Czy można go nazwać najwybitniejszym świętym w historii?
Zdecydowanie tak!
Od czasów Jana Ewangelisty i Apostoła Narodów można stwierdzić, że nie było nikogo, kto by tak dobitnie wyjaśniał tajemnice Boskiego objawienia. Gdy miał zaledwie pięć lat, oddano go na wychowanie do klasztoru na Monte Cassino. Obawiając się niebezpieczeństw płynących z zepsutego świata wstąpił do Zakonu Dominikanów. Mając lat 18 przyjął suknię zakonną. Będąc kapłanem z takim zaangażowaniem odprawiał Mszę świętą, że często znajdowano ołtarz skropiony jego łzami. Został następnie nauczycielem teologii w Paryżu. Często również głosił kazania, a przemawiał do ludzi z takim namaszczeniem, że wiernym zdawało się, iż anioła słyszą. Kazania jego były powodem wielu cudownych nawróceń, a kiedy mówił ludziom o miłości Jezusa, często z powodu głośnego płaczu w kościele musiał kazanie przerywać. Zanim zabrał się do pisania lub czytania, zawsze prosił Boga o oświecenie. Pewnego razu stwierdził, że u stóp krzyża Zbawiciela więcej się nauczył aniżeli z wszystkich książek. Zapytany pewnego razu, w jaki sposób najłatwiej można ustrzec się grzechu, tak odpowiedział: "Pomnij zawsze na obecność Boga". Piękne i prawdziwe to słowa. Jeśli ktoś się Boga boi i zawsze o tym pamięta, że Bóg go widzi i na każdy jego uczynek patrzy, znając najskrytsze myśli, ten z pewnością nigdy nie dopuści się grzechu. Był też wielkim propagatorem w zaprowadzaniu czci Najświętszego Sakramentu. W tym celu napisał wiele hymnów, które kapłani do dziś w kościelnych Godzinkach odmawiają. Ale i wierni śpiewają te hymny z wielką pobożnością, a zwłaszcza powszechnie znane "Przed tak wielkim Sakramentem". Jego autorytet był tak wielki, że podczas dogmatycznego Soboru Trydenckiego na ołtarzu umieszczono Biblię i jego Sumę Teologiczną...