Quare semper hoc loqueris?
Dlaczego zawsze mówisz to samo?
KS. NOËL BARBARA
––––––––
Uczniowie św. Jana znużeni słuchaniem ustawicznie powtarzanej przez niego wciąż tej samej nauki, pewnego dnia zadali mu właśnie takie pytanie. Apostoł tymi słowami udzielił im objaśnienia: "Ponieważ jest to nakaz Pana Boga; jeżeli tylko to się uczyni, to jest wystarczające (Quia praeceptum Domini est; et, si solum fiat, sufficit)". (Z dzieła św. Hieronima o Pisarzach kościelnych; szósta lekcja z Brewiarza Rzymskiego na Święto św. Jana, 27 grudnia).
Zwracając się do tych spośród moich czytelników, którzy zmęczeni są słuchaniem powtarzanych przeze mnie ciągle tych samych doktrynalnych argumentów, oferuję im tę samą odpowiedź: "Ponieważ jest to nakaz Pana Boga". W ostatecznej instancji, bez względu na to, jakie problemy powstają wśród nas, Kościół mówi nam: "a jeśliby i Kościoła nie usłuchał, niech ci będzie jako poganin i celnik" (Mt. XVIII, 17).
W obecnych czasach, katolicy pragnący mocno przylgnąć do wiary, w której zostali ochrzczeni, znaleźli się w niezwykle trudnej sytuacji. W żadnym okresie historii nie zagrażał wiernym kryzys podobny do obecnego.
Nawet wtedy, gdy herezji ariańskiej udało się ogarnąć większą część chrześcijaństwa, Rzym pozostał nieskalany...
Tym, co sprawia, że powaga obecnego kryzysu jest tak straszna, to fakt, że Rzym naucza błędu i... dokonuje tego z wprawą, uporem i okrucieństwem. Taka sytuacja miała miejsce zawsze wtedy, gdy heretycy mieli poparcie ze strony brutalnej siły władzy politycznej.
Tym straszniejszą jawi się powaga obecnego kryzysu, że "zwolennicy błędu ukrywają się we wnętrzu, a nawet w samym sercu Kościoła, (skąd) rozzuchwaleni napadają nawet na to, co tylko jest najświętszego w dziele Chrystusowym, nie oszczędzając nawet Osoby Boskiego Zbawiciela" (św. Pius X, Encyklika Pascendi).
Czy Bóg porzucił Swój Kościół?
Bluźnierstwem byłoby poważne potraktowanie takiej myśli. Na pewno nie! Bóg nigdy nie porzuciłby Świętej Oblubienicy Swojego Syna. Nie tylko nie porzucił jej, ale w obliczu nadciągającego niebezpieczeństwa, posłał nam z nieba samą Królową Proroków by nas ostrzec. Czyż Nasza Pani nie przyszła we łzach w La Salette, aby ostrzec nas, że "Rzym straci wiarę i stanie się siedzibą antychrysta"?
I to naprawdę się wydarzyło. Rzym stał się siedzibą antychrysta; Rzym stracił wiarę. W takich okolicznościach nie może dziwić, że naucza błędu.
Czym jest ten Rzym, który stracił wiarę?
Na pewno nie jest on wiecznym Rzymem. To nie jest Rzym, który jest "Mater et Magistra omnium Ecclesiarum – Matką i Nauczycielką wszystkich Kościołów". Ten Rzym, prawdziwy "filar i utwierdzenie prawdy" (I Tym. III, 15) nie może upaść.
Rzym, który stracił wiarę to Rzym doby obecnej. To Rzym uzurpatorów, którzy przejęli kontrolę nad wszystkimi oficjalnymi organami Kościoła, którzy fałszują jego naukę i którzy próbują uciszyć Rzym wszechczasów.
Szczęśliwie dla nas, wiecznemu Rzymowi nie można nałożyć kagańca. "Verbum Dei non est alligatum – lecz słowo Boże nie jest związane" (II Tym. II, 9).
Oto dlaczego w Kościele przejętym przez "synagogę szatana" (Apok. II, 9), gdzie ci z naszych liderów, którzy jeszcze zachowują wiarę są jak "psy nieme, szczekać nie mogące" (Iz. LVI, 10), wierna gromadka powinna przylgnąć do nieomylnego nauczania Kościoła jak do niewzruszonej skały. Nasz Zbawiciel powiedział: "Veritas liberabit vos – prawda was wyswobodzi". I tą prawdą, która nas wyzwoli jest słowo Boże, nauczanie Kościoła katolickiego: "Mowa twoja jest prawdą" (Jan. XVII, 17).
Oto nauka, jaką wygłosił Pius XII w 1949 roku przewidując nadejście katastrofalnych czasów: "W czasach strasznych religijnych sporów, których jesteśmy świadkami można jedynie liczyć na wiernych, którzy modlą się i którzy z ogromnym wysiłkiem, nawet kosztem wielkich ofiar, dostosowują swoje życie do prawa Bożego".
Oto, dlaczego nieustannie musimy mówić o Kościele i o nieomylności jego Nauczającego Magisterium.
W dobie obecnego kryzysu, który co jest bardzo prawdopodobne, z każdym dniem będzie stawał się coraz bardziej skomplikowany, ci, którzy nie posiadają solidnej i opartej na Magisterium Kościoła doktryny są podatni na zniechęcenie i na ryzyko utraty wiary; względnie, pragnąc za wszelką cenę mieć pewność ważności sakramentów, ryzykują wpadnięcie do heretyckiej lub schizmatyckiej sekty.
Tylko prawdziwa doktryna Hierarchicznego Kościoła pozwala nam na odróżnienie prawdziwych pasterzy od najemników; Rzymu Wszechczasów od Rzymu przemijającej chwili. Pośród wszystkich niebezpieczeństw, które nas otaczają tylko taka doktryna umożliwi nam wytrwanie ostateczne i dostosowanie naszego życia do prawdy i Boskiego prawa, nawet za cenę wielkich ofiar.
Ks. Noël Barbara
Powyższy artykuł pochodzi z francuskojęzycznego czasopisma "Forts dans la Foi". (Wydawca: Ks. Noël Barbara).
Wersja angielska: "Fortes in Fide", Nr 2 (1989). (1)
Z języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa
Przypisy:
(1) Por. 1) Ks. Noël Barbara, a) Papieska nieomylność a dzisiejszy kryzys w Kościele. b) Ecône – koniec, kropka. c) List otwarty do członków Bractwa Św. Piusa X (FSSPX). d) Uderzające podobieństwo reform Pawła VI do reformy anglikańskiej 1549 roku. e) Katolicka Msza święta a Novus Ordo Missae. Czy NOM jest ważną mszą? f) Czy Jan Paweł II jest modernistą? g) Zdemaskowanie braku autorytetu władzy Neokościoła.
2) Ks. Anthony Cekada, a) Tradycjonaliści, nieomylność i Papież. b) Czy ekskomunikowany kardynał może zostać wybrany na papieża? c) Bergoglio nie ma nic do stracenia... zatem sedewakantystyczna argumentacja musi się zmienić.
3) Ks. [Bp] Robert L. Neville, Błędy i sprzeczności FSSPX. Powody dla których opuściłem Bractwo Św. Piusa X. List do biskupa Bernarda Fellaya.
4) John Daly, a) Nieprawdopodobny kryzys. b) Długotrwały wakat Stolicy Apostolskiej w ujęciu księdza O'Reilly. c) Arcybiskup Lefebvre a sedewakantyzm.
5) Patrick Henry Omlor, a) Zbójecki Kościół. Część I. Zbójecki Kościół. Część II. Zbójecki Kościół. Część III. b) Jan Paweł II Apostata. c) Anna Katarzyna Emmerich o "nowym kościele".
6) John Kenneth Weiskittel, a) Wolnomularze a kościół soborowy. b) Akta Bugniniego. Analiza przewrotu w Kościele. c) Trzecie oko Wojtyły. Pielgrzymka Jana Pawła II do Indii. d) Jan Paweł II i voodoo.
7) Św. Pius X, Papież, a) Encyklika "Pascendi dominici gregis" o zasadach modernistów. b) Przysięga antymodernistyczna. c) Przemowa do kardynałów przeciw neoreformizmowi religijnemu. d) Encyklika "Acerbo nimis" o wykładzie nauki chrześcijańskiej.
8) Ks. Dr Henryk Maria Pezzani, Kodeks Świętego Katolickiego Kościoła Rzymskiego. Kanon 26. Zakazany jest wybór na Papieża tego, kto odstąpił od wiary katolickiej, heretyka lub schizmatyka; jeśli ktoś taki zostanie wybrany, wybór jest nieważny. (Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae. Can. 26. Devius a fide catholica, haereticus, vel schismaticus eligi prohibetur in Romanum Pontificem; si eligatur nulla est electio).
9) Ks. Jacek Tylka SI, a) Dogmatyka katolicka. b) Traktat o Kościele Chrystusowym. c) O obojętności, czyli indyferentyzmie w rzeczach religii. d) O własnościach religii. e) O cnotach heroicznych.
11) Henryk Hello, a) Nowoczesne wolności w oświetleniu encyklik. Wolność sumienia – wolność wyznania – wolność prasy – wolność nauczania. b) Syllabus w wieku XX.
12) Ks. Maciej Sieniatycki, a) Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna. b) Zarys dogmatyki katolickiej. c) System modernistów. d) Modernistyczny Neokościół.
(Przypisy i ilustracje od red. Ultra montes).
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Cracovia MMIV, MMXIX, Kraków 2004, 2019
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz