7 października 1918 roku Rada Regencyjna Królestwa Polskiego ogłosiła manifest do narodu polskiego, proklamujący powstanie niepodległego państwa polskiego. Zarząd miasta Lwowa wysłał więc już 11 października 1918 do Rady Regencyjnej list, zapewniający że mieszkańcy miasta wezmą aktywny udział w budowie niepodległej Rzeczypospolitej.
Na mocy dekretów Rady i rozkazu jej Komisji Wojskowej płk Władysław Sikorski rozpoczął organizację we Lwowie Polskiego Korpusu Posiłkowego oddziałów Wojska Polskiego, powołując Komendę Okręgową. Od lata 1918 istniały ponadto Polskie Kadry Wojskowe powiązane z Narodową Demokracją z kpt. armii austriackiej Czesław Mączyński na czele. Trzecią polską organizacją była Polska Organizacja Wojskowa, utworzona w lutym 1918 przez Juliana Stachiewicza. Dowództwo POW objął 11 października 1918 Ludwik de Laveaux.
W tym czasie działały też niepodległościowe organizacje ukraińskie i w pierwszej połowie października 1918 zwołano do Lwowa delegatów z ukraińskich ziem należących przed wojną do Austro-Węgier – Galicji Wschodniej, Bukowiny i Rusi Zakarpackiej, którzy utworzyli 19 października Ukraińską Radę Narodową. Ogłosiła ona powstanie państwa ukraińskiego z ziem wschodniej Galicji aż po rzekę San.
Jednak Rada Miejska Lwowa wraz z przedstawicielami organizacji kulturalnych i społecznych 20 października przyjęła rezolucję o przyłączeniu miasta do Polski. Sprzeciwili się temu radni ukraińscy, uznając rezolucję za bezprawną.
Lwowskie gazety 31 października poinformowały, że 1 listopada do Lwowa ma przybyć z Krakowa oficjalna delegacja Polskiej Komisji Likwidacyjnej, aby w swym imieniu objąć władzę . To zadecydowało o przyspieszeniu ukraińskiego wystąpienia.
Przez cały listopad toczyły się we Lwowie walki pomiędzy polskimi i ukraińskimi oddziałami wojskowymi. Były dość chaotyczne i przewagę zdobywała raz jedna, raz druga strona.
Dopiero powołanie na stanowisko dowódcy Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej gen. Tadeusza Rozwadowskiego usprawniło organizowanie polskiej pomocy dla Lwowa, która wyruszyła z Przemyśla 19 listopada. Dowództwo ukraińskie zlekceważyło przeciwnika i po całodobowych walkach 21-22 listopada opuścili miasto.
Walki o miasto trwały jeszcze do końca kwietnia 1919 r. a obrona Lwowa i wojna polsko-ukraińska 1918-1919 to walka o zachowanie polskości na tym terenie.