Nieomylne nauczanie papieża Piusa XII i Jego świątobliwych poprzedników potępia błędy i herezje Vaticanum II (1)
BP MARK A. PIVARUNAS CMRI
–––––––
LIST REKTORA SEMINARIUM MATER DEI
Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy,
W październiku przypada 60-ta rocznica śmierci papieża Piusa XII. Wśród wielu aspektów jego świętobliwego życia, jest jeden, który wyróżnia się jako wielka pomoc dla naszej wytrwałości w tych czasach herezji i apostazji, a jest nim dogmatyczne nauczanie na temat prawd wiary katolickiej. Jego encyklika Mystici Corporis Christi (z 29 czerwca 1943) o Mistycznym Ciele Chrystusa pięknie wykłada tę rzeczywistość, że jedynym prawdziwym Kościołem Chrystusowym jest Kościół katolicki. Stoi to w całkowitej sprzeczności z innowacją Vaticanum II, iż jedyny prawdziwy Kościół Chrystusowy trwa w Kościele katolickim, jednakże można go również znaleźć poza Kościołem katolickim. Cóż za subtelność modernistycznego oszustwa. Właśnie przed tym ostrzegał papież Leon XIII w encyklice Satis cognitum o jedności Kościoła (z 20 czerwca 1896 r.):
"Nie może być nic bardziej niebezpiecznego od tych heretyków, którzy prawidłowo wszystko przedstawiając, jednym słowem, jakby kroplą jadu, zatruwają czystą i prostą wiarę Pańskiej, a stąd i apostolskiej tradycji".
Kiedy pojawiły się pewne teologiczne kontrowersje w odniesieniu do materii i formy sakramentu święceń, papież Pius XII w apostolskiej Konstytucji Sacramentum Ordinis (z 30 listopada 1947) dokładnie określił co stanowi materię (nałożenie rąk) i jakie są dokładnie słowa stanowiące formę konsekracji biskupich, święceń kapłańskich i diakonatu. Jakże ważne jest to nauczanie papieża Piusa XII w świetle wprowadzonej przez Pawła VI w 1968 roku zamiany na niejednoznaczną formę konsekracji biskupich!
Innym dokumentem godnym rozważenia jest encyklika Mediator Dei papieża Piusa XII (z 20 listopada 1947) w której szczegółowo omawia świętą liturgię. Jego nauczanie na ten temat podkreśla piękną łacińską maksymę lex orandi lex credendi – prawo modlitwy jest prawem wiary. Papież ostrzegał także przed błędami w liturgii:
"Trzeba jednak koniecznie, abyśmy z natężoną uwagą czuwali i nad tymi sprawami, aby nieprzyjaciel nie wszedł na rolę Pańską i nie siał kąkolu między pszenicę; to znaczy, aby nie wkradły się do trzód waszych subtelne a zgubne błędy zwane fałszywym mistycyzmem i szkodliwym kwietyzmem... a również aby nie uwodził dusz pewien niebezpieczny humanizm... ani też wreszcie nadmierny zapał wskrzeszania starożytności w zakresie liturgii".
Jakże słuszne były te napomnienia w świetle modernistycznej liturgii, która wyłoniła się z Vaticanum II: msze Novus Ordo z klaunami, polką, tańcem liturgicznym, itp.
Nauki papieża Piusa XII są z pewnością opatrznościowe dla naszych czasów. Słowo opatrzność (providentia) jest związkiem wyrazowym składającym się z dwóch łacińskich słów, pro (dla) i videre (zobaczyć); tak więc określenie Boska Opatrzność oznacza pełną miłości Bożą opiekę nad nami.
Mimo, że żyjemy w czasach zamętu, Bóg z góry przewidział nasze trudności i pokierował papieżem Piusem XII, aby zajął się wieloma problemami, przed którymi teraz stajemy.
I wreszcie, to 60-lecie śmierci papieża Piusa XII przypomina nam o jego wielkiej miłości do Najświętszej Maryi Panny. Jako Jej oddany syn, Papież miał zaszczyt ogłosić dogmat o Jej chwalebnym Wniebowzięciu (1950) i ustanowić święto Niepokalanego Serca Maryi oraz propagować orędzie Fatimskie do tego stopnia, że zasługuje by nazywać go papieżem fatimskim.
Oprócz wspaniałych i opatrznościowych nauk papieża Piusa XII, mamy również jego świętych poprzedników, których nauki są w tych trudnych czasach tak wielką pomocą do wytrwania w prawdziwej wierze.
Rozpoczniemy od nauczania papieża Piusa IX zawartego w Syllabusie błędów (1864). Po ogłoszeniu wielu alokucji, encyklik i listów potępiających ówczesne błędy, Papież niepokoił się, że jego nauki nie dotarły w należytym stopniu do wszystkich członków hierarchii na świecie. W tym celu, papież Pius IX wydał swój słynny Syllabus. Jakże opatrznościowe były jego potępienia religijnego indyferentyzmu i wolności religijnej! Sto lat później, Vaticanum II będzie fałszywie przedstawiać jako nauczanie Kościoła dokładnie te same błędy potępione w Syllabusie. Z tego powodu moderniści podczas Vaticanum II przyznali, że dekret o wolności religijnej Dignitatis humanae (1965) był najbardziej kontrowersyjnym dokumentem całego soboru, ponieważ wyraźnie przeczył temu, czego wcześniej nauczał papież Pius IX. Ponadto, ponieważ fałszywy ekumenizm Vaticanum II zasadniczo opierał się na religijnym indyferentyzmie (wszystkie religie są mniej lub bardziej dobre i godne pochwały), Syllabus błędów również go wyraźnie potępia.
Papież Leon XIII, idąc w ślady swojego poprzednika, napisał encyklikę na temat katolickiej nauki o wolności. W tej papieskiej odezwie potępia fałszywe pojęcie wolności wykluczające Stwórcę człowieka i prawa Boskie, a które jest w rzeczywistości niczym innym jak tylko niewolą grzechu i błędu. I znów, dekret o wolności religijnej Vaticanum II bezprawnie proklamował to samo zło, które zostało opisane i potępione w encyklice Libertas.
Papież św. Pius X jest kolejnym wspaniałym przykładem Boskiej Opatrzności. W porę zrozumiał zagrożenie, jakie niosą błędy modernistów, zwłaszcza te dotyczące dogmatycznego relatywizmu (dogmaty zmieniają się z upływem czasu).
Ten święty Papież był tak zaniepokojony niebezpieczeństwami dla wiary jakie stwarzała ta herezja, że postawił wymaganie, aby wszyscy – którzy przystępują do święceń wyższych oraz profesorowie seminariów i nauczyciele religii – musieli składać przysięgę antymodernistyczną. Dlaczego wrogowie Kościoła podczas Vaticanum II ośmielili się uzasadnić zmianę konsekwentnego nauczania poprzednich papieży? Byli to bowiem moderniści, którzy złamali swą przysięgę antymodernistyczną gdzie przysięgali odrzucić "pogląd heretycki o takim rozwoju dogmatów, który przypuszcza w tychże zmianę jednego znaczenia w inne, różne od tego, jakie przedtem było w Kościele".
Inny przykład pełnej miłości Bożej opieki znajduje się w encyklice papieża Piusa XI Mortalium animos, o prawdziwym i fałszywym ekumenizmie. Prawdziwy ekumenizm opiera się na niezłomnym przekonaniu, że Bóg objawił jedyną prawdziwą religię przez Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i prawdziwość tej religii potwierdził Boskimi dowodami w postaci cudów i proroctw. Ponadto Chrystus założył jeden prawdziwy Kościół z misją nawrócenia świata do Chrystusa. W misji tej Chrystus rozkazał swoim Apostołom: "Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody... nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt. 28, 19-20).
Fałszywy ekumenizm odrzuca misję jaką jest nawracanie i chce jedynie uznać i promować "dobro" w innych religiach, co według papieża Piusa XI oznacza "porzucenie religii objawionej przez Boga". Dekret Vaticanum II o ekumenizmie (Unitatis redintegratio) i jego Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich (Nostra aetate) opowiadają się za tymi samymi błędami, które zostały potępione przez Papieża.
Gorąco zachęcam naszych przyjaciół i dobroczyńców, aby czytali encykliki prawdziwych papieży sprzed Vaticanum II. Znajdujemy w nich jasne, stanowcze i konsekwentne nauczanie Kościoła katolickiego, które prowadzi nas w tych dla Kościoła ciemnych i pełnych zamętu czasach.
Z modlitwą i błogosławieństwem,
Bp Mark A. Pivarunas CMRI
Z czasopisma "Adsum", October 2018. (2)
Z języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa
–––––––––––––––
Przypisy:
(1) Tytuł artykułu od red. Ultra montes.
(2) Por. 1) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa XII. b) Sedewakantyzm. c) Odpowiedzi na zarzuty wobec stanowiska sedewakantystycznego. d) Vaticanum II "w świetle Tradycji"? e) O Przysiędze antymodernistycznej. f) Czasy ostateczne a fałszywy ekumenizm. g) Ocena spotkań w Asyżu w 1986 i 2011. h) Różnica między gorliwością misyjną świętego Patryka a duchem Vaticanum II. i) Błędy doktrynalne "Dignitatis humanae". j) Wizyta antypapieża Franciszka w USA i "Synod o rodzinie" (2015). k) Długotrwały wakans Stolicy Apostolskiej. List do Ks. Peek odnośnie stanowiska teologicznego Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI).l) Papiestwo. m) Kościół katolicki i jurysdykcja.
2) "The Reign of Mary", a) Stanowisko Teologiczne Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI). b) Modernistyczny Kościół: Nawracanie żydów niekonieczne.
3) Ks. Benedict Hughes CMRI, a) Kult człowieka. b) Neopapież – fałszywy papież. c) Zaniechanie potępienia: Bergoglio zaniedbuje obowiązek potępienia zła. d) Sedewakantyzm: jedyny logiczny wniosek. e) Farsa Vaticanum II. Rzetelna ocena soboru po pięćdziesięciu latach. f) Nowa praktyka "dialogu". Duch apostolski zniszczony przez Vaticanum II. g) Pożegnalne słowa do swoich kapłanów. O spuściźnie Benedykta XVI. h) New Age, Nowa Religia. i) A on znowu swoje! Bergoglio wywołuje zgorszenie wśród katolików nonszalanckim podejściem do małżeństwa. j) Papież Pius XII – w pięćdziesiątą rocznicę śmierci.
4) Ks. Noël Barbara, a) Papieska nieomylność a dzisiejszy kryzys w Kościele. b) Uderzające podobieństwo reform Pawła VI do reformy anglikańskiej 1549 roku. c) Katolicka Msza święta a Novus Ordo Missae. Czy NOM jest ważną mszą?
5) Ks. Johannes Heyne, a) Wolność zatracenia: Sprzeczność nauczania Vaticanum II z prawdziwą katolicką nauką. b) Ruch ekumeniczny: Czy Pius XII przyzwolił na ekumenizm? c) Gorliwość religijna.
7) Ks. Ernest Jouin, Papiestwo i masoneria.
8) Bp Jan Chryzostom Janiszewski, Encyklika Leona XIII Papieża o masonii.
9) Papież Leon XIII, Testament.
10) Św. Pius X Papież, a) Encyklika Pascendi dominici gregis o zasadach modernistów. b) Przysięga antymodernistyczna. c) Przemowa do kardynałów przeciw neoreformizmowi religijnemu. d) Encyklika "Acerbo nimis" o wykładzie nauki chrześcijańskiej. e) Krótka Historia Religii (Epitome historiae divinae Revelationis). f) Pierwsze początki katechizmu dla małych dziatek. – Katechizm Krótki. – Katechizm Większy. – Nauka o świętach Pana Jezusa, Matki Boskiej i Świętych Pańskich. – Krótka Historia Religii. g) Motu proprio "Fin dalla prima". Organizacja fundamentalna ludowej akcji chrześcijańskiej.
11) Papież Pius XI, a) Encyklika "Mortalium animos". O popieraniu prawdziwej jedności religii. b) List apostolski mianujący św. Roberta Bellarmina Doktorem Kościoła Powszechnego. c) Pierwsze przemówienie do całego świata – przez radio.
12) Papież Pius XII, a) Encyklika "Mystici Corporis Christi". O Mistycznym Ciele Chrystusa (Litterae encyclicae "Mystici Corporis Christi"). b) Encyklika "Sacra Virginitas" o Świętym Dziewictwie (Litterae encyclicae "Sacra virginitas" de sacra virginitate). c) Moda. Przemówienie skierowane do młodych dziewcząt, wygłoszone w Rzymie w Bazylice Św. Piotra, dnia 22 maja 1941 roku.
13) Ks. Maciej Sieniatycki, a) Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna. b) Zarys dogmatyki katolickiej. c) System modernistów. d) Modernistyczny Neokościół. e) Główne zasady etyki Kanta a etyka chrześcijańska. f) Modernizm w książce polskiej.
14) Abp Walenty Zubizarreta OCD, O modernizmie (De modernismo).
15) Ks. Jacek Tylka SI, a) Dogmatyka katolicka. b) Traktat o Kościele Chrystusowym. c) O obojętności, czyli indyferentyzmie w rzeczach religii. d) O własnościach religii. e) O cnotach heroicznych.
16) Akta i dekrety świętego powszechnego Soboru Watykańskiego (1870), Pierwszy projekt Konstytucji dogmatycznej o Kościele Chrystusowym przedłożony Ojcom do rozpatrzenia.
(Przyp. red. Ultra montes).
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Cracovia MMXVIII, Kraków 2018
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz