O wierze
1. Znaczenie i potrzeba wiary
Oto już wykopaliśmy fundament Połóżmy teraz kamień węgielny. Będzie n i m wiara, to jest ta cnota nadprzyrodzona, przez Boga wlana, przez którą oparci na powadze samego Boga. wszystko to za prawdę uznajemy, co Bóg objawił, a co święty Kościół katolicki podaje do wierzenia.
Skąd się rodzi wiara? Z łaski Bożej, bo mówi sam Zbawiciel: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał (J 6. 44). Jest to zatem roślina pochodząca ze świata nadziemskiego, której nasienie składa Bóg w duszy na chrzcie świętym, z którego następnie przy pomocy ożywczego światła łaski, nauki Kościoła i współdziałania duszy wyrasta piękny i płodny kłos. Aby wierzyć po chrześcijańsku, trzeba poznać prawdę umysłem i skłonić swoją wolę do jej przyjęcia. Prawdy naucza Kościół, wolę skłania łaska Boża, a więc bez nauki Kościoła i łaski Ducha Świętego nic ma prawdziwej wiary. Lecz Kościół uczyć nie przestaje. Bóg swej łaski nie odmawia tym, którzy nie wyznaczają jej granic, dlatego nie może być uniewinniony, kto poznał prawdę, a nie chce jej przyjąć przez wiarę albo kto ją potem porzucił. Do tych to mówi Pan: Kto nie uwierzy będzie potępiony (Mk 16. 16).
Przedmiotem wiary są wszystkie prawdy objawione i oddane pod straż Kościoła, który je nieskazitelnie przechowuje i nieomylnie ogłasza. Fundamentem zaś wiary jest powaga samego Boga. Prawdy istotnej i Mądrości najwyższej. Bo nie dlatego wierzymy, że się tak rozumowi podoba albo że nas ludzie wiarygodni o tym pouczają, ale dlatego że to Bóg objawił - Bóg. Prawda Najwyższa, który ani mylić się, ani oszukać nas nic może. A kto nas zapewni, że tę lub ową prawdę rzeczywiście Bóg objawił? Nieomylna powaga Kościoła, który jest filarem i podporą prawdy (1 Tm 3, 15).
Wiara jest zatem cnotą Boską, bo jej źródłem, fundamentem, przedmiotem i kresem jest Bóg. Jej zadaniem jest zjednoczenie się z Bogiem przez poznanie Boga. Wiara jest fundamentem oraz początkiem życia duchowego, bo na niej opieramy całą budowę cnót i przez nią czynimy pierwszy krok do Boga - według słów Apostoła: Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że Bóg jest (Hbr 11, 6), i znowu: Mój sprawiedliwy dzięki wierze żyć będzie (Hbr 10, 38).Wiara wprowadza duszę w świat nadprzyrodzony, świat Boży. Otwiera niejako jego drzwi, których sam rozum nigdy nie zdoła otworzyć, i pokazuje duszy, chociaż z dala i jakby w zwierciadle, Pana Boga, Jego doskonałości, Jego tajemnice i te dobra, które Bóg przyobieca! człowiekowi, i te dzieła, których z miłości ku niemu dokonał.
Jak w świątyni jerozolimskiej były trzy części: przedsionek, miejsce święte i miejsce najświętsze, czyli święte świętych, tak i w dziełach Bożych są trzy światy; świat zmysłowy, czyli widzialny, do którego wiodą zmysły; świat duchowy, do którego prowadzi rozum; i świat nadprzyrodzony, do którego wiedzie wiara. Za nią dopiero idą dwie miłe siostry, nadzieja i miłość, bo bez wiary nie można spodziewać się dóbr nadprzyrodzonych, ani kochać Boga w sposób nadprzyrodzony. Wiara jest zatem podstawą nadziei i miłości, a tym samym podwaliną budowy duchowej. Bez wiary nie można żyć po chrześcijańsku, bo któż potrafi zbudować dom bez fundamentów. Bez wiary nie można zbawić swej duszy. Bez silnej i żywej wiary nie można stać się doskonałym, od mocnego fundamentu zależy bowiem trwałość budowy. Słusznie zatem powiedział Św. Wawrzyniec Justinianin: „O tyle postąpisz, o ile wierzysz. Jeżeli silnie wierzysz, nic idziesz, ale biegniesz, drogą doskonałości". A więc módlmy się o taką wiarę i ćwiczmy się w takiej wierze, aby ją posiąść - o ile można - w stopniu heroicznym.
Bp. Józef Sebastian Pelczar ,,Życie Duchowe" tom II, str, 391-392
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz