Łącznie tego dnia, co istotne, ma być wyświęconych sześciu nowych Diakonów. Wśród nich będzie jeden Polak, x sdk. Wojciech Więckowski.
––––––––
Diakonat (gr. διάκονος diákonos „sługa”) – to 6. stopień kapłaństwa, drugi stopień święceń wyższych (po subdiakonacie), oraz pierwszy z trzech stopni święceń sakramentalnych. Jest więc diakonat wyraźnie, poza wszelką wątpliwością ustanowienia Boskiego. Udzielenie tego święcenia odbywa się podobnie jak dla biskupów i kapłanów, poprzez uroczyste włożenie rąk (materia) i modlitwę (forma), według nauki apostołów, którzy tak czynili z rozkazu Bożego. Zapewnili w ten sposób « posługę stołów », będącą w ścisłym związku z agapą, a stąd i z Eucharystią, którą wówczas sprawowano. Diakoni są więc od pierwszej chwili świętymi ministrami i od początku należą do hierarchii kościelnej. Obecnie diakon podaje kapłanowi patenę z Hostią, wlewa wino do kielicha, przy Komunii świętej nosi puszkę z Najśw. Sakramentem i może sam udzielać Komunii św., gdy zachodzi tego potrzeba i otrzyma pozwolenie (Kan. 845 § 2 i 1274 § 2).
Obecnie diakon może głosić publicznie w kościele słowo Boże (Kan. 1342 § I), on śpiewa Ewangelię, co dawniej należało do lektora. O podawaniu księgi Ewangelii przy święceniu diakonów mówi dopiero w VIII wieku Pontyfikał Egberta, a w X i XI wieku Pontyfikał rzymski.
W razie konieczności, diakon jest po kapłanie pierwszym ministrem Chrztu uroczystego, ale tylko za pozwoleniem biskupa lub proboszcza (Kan. 741).
Dawniej diakoni przewodniczyli modlitwom wspólnym, stąd po dziś dzień mówią w czasie nabożeństw : Flectamus genua, Procedamus in pace, Ite missa est.
Już w 576 roku, św. German uważał stułę cz. orarium za szczególną oznakę diakona. Jest to oznaka zaszczytna. Rzym przyjął ją w X wieku.
Dalmatyka była to długa suknia zrobiona z białej wełny z Dalmacji, bardzo obszerna, z bardzo szerokimi rękawami, dochodzącymi do łokcia. W V wieku stała się uprzywilejowaną szatą diakonów. Z biegiem czasu zmniejszono ją, zwężono, rękawy przekształcono w dwa niezgrabne skrzydełka. Życzeniem Kościoła jest, aby przeciwdziałać tym zmianom (Kan. 1296 § 3). Usługując przy Mszy św., diakon zwijał dawniej szeroki ornat, (który był szatą całego kleru), by mu nie zawadzał, i przewieszał go przez ramię. Stąd początek t. zw. stola latior, którą obecnie nosi w czasie Wielkiego Postu. [Źródło: Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, o. G. Lefebvre, Benedyktyn, 1956 r.]
––––––––
W tym tygodniu, 16 listopada, obchodziliśmy święto Matki Bożej Ostrobramskiej. Módlmy się za wstawiennictwem Najśw. Maryi Panny z Ostrej Bramy i z Guadalupe, w której święto odbędą się święcenia, za naszych kleryków. Niech Królowa naszego Narodu oraz całego Nieba i ziemi, da nam wielu dobrych, świętych Kapłanów!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz