Abp Lefebvre - dlaczego NIE? Arcybiskupa Lefebvre'a "wierność" wobec Mszy Św. Wszechczasów.

Bractwo Św. Piusa X (FSSPX) próbuje wmówić nam legendę swego założyciela, śp. Abp. Lefebvre'a jako niestrudzonego i niezłamanego obrońcy Mszy Świętej Wszechczasów (tzw. Trydenckiej), czyli tradycyjnej Mszy Św. w rycie rzymskim. Stawia się go więc w równym szeregu (a często i nawet powyżej, pomijając pozostałych lub umniejszając ich zasługi) z tzw. Kapłanami Niezłomnymi, którzy po zbójeckiej rewolucji Vaticanum II odmówili podporządkowania się reformom, a zwłaszcza celebrowania jakichkolwiek eksperymentów liturgicznych, które wyszły spod pióra masona, x. Hannibala Bugniniego, w latach 1954-1969. Owszem, niektórzy z tych kapłanów akceptowali, w imię świętego posłuszeństwa, część tych zmian (niektórzy do roku 1958, niektórzy zaś aż do 1962, z mszałem Roncalliego włącznie). Żaden z nich jednak nigdy nie odprawił Mszy wg. tzw. Mszału Soborowego (z 1965 r.), a tym bardziej, wg. Novus Ordo Missae. Te zmiany dotykały już bowiem samego serca liturgii, a więc części stałych Mszy Św. Widząc co działo się na soborze, kapłani ci kategorycznie odrzucili jakiekolwiek zmiany w rycie Mszy, wprowadzone jeszcze w czasie trwania tego zbójeckiego soboru. Co prawda te zmiany (z 1965 r.) nie były same w sobie (per se) heretyckie (podobnie jak np. Nowe Triduum z 1955 r.) ale stanowiły istotne zerwanie z tradycyjną, rzymską liturgią, i w przeciwieństwie do poprzednich zmian, poważnie naruszały sam układ i modlitwy mszalne (był to więc w zasadzie całkowicie nowy mszał, a nie kontynuacja Mszału św. Piusa V). Nowy Mszał usuwał m.in. starożytne modlitwy u stopni ołtarza czy ostatnią ewangelię, wprowadzał możliwość celebracji przodem do ludu oraz w językach narodowych (te części które odmawia się na głos), wprowadzał odmawianie na głos modlitwy eucharystycznej (Kanonu Rzymskiego), a także odmawianie Pater Noster głośno przez wiernych razem z kapłanem. Kapłan miał od teraz odmawiać niektóre modlitwy z "miejsca przewodniczenia", a nie przy ołtarzu, czyli tak jak później w Novus Ordo. Nowy Mszał usuwał również znaczące różnice liturgiczne między biskupem a prezbiterem, dopuszczał też uroczyste celebracje bez diakona i subdiakona, a także koncelebrę (która w tradycyjnej liturgii występuje jedynie przy udzielaniu święceń kapłańskich [prezbiteratu] i sakr biskupich).

Jak wiemy z przekazu tych naprawdę Niezłomnych duchownych (a takim z całą pewnością był m.in. o. Gueard des Lauriers OP), abp. Lefebvre wcale nie zaliczał się do tego grona. Wręcz przeciwnie, kilka razy zdarzyło mu się odprawiać NOM (tak, ten NOM, który potem nazwał "bękarcim rytem"), natomiast gdy został poproszony (jeszcze przed oficjalnym wprowadzeniem NOM) przez grupę wiernych i xięży, o odprawienie w kościele w Rzymie (gdzie wówczas rezydował) uroczystej Mszy Św. w święto św. Piusa V, odprawił ekperymentalną Mszę wg. Mszału z 1965 r., który jak już napisano wcześniej, nie jest kontynuacją tradycyjnego Mszału Rzymskiego św. Piusa V. Część oburzonych i zniesmaczonych tą sytuacją ludzi wychodziła z kościoła. Jak widać na poniższym zdjęciu, nie była to jednak jednorazowa wpadka abp. Lefebvre'a, ani nie wynikało to z jego początkowej bojaźni i niechęci do podjęcia jakichkolwiek zdecydowanych działań, z obawy przed modernistyczną "hierarchią". Otóż już wiele lat po założeniu FSSPX, jak również po nałożeniu "suspensy" przez modernistyczny neokościół, abp. Lefebvre wciąż celebrował (a także, jak widać, koncelebrował) liturgię wg. tzw. Mszału Soborowego (przejściowego) z 1965 r.

Koncelebra abp. Lefebvre'a i x. Franza Schmidbergera FSSPX

Prałat Marcel Lefebvre koncelebruje Mszę św. ze swoim następcą jako przełożonym generalnym Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, x. Franzem Schmidbergerem w dniu 24 października 1982 r. w Niemczech. (Zdjęcie: Bernard CHARLON / Gamma-Rapho Getty Images). Na zdjęciu widać że obaj duchowni mają ubrane gotyckie ornaty, arcybiskup nie ma pontyfikalnej dalmatyki i tuniki, a na ołtarzu znajdują się tablice ołtarzowe (których nie umieszcza się, zgodnie z rubrykami tradycyjnego Mszału, do Mszy św. dla biskupa). Mszał eksperymentalny z 1965 r. zrównywał biskupa ze zwykłym duchowieństwem, i dopuszczał celebrowanie przez niego uroczystej Mszy Św. tak jak zwykły kapłan (czyli nie pontyfikalnej).

W FSSPX przez długi czas była pewna dowolność w sprawowaniu liturgii. Część duchownych (głównie w USA) tego bractwa celebrowało wg. Ksiąg liturgicznych sprzed 1955 r., a część (wraz z samym założycielem, głównie w Europie) na zmianę wg. Mszałów z 1962 i 1965 r. Dopiero w latach 80'tych abp. Lefebvre miał ostatecznie narzucić całemu bractwu mszał z 1962 r. (jak widać eksperyment z mszałem '65 jednak nie sprawdził się, nawet w bractwie, mimo odgórnych prób narzucenia go, więc w ramach pewnego kompromisu zdecydowano się na mszał z 1962 r.). Oczywiście kapłani którzy pragnęli pozostać przy odprawianiu tradycyjnej liturgii (sprzed 1955 r.) musieli wówczas opuścić FSSPX (głównie z tego powodu odeszła z bractwa słynna amerykańska dziewiątka). Natomiast abp. Lefebvre nie miał problemu z [kon]celebrowaniem, jeszcze w 1982 r., Mszy Św. wg. Mszału Soborowego z 1965 r. Zresztą powszechnie wiadomo, że to co odprawia się w kościołach i kaplicach FSSPX to nie jest czysta liturgia z 1962 r., ani nie jest to współczesna "wersja nadzwyczajna rytu rzymskiego" (mszał inndultowy Ratzingera z 2008 r.), tylko jest to pewna hybryda Mszału z 1962 r., z pewnymi subiektywnie dobranymi zwyczajami z liturgii sprzed 1955 r. (zwłaszcza w przypadku Wielkiego Tygodnia) z pewnymi zwyczajami lokalnymi, głównie francuskimi (narzucanymi we wszystkich krajach gdzie FSSPX działa, również tam gdzie są one całkiem obce), oraz po prostu z tym, co abp. Lefebvre lubił i jak odprawiał. Jest to tzw. Ryt Ekoński, jak określało go wielu byłych kapłanów FSSPX, ryt własny bractwa, funkcjonujący podobnie jak ryty zakonne, z tym że oczywiście, jak wszystko w FSSPX, nie zatwierdzony przez żadną prawowitą władzę kościelną. Bractwo ma więc swoją własną, nową liturgię, podobnie jak swoją własną, nową teologię, nowe prawo kanoniczne (będące subiektywną hybrydą tradycyjnego, katolickiego kodeksu prawa kanonicznego z 1917 r. i modernistycznego, wojtyliańskiego z 1983 r.), własną "hierarchię", "jurysdykcję", sądownictwo kościelne etc. To wszystko w żaden sposób nie podlega oczywiście, rzekomo "uznawanej" przez nich "hierarchii" modernistycznego neokościoła, i jest ustanowione w opozycji wobec tych władz...

Jest więc wielkim nieporozumieniem stawianie abp. Lefebvre'a jako niestrudzonego, niezłomnego obrońcy Mszy Św. Wszechczasów, Mszy Św. śś. Papieży Piusa V i Piusa X, na którego bractwo się powołuje, jako swojego patrona, jednocześnie odrzucając liturgię (i doktrynę) tego Papieża! Jest to zakłamaniem oraz niesprawiedliwością wobec rzeczywiście niezłomnych Kapłanów, którzy nigdy nie porzucili Mszy Św. w Rycie Rzymskim, Mszy prawdziwych Świętych i Papieży Kościoła katolickiego, a nie "świętego" rozbójnika Roncalliego z 1962 r., i rewolucjonisty Montiniego z 1965 r. (które wyszły z pod pióra masona Bugniniego)! Poza abp. Lefebvre'm było wielu innych kapłanów, a także kilku biskupów, oraz jeden arcybiskup, którzy (w przeciwieństwie do abp. Lefebvre'a) zachowali Wiarę katolicką całą i nieskalaną, oraz liturgię rzymską nietkniętą przez modernistów żadnymi zmianami, reformami czy eksperymentami. Ich nazwiska są dziś często zapomniane lub celowo przemilczane, zwłaszcza przez zwolenników "niezłomnego" arcybiskupa. Bierzmy dobry przykład z tych prawdziwie katolickich duchownych, którzy nie poszli nigdy na żadne układy czy kompromisy z modernistami, którzy zachowali i przekazali rzeczywiście to, co otrzymali – integralną Wiarę katolicką.

Michał Mikłaszewski, redaktor naczelny