Papiestwo i Państwo Papieskie.

Największy zasięg Państwa Kościelnego, 1700
Patrimonium Sancti Petri, ojcowizna po świętym Piotrze

Godło Państwa Kościelnego

    Jedna antykatolicka sekta rozpowszechnia pogląd, że ostatnim papieżem był Pius IX.

    Wyjaśnia faktem, że za panowania papieża Piusa IX Państwo Papieskie zostało zdemontowane. Jej członkowie twierdzą, że w ten sposób Bóg „odebrał nam papiestwo”.

    Zobaczmy, czy ta dziwna teza odpowiada naukom Pisma Świętego i Świętej Tradycji na temat papiestwa.

    Teza: „Ostatnim papieżem zgodnie z poświęconą przez Boga sukcesją był Pius IX. Proszę zbadać demontaż państw papieskich, który bezpośrednio wpłynął na powszechne odrzucenie władzy papieskiej. Bóg pozwolił więc usunąć papiestwo”.

     Odpowiedź: Teza ta jest jednoznacznie FAŁSZYWĄ, ponieważ nie została potwierdzona ani przez Pismo Święte, ani przez Świętą Tradycję.

    Przede wszystkim należy powiedzieć, że ta teza sama w sobie zawiera sprzeczność, ponieważ można dojść do wniosku, że papież Pius IX nie był ostatnim papieżem, ponieważ to on został pozbawiony stanów papieskich.

    Jeśli Bóg pozwolił świeckim władcom zabrać papieskie stany Piusowi IX, oznacza to, że Bóg zabrał mu także papiestwo. Jeśli Bóg zabrał papiestwo od Piusa IX, oznacza to, że Pius IX nie był papieżem. Dlatego ostatnim papieżem byłby Grzegorz XVI, a nie Pius IX.

    Co więcej, ta teza zawiera fałszywą ukrytą aluzję, że papiestwo zostało ustanowione najpierw, a następnie zlikwidowane nie przez Boga, ale przez człowieka.

    Z historii Kościoła Katolickiego wiemy, że w 754 roku Pepin, król Franków, obdarzył papiestwo egzarchatem Rawenny, który był prawdziwym początkiem stanów papieskich.

    Jeśli ten fakt historyczny zostanie zinterpretowany w „świetle” wyżej wspomnianej tezy, papiestwo pojawiło się po raz pierwszy w VIII wieku z woli człowieka.

    A kiedy w 1870 roku włoski parlament ograniczył suwerenność praw papieża Piusa IX do granic Watykanu, oznaczałoby, że papiestwo zostało odebrane również z woli człowieka

    Z Ewangelii wiemy coś innego niż to, co ofiaruje nam ta głupia teza:

„Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby królestwo moje z tego świata było, wżdyby się bili słudzy moi, żebych nie był wydany żydom: lecz teraz królestwo moje nie jest stąd” (Św. Jan 18: 36).

„A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go” (Św. Mateusz 16:18).

„Paś owce moje. Paś baranki moje” (Św. Jan 21: 15-17).

Sobór Watykański:

O ustanowieniu Prymatu Apostolskiego w Błogosławionym Piotrze

Dlatego UCZYMY i OŚWIADCZAMY, że zgodnie ze świadectwem Ewangelii prymat jurysdykcji nad powszechnym Kościołem Bożym został natychmiast i bezpośrednio obiecany i przekazany błogosławionemu Piotrowi Apostołowi przez Chrystusa Pana. Gdyż to tylko Szymon, do którego już powiedział: „będziesz się nazywał Kefas” (Św. Jan 1: 42), że Pan, po oświadczeniu dokonanym przez Piotra, gdy ten wyznał „Ty jesteś Chrystusem, Synem Boga Żywego”, zwrócił się do niego tymi uroczstymi słowami: ,,Błogosławiony jesteś, Szymonie, Bar-Jona, ponieważ ciało i krew nie objawiły ci tego, ale Mój Ojciec, który jest w niebie. I powiadam ci, że jesteś Piotrem i na tej skale zbuduję Mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I dam ci klucze królestwa niebieskiego. I cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie ono związane także w niebiesiech, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane także w niebiesiech” (Św. Mateusz 16: 16, 19). I tylko Szymonowi Jezus po swoim zmartwychwstaniu nadał jurysdykcję Głównego Pasterza i Władcy nad całym s woim owczarnią słowami: „Paś owce moje. Paś baranki moje” (Św. Jan 21: 15, 17). (1)

    Ponieważ Królestwo Chrystusa nie ogranicza się do granic jakiegokolwiek ziemskiego państwa, papiestwo nie jest ograniczone do granic jakiegokolwiek ziemskiego państwa.

    Ponieważ Królestwo Chrystusa nie zależy od chwilowego dobrobytu lub jego braku, papiestwo nie zależy również od tymczasowego dobrobytu ani jego braku.

    Od założenia i przez pierwsze 300 lat Kościół Katolicki, w tym papieże, był prześladowany przez władze pogańskie. Chociaż Kościół i papiestwo nie posiadali ziemi ani innych nieruchomości, nie oznacza to, że one nie istniały.

    Ponieważ Kościół i papiestwo są instytucjami Bożymi, istniały od momentu ich założenia przez Chrystusa i będą istnieć aż do ostatniego dnia tego świata, bez względu na to, czy posiadają świątynie, ziemie lub inne dobra materialne.

    Poniżej kilka faktów na temat historii państw papieskich:

„Pod panowaniem pogańskich cesarzy chrześcijaństwo było religią illicita, a biskupi rzymscy byli narażeni przez swoje stanowisko na pełną surowość przepisów; znaczna ich część poniosła męczeństwo. Przyjęty Edykt Konstantyna na rzecz religii posiadał różne dla nie punkty [NIERUCHOMOŚĆ KOŚCIOŁA, s. 183] W średniowieczu od dawna wierzono, że pierwszy cesarz chrześcijański dokonał uroczystego „Edyktu darowizny”, przyznając papieżowi Sylwestrowi I miasto Rzym, tamtejszy cesarski pałac oraz „prowincje, miejsca i miasta wszystkich Włoch i regionów zachodnich. Darowizna dawno temu została uznana za fałszerstwo; Muratori przypisuje ją jako stworzoną w VIII wieku. Pod koniec szóstego wieku Stolica Rzymska była w posiadaniu dużych majątków ziemskich, głównie we Włoszech i na Sycylii. Po śmierci Grzegorza Wielkiego potęga Cesarstwa Wschodniego we Włoszech zmniejszała się coraz bardziej, a Longobardów, nacierając z północy, grozili przejęciem Rzymu. Oczywiście, pod nieobecność innych autorytetów, Rzymianie i mieszkańcy okolicznych dzielnic zaczęli patrzeć na papieży jak na swoich obrońców i władców. Aby odpędzić Longobardów, papież Stefan II. zaapelował o pomoc do młodej monarchii frankońskiej; Pepin (754) przekroczył Alpy, pokonał Aistulfa, króla longobardzkiego, i obdarzył papiestwo Egzarchatem Rawenny. To był prawdziwy początek państwa kościelnego”. 

„Stolica Apostolska została przeniesiona do Awinionu i tam osadzona na ponad siedemdziesiąt lat (1305–1378)”. 

„Państwa Kościoła pozostały z granicami praktycznie niezmienionymi aż do rewolucji francuskiej, stanowiąc terytorium o nieregularnym kształcie w centrum Włoch, od Ferrary na północy do Terraciny na południu, z Ankoną na wschodzie i Civitą Vecchią dla jego zachodni port morski. Na mocy traktatu Tolentino (1797) Napoleon zmusił papieża do odstąpienia od Legacji, Bolonii, Ferrary i Romagny oraz przyjęcia francuskiego garnizonu do Ankony; Awinion został już zajęty i przyłączony do Francji. Terytorium papieskie zostało zawłaszczone przez Francuzów, a kiedy papież (Pius VII) rzucił przeciwko Napoleonowi z tego powodu wyrok ekskomuniki, został aresztowany i trzymany jako więzień, najpierw w Savonie, a następnie w Fontainebleau. Po upadku Napoleona papież został przywrócony do urzędu na nieumniejszonym terytorium. Pius IX, wybrany na papieża w 1846 roku, ogłosił amnestię przestępcom politycznym i szczerze starał się tak gruntownie zreformował administrację w każdym dziale, że zostawił poddanych bez powodu niezadowol nia. Nienawistna zbrodnia zabójstwa jego ministra Pellegrino Rossiego (1848) była odpowiedzią rzymskich demokratów na ojcowskie uwarunkowania papieża. Papież został zmuszony do schronienia się na terytorium neapolitańskim, a Mazzini i Garibaldi utworzyli republikę w Rzymie. Ludwik Napoleon, wybrany na prezydenta nowej Republiki Francuskiej, wysłał żołnierzy do Rzymu pod dowództwem generała Oudinota, który bez większych problemów odpędził rewolucjonistów i sprowadził papieża z powrotem. Wszystko to miało miejsce w 1849 roku. W Rzymie pozostawiono garnizon francuski; ale papież wiedział, że w planach Ludwika Napoleona nie ma obrony całego papieskiego terytorium. Dlatego w celu utrzymania go w stanie nienaruszonym stworzył małą armię dowodzoną przez francuskiego generała Lamoriciere'a, a złożoną w dużej mierze z obcych katolików. Po wojnie między Austrią a Francją, w której potęga tego pierwszego kraju została pobita w Solferino (1859), oddziałom Piemontu, rządzonemu przez bystrego Cavour i wspieranemu przez sektę rewolucyjną, udało się zdobyć Toskanię, Legacje, Modenę, Parma i Neapol. Mała armia papieska została obezwładniona przez siły piemonckie wielokrotnie liczniejsze w Casteltidardo (1860). Papieżowi pozostała już tylko jedna prowincja, „Dziedzictwo Świętego Piotra”, rozciągająca się około pięćdziesięciu mil wzdłuż wybrzeża na północ od Rzymu. Tej stolicy w 1870 roku Pius IX również został pozbawiony przez króla Piemontu, który wykorzystał problemy Francji podczas wojny z Niemcami, aby zerwać z traktatem z 1864 roku, na mocy którego zgodził się, aby Florencja powinna być stolicą włoskiego królestwa. Mówiono teraz, że Rzym był niezbędną stolicą tego królestwa, ale należy uszanować niezależność papieża. Papieski pałac Kwirynala i wszystkie budynki publiczne zostały zawłaszczone przez najeźdźców; ale Watykan został pozostawiony nienaruszony, a „ustawa o gwarancjach” uchwalona przez włoski parlament (a mogąca być uchylona przez ten sam organ), przy jednoczesnym przyznaniu papieżowi rocznej dotacji w wysokości dwóch milionów lirów, zagwarantowała mu suwerenne prawa w granicach Watykanu. Nie trzeba chyba mówić, że dotacja nie została zaakceptowana, podczas gdy fragment gwarantowanej suwerenności został już naruszony na różne sposoby i jest utrzymywany w najtrudniejszym opisie. Na razie Rzym i Państwo Papieskie są stracone przez Papiestwo”. (2)

Wniosek:

Chociaż Rzym i Państwo Papieskie zostały stracone przez Papiestwo, samo papiestwo nie jest stracone, ale wciąż żyje.

Dlatego teza, która głosi, że papiestwo przestało istnieć wraz z demontażem państw papieskich, jest tezą FAŁSZYWĄ.

Ks. Walery

Przypisy:

Cytaty z Pisma Świętego: Biblia Łacińsko-Polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego X. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T.J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego Arcybiskupa i Metropolity Mohylowskiego. We czterech tomach in 8-vo maj (fracta pagina). Wydanie trzecie. Tom IV. Obejmujący Księgi Nowego Testamentu, jako to: Cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, czternaście listów św. Pawła, list św. Jakóba, dwa listy św. Piotra, trzy listy św. Jana, list św. Judy i Objawienie św. Jana. Wilno. Nakładem i drukiem Józefa Zawadzkiego. 1898, str. 844. Źródło: ultramontes.pl.

(1) THE DECREES OF THE VATICAN COUNCIL

Edited WITH AN INTRODUCTION

by the REV. VINCENT McNABB, O.P.

NEW YORK, CINCINNATI, CHICAGO

BENZIGER BROTHERS Printers to the Holy Apostolic See 1907

Imprimi potest FR LAURENTIUS SHAPCOTE, O.P., S.T.L. Prior Provincialis

Imprimi potest + GULIELMUS Episcopus Arindelensis Virarius Generalis

Westmonasteril die 19 Oct. 1906

First Dogmatic Constitution on the Church of Christ. pp. 36-39

(2) A CATHOLIC DICTIONARY

CONTAINING SOME ACCOUNT OF THE

DOCTRINE, DISCIPLINE, RITES, CEREMONIES,

COUNCILS, AND RELIGIOUS ORDERS OF

THE CATHOLIC CHURCH

BY WILLIAM E. ADDIS

SECULAR PRIEST : SOMETIME FELLOW OP THE ROYAL UNIVERSITY OF IRELAND

AND THOMAS ARNOLD, M.A.

FELLOW OF THE SAME UNIVERSITY

SIXTH EDITION, WITH ADDITIONS.

NEW YORK

THE CATHOLIC PUBLICATION SOCIETY CO.

9 BARCLAY STREET

1887

NlHIL OBSTAT: EDUARDUS S. KEOGH, CONG. ORAT., CENSOR DEPUTATUS

IMPRIMATUR: HENRICUS EDUARDUS, CARD. ARCHIEP. WESTMONAST. Die 18 Dec., 1883.

IMPRIMATUR: JOHN CARD. McCLOSKEY, ARCHBISHOP OF NEW YORK. Feb. 14, 1884.

Copyright, LAWRENCE KEHOE, 1884.

Copyright, LAWRENCE KEHOE, 1887.

pp. 772-774

Tłum. Paulo

ZA: http://www.catholicmessage.org/blog/papiestwo_i_panstwo_papieskie/2019-12-05-297

OD REAKCJI TENETE TRADITIONES: Podobną, irracjonalną i bezsensowną tezę usłyszeć można od niektórych modernistów, konserwatystów novus ordo czy nawet indultowców, którzy twierdzą, że w obecnych czasach papieże nie powinni już koronować się tiarą, gdyż nie są ziemskimi monarchami. Jest to absurd, gdyż tiara nie była nigdy symbolem ziemskiej, doczesnej władzy monarszej Papieża nad Państwem Kościelnym, a jego uniwersalnej władzy nad Kościołem Chrystusowym i nad całym Światem, jako Namiestnika i zastępcy Chrystusa Pana, jego potrójnej władzy uświęcania, nauczania i rządzenia (jurysdykcji powszechnej). Najdobitniej stwierdza to sama formuła Papieskiej Koronacji : Przyjmij tę tiarę ozdobioną trzema koronami i wiedz, że tyś Ojcem książąt i królów, władcą świata, Wikariuszem naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa którego jest cześć i chwała na wieki wieków . Tak więc Papież nie jest tylko jednym z władców ziemskich, a OJCEM WSZYSTKICH KSIĄŻĄT I KRÓLÓW, WŁADCĄ ŚWIATA. Jego władza pochodzi z Boskiego nadania i nikt nie jest w stanie jej odebrać ani ograniczyć. Nie ma na ziemi żadnej wyższej władzy, żadnej ziemskiej "instancji odwoławczej". Papież nie potrzebuje własnego państwa do realizacji tej władzy, choć oczywiście to państwo ze stolicą w Rzymie należy się Papieżom i powinno zostać przywrócone.