pius XI w 1920 r. nie opuścił Warszawy (awers), wydany przez Mennicę Warszawską, a zaprojektowany przez Stefana Rufina Koźbielewskiego.
 |
| Sala im. Piusa XI na KUL'u |
 |
| „Polska” kaplica papieska w Castelgandolfo |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz